در نشست نمایش و نقد فیلم سینمایی «ملاقات خصوصی» مطرح شد؛
شمس: در جنوب شهر بعضی آدم‌ها در دنیای خیالی خودشان زندگی می‌کنند/ نسخه اولیه فیلمنامه بیش از ۲۰۰ صفحه بود
امید شمس نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «ملاقات خصوصی» در نشست نمایش و نقد این فیلم در باشگاه فیلم فرهنگسرای ارسباران عنوان کرد: در جنوب شهر بعضی آدم‌ها در دنیای خیالی خودشان زندگی می‌کنند. من این آدم‌ها را در محله خودمان دیده‌ام.
به گزارش ایلنا به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، پانصد و نود و ششمین نشست باشگاه فیلم تهران با نمایش و نقد فیلم سینمایی «ملاقات خصوصی» یکشنبه 14 آبان ماه با حضور امید شمس نویسنده و کارگردان، ایمان شمس بازیگر و کورش جاهد کارشناس مجری در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
در ابتدای نشست کورش جاهد منتقد و کارشناس سینما ضمن خیر مقدم به حاضران گفت: «ملاقات خصوصی» به عنوان کار اول سینمایی قدم بسیار بزرگی است و در گیشه هم به توفیق خوبی دست پیدا کرده. عوامل مختلفی مانند قصه، کارگردانی، بازی‌های خوب و... باعث این موفقیت شده است. چند ماجرای آشنا مانند زندان، عشق و مواد مخدر به شکل دراماتیکی در کنار هم قرار داده شده و بیننده را با شخصیت‌ها همراه می‌کند.
وی ادامه داد: در ابتدا بیننده تصور می‌کند تنها یک داستان عاشقانه را شاهد است، اما کم‌کم جنبه‌های اجتماعی قصه آشکار می‌شود و هیجان و تنش به مرور افزایش می‌یابد.
در ادامه امید شمس نویسنده و کارگردان فیلم عنوان کرد: محله‌ای که «ملاقات خصوصی» در آن ساخته شده محله‌ای است که من در آن بزرگ شده‌ام و با قصه‌های آنجا آشنا هستم. این فیلم از دغدغه شخصی و زیست من سرچشمه می‌گیرد.
وی درباره نحوه شکل‌گیری ایده فیلم توضیح داد: چند سال پیش در زندان شهید کچویی کرج در حال ساخت یک مستند بودیم، من در بند نسوان چند زن زندانی محکوم به اعدام را دیدم که پس از پرس و جو متوجه شدم جرمشان جابه‌جایی مواد مخدر به زندان از طریق ملاقات خصوصی با شوهرانشان بود. این سوژه را چند سال پرورش دادیم و با پژوهش میدانی و چندین ساعت مصاحبه با این زنان، نگارش فیلمنامه را آغاز کردیم.
شمس در پاسخ به پرسشی درباره چگونگی ورود به دنیای کارگردانی عنوان کرد: از کودکی به فیلمسازی علاقه داشتم، ولی با توجه به شرایط اقتصادی خانواده و محله‌ای که در آن بزرگ شدیم، ورود به سینما یک رویا و آرزوی دور بود. در دانشگاه IT خواندم و در همین زمینه مشغول به کار شدم، اما به دلیل علاقه به سینما آن را رها کردم و بعد از ساخت چند فیلم کوتاه و گذراندن چند دوره آموزشی از جمله یک دوره ۶ ماهه در فرانسه، سراغ ساخت اولین فیلم بلند سینمایی رفتم.
وی اظهار کرد: برای کسی که می‌خواهد از زیست خودش فیلم بسازد، این خطر وجود دارد که تنها قصه را روایت کند و نتواند از دور به فضا نگاه کند و در آن عمیق شود. برای همین دعوا و لات‌بازی در این فیلم خیلی واضح به نمایش در نمی‌آید و چندان محوری نیست.
شمس ادامه داد: در جنوب شهر بعضی آدم‌ها در دنیای خیالی خودشان زندگی می‌کنند و مثلاً شخصیت پروانه که می‌خواسته پزشک شود و نشده، با این عقده‌ها زندگی می‌کند و در تخیلش به سر می‌برد و شاید با استفاده از فعالیت در زمینه گیاهان دارویی آن نیاز را برطرف می‌کند. من این آدم‌ها را در محله خودمان دیده‌ام.
وی افزود: یکی از دغدغه‌هایم این بود که آدم‌ها با اینکه تلاش می‌کنند اتفاقات خوبی برای زندگی‌شان بیفتد، ولی گاهی مجبور می‌شوند به مسیرهای نادرست قدم بگذارند. ولی لزوما نیت‌های بدی ندارند. شخصیت‌های فیلم نتوانسته‌اند به ایده‌آل‌های ذهنی‌شان برسند و به وضعیت فعلی رسیده‌اند.
کارگردان «ملاقات خصوصی» در پاسخ به پرسشی درباره وجود بیش از حد قصه‌های فرعی در فیلم گفت: در این فیلم حتی یک خرده‌پیرنگ وجود ندارد که از پیرنگ اصلی خارج باشد. نسخه اولیه فیلمنامه بیش از ۲۰۰ صفحه بود و در نهایت در بازنویسی نهایی برخی شخصیت‌ها و ماجراها را ویرایش کردیم تا شخصیت‌ها و خرده‌پیرنگ‌های اصلی و اثرگذار باقی بماند.
وی با اشاره به توقیف یک ساله فیلم عنوان کرد: بعد از موفقیت فیلم در جشنواره فجر درخواست اکران نوروزی داشتیم که اجازه ندادند و چند نامه توقیف از نهادهای مختلف مانند سازمان زندان‌ها زده شد و امکان نمایش زودتر فیلم فراهم نشد. جالب است که یکی از ایراداتی که به فیلم می‌گرفتند این بود که می‌گفتند در زندان موبایل وجود ندارد، در حالی که خود من با دوستم در زندان تماس تصویری داشتم.
شمس در پایان درباره چگونگی ایفای نقش برادرش در فیلم «ملاقات خصوصی» گفت: کاراکتر ایمان را نوشته بودم و بازیگری برای آن پیدا نمی‌کردم که این فیزیک را داشته باشد، تا اینکه ریسک کردیم و بعد از چند ماه تمرین با ایمان، نقش را به او سپردیم. خوشبختانه بازی‌اش خوب از آب در آمد و نظر منتقدان را هم جلب کرده است.
ایمان شمس بازیگر فیلم نیز در سخنان کوتاهی گفت: از گذشته علاقه به بازیگری را داشتم و تصمیم گرفتیم به جز بحث بزهکاری که اقتضای قصه بود، در فیلم به نوعی شخصیت خودم را بازی کنم. من سابقه قهرمانی در مسابقات مردان آهنین را دارم و از سال ۹۲ که این مسابقات در تلویزیون پخش نشد، از نزدیک شاهد بودم که اتفاقات تلخی برای بسیاری از بچه‌ها افتاد و متاسفانه برخی از آنها به راه خلاف کشیده شدند. در نتیجه تا حدی از تجربیات شخصی‌ام در ایفای این نقش وام گرفتم.
