از امنیت شغلی تا امنیت شغلی!
ما کارگران در ۱۴۰۰ چه می‌خواهیم؟
حسین حبیبی مهم‌ترین خواسته کارگران در سال جدید را احیای امنیت شغلی از دست رفته می‌داند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، سال ۹۹ به پایان رسید اما مطالبات کارگران به سرانجام نرسید. در همه ابعاد، مطالبات محقق نشده باقی مانده است اما به گفته حسین حبیبی (عضو هیات مدیره کانون عالی شوراها) هنوز و همچنان «احیای امنیت شغلی از دست رفته» مهم‌ترین خواسته جامعه کارگری کشور است.
او با بیان اینکه، سال ۹۹ سال بدی بود که در هیچ زمینه‌ای، وضع کارگران قابل قبول نبود و نمره قبولی نمی‌آورد؛ می‌گوید: اگر امنیت شغلی نباشد (که نیست) هیچ چیز نداریم!
او ادامه می‌دهد: زیرساخت همه مطالبات، امنیت شغلی است پس ابطال دادنامه ۱۷۹ دیوان عدالت و همزمان با آن، اجبار به عقد قراردادهای دائم در کارهای با ماهیت مستمر، زیرساختی‌ترین خواسته کارگران است که اگر به ثمر بنشیند بیشتر دغدغه‌های موجود از میان برداشته خواهد شد. اگر امنیت شغلی به جامعه کارگری بازگردد حق تشکل و «دستمزد شایسته» نیز بازمی گردد؛ امید به آینده و تامین دوران بازنشستگی نیز بازمیگردد. معیشت شایسته در دوران کهولت و پیری نیز بازمیگردد.
او مهم‌ترین خواسته‌ها را در راستای احیای امنیت شغلی به صورت زیر اولویت‌بندی می‌کند:
۱- امنیت شغلی حق مسلم کارگران است
۲- شغل پایدار، تکلیف دولت و حق جوانان جویای کار وکارگران است.
۳- حاکمیت اراده کارگر در عقد قرارداد کار، حق شرعی و قانونی کارگران است و تامین آن از تکالیف دولت است.
۴- قرارداد دائم در کارهایی که طبعیت آن‌ها جنبه مستمر دارد، حق کارگران است چرا که کارگران نیز سهم معلوم و مشخص صد درصدی از جامعه دارند، نه سهم نا مشخص و نصفه و نیمه.
او در پایان می‌گوید: سال ۱۴۰۰ را باید با مطالبه جدی آغاز کنیم؛ مطالبه گرانه رفتار کنیم و با تمام توان از دیوان عدالت بخواهیم که دادنامه ۱۷۹ را باطل کنند. کانون هماهنگی شوراهای استان تهران در این زمینه دو نامه دادخواست خطاب به دیوان عدالت صادر کرده و سایر تشکل‌های کارگری نیز باید در این راه، همراه شوند تا انشالله در سال جدید، شاهد بازگشت امنیت شغلی باشیم. امنیت شغلی که بازگردد همه چیز به نفع کارگران تغییر خواهد کرد. در این شکی نیست!
