انتقاد فعالان هنرهای تجسمی از تهمینه میلانی+چند اثر دیده نشده و فیلم

به گزارش خبرنگار ایلنا، این روزها شاهد گشایش نخستین نمایشگاه نقاشی‌های یکی از کارگردانان کشور هستیم. نمایشگاهی تحت عنوان «فیلم‌هایی که نساختم» که در بردارنده ۲۶ تابلوی نقاشی از آثار تهمینه میلانی است. میلانی بعد از ۴۰ سال دست به رنگ و قلم مو برده و نقاشی کرده است.

این نمایشگاه درحالی روز جمعه (۱۶ شهریور) در گالری ایوان گشایش یافت که شامگاه ۱۵ شهریور همزمان با سالروز تولد تهمینه میلانی به صورت غیررسمی و با حضور برخی بازیگران سینما افتتاح شد و مورد بازدید قرار گرفت.

البته نمایشگاه میلانی با نقدهای متعددی از سوی فعالان عرصه هنرهای تجسمی مواجه شد و صحبت‌هایی از اثر کپی که روی دیوار رفته تا نقدهایی درخصوص رانت نام او برای برگزاری نمایشگاه و در اختیار گرفتن گالری و قیمت‌گذاری آثار مطرح شد. با این وجود میلانی بسیاری از انتقادات را ناشی از یک جریان هدایت شده می‌داند که درصدد تخریب او هستند و گفت: برخی هنرمندان جوان ما به دلیل گرانی گالری‌ها نمی‌توانند آثارشان را ارائه بدهند،‌ از این رو خشمگین هستند.

میلانی همچنین در صفحه اینستاگرام خود تصویر چند اثر که در نمایشگاه «فیلم‌هایی که نساختم» روی دیوار نرفته‌اند را به نمایش گذاشته است. او درخصوص یکی از این آثار که از فیلمنامه "ملی و راه‌های نرفته‌اش" الهام گرفته است؛ نوشت: دوستان عزیزی که سئوال فرمودید، این نقاشی جزو اولین نقاشی‌هایی بود که بعد از چهل سال تحت تاثیر فیلمنامه ملی و راه‌های نرفته‌اش کشیدم. اما چون موضوع اولین نمایشگاه نقاشی من فیلم‌هایی که نساختم بود، آن را در نمایشگاه نگذاشتم. چون فیلمش را ساخته بودم. در حال حاضر این تابلو در اختیار دخترم ژینا است.

البته او در توضیح این نقاشی گفته‌ است: در این تصویر که گل گوشه سر با چشمان دردناک اثر هیچ همخوانی ندارد از آن روست که می‌خوام بگویم او را مجبورکرده‌اند که گل بر سرش بزند.

میلانی در پست دیگری عکسی از تابلوی تنهایی پرهیاهو را به نمایش گذاشت و نوشت: این تابلو با نام تنهایی پرهیاهو را برای فیلمنامه با موضوعی ملی میهنی با همین نام کشیدم، که متاسفانه به آن دسترسی نداشتم تا در نمایشگاه فیلم‌هایی که نساختم، بگذارم.

این کارکردان در معرفی نمایشگاه خود آورده است: از زمانی که به یاد دارم، شنیدن قصه، خواندن کتاب و کشیدن نقاشی حال مرا خوب می‌کرد. وقتی غمگین و دلشکسته بودم، وقتی حوصله آدم‌های اطرافم را نداشتم، حتی وقتی از شوق زندگی لبریز می‌شدم، نقاشی می‌کشیدم. در کنار خرید تمبر و کتاب، خرید وسایل نقاشی بخش عمده پول تو جیبی مرا از آن خود می‌کرد.

از آنجا که چند بار در مسابقات نقاشی در دوره راهنمایی و دبیرستان اول شده بودم، تصمیم گرفتم در دانشگاه نقاشی بخوانم، اما نمی‌دانستم برای قبول شدن در کنکور نقاشی باید به کلاس طراحی بروم! برای همین به جای رشته نقاشی در رشته معماری قبول شدم که بیش از طراحی، بر ریاضیات استوار بود. معماری خواندم و در ادامه سینماگر شدم اما مِهر نقاشی با من ماند تا نزدیک به چهل سال بعد که دوباره شروع کردم.

داستان از جایی شروع شد که شروع به نوشتن یک رمان با شخصیت محوری یک خانم نقاش کردم، اما هر چه می‌نوشتم، دختر داستان من نقاش نمی‌شد و معمار از کار درمی‌آمد! فکر کردم اگر نقاشی بکشم دختر قصه را بهتر درک می‌کنم. برای همین وسایل نقاشی خریدم و با جستجو در اینترنت و یادگیری تکنیک اکریلیک شروع به نقاشی کردم.

چند ماه بعد رمان را کنار گذاشتم و همانند دوران کودکی و نوجوانی شروع به نقاشی کردم. اتفاقی افتاده بود! شوقی از درون مرا تشویق به ادامه راه می‌کرد تا جایی که حتی روی دیوار خانه دوستان، خانه خودمان و اشیای مختلف که ظاهرا کارآیی خود را از دست داده بودند هم نقشی می‌کشیدم. نقش‌هایی از زیبایی پیرامون، زخم‌های روحم، مهربانی خانواده کوچکم و البته قصه زنان جامعه که رنج روح و جسم‌شان را بر من می‌گشودند.

هر تابلوی این نمایشگاه داستانی دارد و چون من سینماگری قصه‌گو هستم، همانند فیلم، برای نمایش هر قصه، متناسب با محتوا و موضوع آن، روش و تکنیک متفاوتی برگزیدم. با این حساب، نقاشی‌های من براساس آموزه‌ها، تکنیک و روش مشخصی ندارند و راه خود را می‌روند، اما از روحی واحد سرچشمه گرفته شده‌اند. روح من و چراکه نه!

اولین نمایشگاه انفرادی نقاشی‌های تهمینه میلانی با عنوان «فیلم‌هایی که نساختم» تا ۲۳ شهریور در گالری ایوان میزبان علاقمندان خواهد بود.