"من هستم گیلگمش" در بازار کتاب

به گزارش ایلنا، سعید  تشکری در کتاب "من هستم گیلمش" هفت نمایشنامه کوچک را گردهم آورده است که همه آن‌ها با نخ تسبیح «روایت و نوشتن» به یکدیگر متصل شده است.

تشکری در نوشتن وامدار زبان فخیم خراسانی در سنت ادبیات فارسی است. زبانی که عبارات و کلمات را شکوهمند انتخاب و در فضاسازی‌ها به خوبی از عهده ترسیم اساطیری خیر و شر بر می‌آید. او در این نمایشنامه‌ها نیز به ویژه در بخشی‌هایی که شخصیت‌پردازی آن‌ها متاثر از ادبیات و شخصیت‌های تاریخی ایران است این موضوع را به اوج خود رسانده است. گفتگوی میان ساحره و عوفی و بیهقی نمایشی در خور ستایش در این زمینه است.

سنت روایی تشکری در نمایشنامه‌نویسی چه در متن‌های تاریخی و چه در متن‌های امروزی دوری گزیدن از موقعیت‌سازی فیزیکال و حرکت به سمت فضاسازی زبانی است. به عبارت ساده‌تر ادبیات و کلمه و روایت برای او دستمایه‌ای است که به کمک آن تمامی آنچه را که درصدد بیان آن است بازگو می‌کند و به همین خاطر در متن‌های او کمتر می‌توان سراغ از خلق موقعیت‌های خاص برای چینش صحنه نمایش گرفت.

تشکری در نمایشنامه‌نویسی هر آنچه را که در منظومه فکری خود جمع و ثبت و ته‌نشین کرده است در جان و جام کلمه می‌ریزد. او به موقعیت و ساختار تاریخی زبان به خوبی آشناست. ظرفیت‌های زبانی آن را مانند موم در دست به بازی و حرکت می‌گیرد و در نهایت ساختمان اندیشه خود را بر مبنای آن پی‌ریزی و بنا می‌کند.

نمایشنامه‌های این مجموعه همگی بر مدار و محور نوشتن و روایت شکل گرفته است. از کاتبی و تاریخ‌نویسی تا نامه‌نویسی و حتی نگارش تاریخ. تشکری حتی در آخرین نمایشنامه این کتاب گریزی به ثبت تاریخ در قالب ادبیات ولو به گونه مستعار نیز دارد و از این رهگذر به نوعی طبع‌آزمایی تازه در خلق متون نمایشی و داستانی نیز دست پیدا کرده است که برای مخاطبان و علاقه مندان به قم و نگاه او بی‌شک اتفاقی تازه و در خور اعتنا به شمار می‌رود.

مجموعه نمایشنامه‌های او در کتاب «من هستم گیلگمش» به اعتبار آنچه گفته شد اتفاقی نو و تازه در مختصات نام و نشان این نویسنده در جغرافیای ادبیات و تفکر ایران به شمار می‌رود.

این کتاب در ۱۸۸ صفحه رقعی از سوی انتشارات کتاب نیستان وارد بازار نشر شد.