به‌عنوان یک معلم شاهد به‌کارگیری دانش‌آموزان توسط پیمانکاران شهری بوده‌ام/مسئولان فرافکنی نکنند

به گزارش خبرنگار ایلنا، در روزهای گذشته تصاویری از یک کودک یزدی در حال رنگ‌آمیزی جداول کنار خیابان در فضای مجازی منتشر شد. پس از آن شهرداری یزد این تصاویر را نتیجه‌ی شیطنت رسانه‌ها دانست و ادعا کرد شهرداری هرگز از «کار کودکان» در خدمات شهری استفاده نمی‌کند.

جعفر ابراهیمی (معلم و فعال حقوق کودک) با اشاره به پاسخ‌های روابط عمومی شهرداری یزد،  فضا را «نگران‌کننده» توصیف کرد و در ارتباط با بهره‌گیری از کودکان در خدمات شهری گفت: به عنوان یک معلم و فعال حقوق کودک، در روزهای پایانی هر سال شاهد به‌کارگیری دانش آموزان توسط پیمانکاران شهری بوده‌ام. آنها با به‌کارگیری کودکان می‌کوشند سود خود را بالا ببرند؛ این درحالی انجام می‌شود که اکثریت این کودکان و دانش‌آموزان از خانواده‌های فقیر و کم‌درآمد هستند و دستمزد چند برابر زیر خط فقرِ والدین کارگر آنها باعث می‌شود آنها برای کمک به درآمد خانواده تن به این استثمار بدهند و یگانه فرصت کودکی خود را در کنار اتوبان‌ها و خیابان‌ها در میان دود و هیاهو سپری کنند.

روابط عمومی شهرداری یزد در عین حال عنوان کرده بود که خدماتی مثل رنگ‌‌آمیزی جداول به پیمانکاران سپرده می‌شود و شهرداری در این میان مسئولیتی در قبالِ «نیروی کار» ندارد. ابراهیمی در پاسخ به این اظهارات نیز می‌گوید: آنجا که مسئول روابط عمومی شهرداری یزد از واگذاری مسئولیت‌هایی مثل رنگ‌آمیزی جداول به پیمانکاران خبر می‌دهد و می‌گوید که رنگ‌آمیزی جداول در شهرداری یزد برون‌سپاری شده و از شهرداری سلب مسئولیت می‌کند، دقیقا همان جایی است که دست مسئولان شهری و  بسیاری از کار به‌دستان رو می‌شود و پشت سیاست‌های برون‌سپاری عریان می‌شود. سیاست‌هایی که با به کار گرفتنِ نیروی کار ارزان، سود سرشاری عاید پیمانکاران می‌سازد.

به گفته ابراهیمی، بسیاری از کودکان کار در فضاهای شهری آسیب‌های بسیار می‌بینند، درحالی‌که هیچ نظارتی بر کار «پیمانکاران» و آنها که کودکان را به کار می‌گیرند، اعمال نمی‌شود و این کودکان با فرافکنی‌های متعدد، به حال خود رها می‌شوند.

او در بخش دیگر انتقادات خود می‌گوید: به نظر می‌رسد شهرداری یزد کوشیده است اصل مسئله یعنی «کار کودکان» را توجیه نماید و حتی به خود زحمت نداده و بدون تحقیق احتمال داده است که این تصویر، متعلق به فرزند یک کارگر باشد و همین نگاه نشان می‌دهد که ساختارِ مدیریت شهری به چه میزان با حقوق کودکان بیگانه است؛ تا جایی که به هر شکل ممکن می‌کوشند کار کودکان را توجیه نمایند یا به انحاء مختلف صورت مساله را پاک کنند.

ابراهیمی ادامه می‌دهد: متاسفانه نه تنها در شهرداری یزد بلکه در شهرداری بسیاری از شهرها ازجمله در اصفهان و تهران، فقدان نظارت بر عملکرد پیمانکاران، زمینه استثمار و بهره‌کشی از کودکان را به عنوان نیروی کار ارزان فراهم می‌سازد.

این فعال حقوق کودک چاره کار را شکل‌گیری یک «عزم همگانی» برای مقابله با کار کودک می‌داند و می‌گوید: تا زمانی که فرافکنی‌ها و عدم پذیرش مسئولیت وجود داشته باشد، استثمار کودکانِ طبقات فرودست نیز ادامه خواهد داشت؛ به واقع تا وقتی هر نهاد و مرجعی، دیگری را مقصر بداند و بگوید «من نبودم، دستم بود» نباید منتظر هیچ تغییر بنیادینی در این حیطه باشیم لذا نباید بی‌تفاوت ماند. این اوضاع باید با شکل‌گیری «عزم همگانی» و اعتراض جمعی به کار کودک، به نفع آینده‌سازانِ مملکت تغییر کند.