دبیر اجرایی خانه کارگر ساوه؛
تعدیل نمایندگان کارگری در پارس آمپول/ جای شوراهای کارگری در ۵۰۰ کارخانه ساوه خالی‌ست
داوود میرزایی مشکل پارس آمپول و کارخانه‌های مشابه را در نبود تشکل‌های کارگری می‌داند و می‌گوید: قانون کار رعایت نمی‌شود!
به گزارش خبرنگار ایلنا، در هفته جاری کارگران «پارس آمپول» یکی از کارخانجات معتبر و قدیمی ساوه به نشانه اعتراض به اخراج همکاران خود دست از کار کشیدند و تجمع اعتراضی ترتیب دادند؛ بعد از دو روز اعتراض صنفی، ظاهراً بیست و پنجم شهریور، جلسه‌ای با حضور مسئولان محلی و نمایندگان کارگران و کارفرمایان برگزار شده اما این جلسه نتیجه روشنی نداشته است؛ هنوز مشخص نیست که آیا آن ده کارگری که چهل روز پیش برای پیگیری حقوق همکاران خود به لباس نماینده کارگر درآمدند و با کارفرما مذاکره کردند، سر کار بازخواهند گشت یا نه!
حدود ۲۵ سال از افتتاحِ «پارس آمپول» می‌گذرد؛ این کارخانه همواره جزو یکی از شرکت‌های معتبر در شهر صنعتی کاوه بوده است و همچنین باتوجه به حساسیت کار این کارخانه که تامین اقلام مورد نیاز شرکت‌های دارویی است جزو یکی از کارخانجات مهم و استراتژیک در کشور است که هم اکنون حدود نیمی از نیاز کارخانجات دارویی (پوکه‌های آمپول، ویال، کارپول و قطره چکان) را تامین می‌کند.
اما مشکل ناامنی کارگر در روند دفاع از حقوق صنفی، فقط محدود به پارس آمپول نیست؛ کارگران بسیاری (می‌شود گفت اکثریت طبقه‌ی کارگر شاغل در کارخانجات بخش‌های دولتی، خصوصی و عمومی) از داشتن تشکل صنفی مستقل محروم هستند حتی شوراهای اسلامی کار که در قانون کار از حقوق بدیهی کارگران برشمرده شده، در کارخانجات وجود ندارد؛ چراکه کارگر قرارداد موقت اگر بخواهد عضو تشکل باشد، حتی تشکل صد درصد رسمی، خیلی زود چوب تعدیل و بیکار شدن را خواهد خورد؛ کارفرما کارگری را که حق خودش را بشناسد و از این حق دفاع کند، نمی‌خواهد!
داوود میرزایی (دبیر اجرایی خانه کارگر ساوه) در تشریح آنچه در پارس آمپول اتفاق افتاده به ایلنا می‌گوید: حدود چهل روز پیش کارگران از روند تولید و پروسه‌های کار نارضایتی داشتند؛ مثلاً می‌گفتند کار سه نفر را دو نفر مجبورند انجام دهند؛ کارفرما به کارگران معترض گفت ده نفر نماینده انتخاب کنید تا بیایند برای مذاکره؛ کارگران ده نفر را انتخاب کردند و کارفرما با آنها وارد گفتگو شد اما بعد از چند روز، همان ده نفر به ناگاه اخراج شدند! حالا کارگران دست از کار کشیده‌اند و می‌گویند باید همکاران ما به سر کار خود بازگردند.
مشکل از نبودن تشکل‌های صنفی‌ست
میرزایی مشکل را در فراتر از یک کارخانه واحد و در بُعدی وسیع‌تر می‌بیند: مشکل اصلی جامعه کارگری این است که وزارت کار نسبت به ایجاد تشکل‌های قانونی و توانمند مانند شورای اسلامی کار کوتاهی می‌کند و کارخانه‌هایی که بیست سال، سی سال از ایجاد آنها گذشته، امروز شورای اسلامی کار ندارند؛ کارگر وقتی متوجه حقوق قانونی خود می‌شوند، طبیعتاً مطالبه‌گر می‌شود اما وقتی تشکل ندارد، کارگر راهی به جز اعتراض ندارد.
به گفته وی، در شهرستان ساوه بیش از ۵۰۰ کارخانه واجد شرایط تشکیل شورای اسلامی کار هستند اما متاسفانه فقط ۵ یا ۶ واحد شورای اسلامی دارند و این چند واحد معدود که شورا دارند، مشکلی ندارند چراکه همه مشکلات و تصادم‌ها را با گفتگو حل می‌کنند.
دبیر اجرایی خانه کارگر ساوه با بیان اینکه وقتی کارگر کانالی برای پیگیری مطالبات حقه خود نداشته باشد؛ نمی‌تواند از حقوق خود دفاع کند؛ می‌گوید: کرونا از یک طرف یقه کارگران را گرفته، مشکلات اقتصادی و معیشتی از طرف دیگر. عدم رعایت قانون کار نیز تبدیل به یک معضل اساسی شده است. شما ببینید در کارخانجات ساوه چه خبر است! ساوه ۷۰۰ تا کارخانه دارد؛ واقعاً در چند تا از این کارخانجات، طرح طبقه‌بندی مشاغل یا کمیته انضباطی یا تعاونی مصرف و مسکن فعال است! به کارگر می‌گویند فقط بیا و برو، کار کن و و فقط کف دستمزد قانونی را بگیر! اینگونه نمی‌شود! از همه بدتر این است که برخی شرکت‌های زیرمجموعه وزارت کار هم شورای اسلامی کار ندارند؛ حال چطور می‌توان از کارفرمای بخش خصوصی توقع داشت که اجازه بدهد کارگران متشکل شوند!
او تاکید می‌کند: در پارس آمپول، ده کارگری که از حقوق همکاران خود دفاع کرده‌اند، بیکار شده‌اند و حالا کارگران می‌گویند تا این ده نفر برنگردند، ما نمی‌توانیم کار کنیم! از این ده نفر، یک نفر نماینده قانونی کارگران بوده است که اداره کار هم نمایندگی این کارگر را پذیرفته است. این کارخانه بسیار خوشنام و توانمند است و باید اجازه بدهند کارگران آن تشکل داشته باشند و آزادانه از حقوق قانونی خود دفاع کنند.
