کارگردان فیلم سینمایی «لوپتو» مطرح کرد:
انیمیشن ایرانی می‌تواند با سینمای جهان رقابت کند/ در فیلمنامه باید خود را بیشتر تقویت کنیم/ در ساخت «لوپتو» جذابیت اولویت ما بود
عباس عسکری می‌گوید: من به عنوان یک کارگردان در مرحله اول فقط جذابیت را مدنظر دارم و حتی به بودجه و مراحل تولید فکر نمی‌کنم و «لوپتو» هم با همین نگرش ساخته شده است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، فیلم سینمایی «لوپتو» از معدود انیمیشن‌های سینمایی سه بعدی ایرانی است که در این سال‌ها ساخته شده و به اکران رسیده است. این انیمیشن سینمایی در حال حاضر پر فروش‌ترین اثر در حال اکران سینماها است که پس از موفقیت «پسر دلفینی» می‌تواند نشانه‌ای از مورد توجه قرار گرفتن انیمیشن‌های سه بعدی در بین مخاطبان سینما باشد.
عباس عسکری کارگردان «لوپتو» درباره ساخت این انیمیشن و وضعیت سینمای کودک و انیمیشن گفتگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
پس از گذشت چهار سال از زمان ساخت فیلم «لوپتو»، چرا این اثر را در شرایطی اکران کردید که سینماها کم‌ترین میزان فروش را دارند؟
نگارش فیلمنامه «لوپتو» از زمستان سال ۱۳۹۴ آغاز شد و تا تابستان سال بعد ادامه پیدا کرد. از همان تابستان سال ۱۳۹۵ تولید این اثر آغاز شد و تا پایان سال ۱۳۹۷ درگیر تولید بودیم.
تصمیم برای اکران «لوپتو» در این شرایط واقعاً سخت بود. ما از سال ۹۸ تصمیم داشتیم که فیلم «لوپتو» اکران شود، مشکلات بسیاری وجود داشت که به واسطه شیوع کرونا سینماها تعطیل بودند و فروش هم به حداقل رسیده بود تا اینکه وضعیت سینماها کمی خوب شد و بعد دوباره در دو ماه اخیر شاهد ناآرامی‌هایی در جامعه بوده‌ایم که سینماها را به وضعیت بدی دچار کرد. ما بارها اکران فیلم را عقب انداختیم و مشخص نبود که در آینده چه اتفاقی رخ می‌دهد و به همین دلیل مجبور بودیم که «لوپتو» را در این شرایط اکران کنیم. از طرفی وضعیت امروز بدتر شده چرا که شرایط تبلیغات هم به دلیل فیلتر شدن فضای مجازی وجود ندارد. با این حالا امیدوار هستیم که «لوپتو» بتواند نظر مخاطبان را بیشتر به خود جلب کند، خوشبختانه با وجود شرایطی که شاهد هستیم «لوپتو» فروش خوبی داشته و پرفروش‌ترین فیلم این روزهای سینما است.
«لوپتو» از اولین فیلم‌های انیمیشنی است که حوزه هنری در ساخت آن مشارکت داشته، حمایت نهادهایی چون حوزه هنری را در رونق گرفتن صنعت انیمیشن چطور ارزیابی می‌کنید و همکاری شما با حوزه هنری چطور شکل گرفت؟
بخشی از سرمایه‌گذاری «لوپتو» از سوی موسسه «فراسوی ابعاد» صورت گرفت و بعد این موسسه به حوزه هنری پیشنهاد همکاری داد که آن‌ها نیز با بررسی‌های لازم به این نتیجه رسیدند که پروژه «لوپتو» می‌تواند برای سرمایه‌گذار مناسب باشد و باقی سرمایه ساخت این انیمیشن را فراهم کردند.
در واقع ساخت این انیمیشن در مجموعه «فراسوی ابعاد» آغاز شد و در مرحله تولید حوزه هنری به پیشنهاد این مجموعه وارد همکاری شد. قطعاً ساخت آثار انیمیشن که معمولاً هزینه بالایی دارند، می‌تواند با حمایت ارگان‌های مختلف رونق بگیرد و اگر حوزه هنری رویکرد خود در حمایت از اینگونه آثار را ادامه دهد قطعاً می‌توان به آینده انیمیشن در ایران بیشتر امیدوار بود.
طی سال‌های اخیر چند انیمیشن سه بعدی ساخته و اکران شده‌اند که بعضاً با استقبال خوبی نیز مواجه شده‌اند و حتی در جشنواره‌های خارجی جوایزی دریافت کرده‌اند. عوامل رشد سینمای انیمیشن ایران را چه می‌دانید و چه نقاط قوت و ضعفی می‌توان درباره این گونه سینمایی مطرح کرد؟
به طور کل سینمای کودک بازار خوبی داشته و انیمیشن هم به واسطه همین ویژگی توانسته فروش قابل توجهی داشته باشد و فکر می‌کنم در آینده نیز توجه بیشتری به انیمیشن و همچنین سینمای کودک به عنوان یک سینمای پرفروش صورت بگیرد.
هنوز تعداد انیمیشن‌های سه بعدی که اکران شده‌اند بسیار اندک است و هنوز نمی‌توان قضاوت چندانی درباره سطح انیمیشن در ایران داشت. به نظرم، ما تنها در بخش کارگردانی و فیلمنامه اشکال داریم و باید بیشتر به قصه‌پردازی توجه داشته باشیم اما در بحث تکنیک من فکر می‌کنم ما می‌توانیم با سینمای جهان رقابت کنیم و اگر چرخه اقتصادی هم ترمیم شود قدرت ما در این عرصه بیشتر می‌شود.
یعنی شما بر این عقیده‌اید که اگر چرخه اقتصادی ترمیم شود و در فیلمنامه و کارگردانی خود را تقویت کنیم، تکنیک انیمیشن ایران در سطحی است که می‌تواند با انیمیشن کمپانی‌هایی چون دیزنی و پیکسار رقابت کند؟
فیلم «لوپتو» با تعداد افرادی بالغ بر ۳۰ نفر تولید می‌شد و این تعداد را می‌توانیم با فیلمی از دیزنی مقایسه کنیم که با پرسنلی حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر ساخته می‌شود، قطعاً این رقابت عادلانه نیست و از طرفی بودجه ساخت فیلم‌های انیمیشن این کمپانی‌های بزرگ با ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون دلار ساخته می‌شوند و ما حتی یک درصد این رقم را برای فیلم‌های خودمان از جمله «لوپتو» هم هزینه نکرده‌ایم و با این حال در قیاس با آثار این کمپانی‌ها در بحث تکنیک ما کمبودی نداریم و می‌توانیم با آن‌ها رقابت کنیم.
قطعاً کودکی که به سینما می‌رود و به تماشای فیلم می‌نشیند برایش بودجه‌ای که در ساخت این فیلم هزینه شده اهمیتی ندارد، او انیمیشن‌های روز دنیا را دیده و انتظار دارد که ما هم آثاری در آن سطح ارائه دهیم. من فکر می‌کنم در بحث تکنیک کودکانی که پای آثار انیمیشن سه بعدی ما بنشینند کمبودی احساس نمی‌کنند و اگر ضعفی وجود داشته باشد بیشتر در فیلمنامه و کارگردانی است که باید خود را در این زمینه تقویت کنیم. در همین موسسه‌ای که ما مشغول کار هستیم، همکاری‌هایی با دیگر کشورها داریم که همین همکاری نشان می‌دهد کیفیت انیمیشن ایرانی در حدی است که می‌تواند با دیگر کشورها رقابت کند.
در بسیاری از آثار کودک اصرار به انتقال یک پیام و مفهوم خاص معمولاً آثار را دچار شعارزدگی و نوعی نصیحت‌محور می‌کند. این پدیده را در سینمای انیمیشن ایران چقدر جدی می‌دانید؟
ارائه پیام در یک اثر سینمایی به هیچ‌وجه ضعف نیست و حتی می‌تواند موجب جذابتر شدن اثر شود اما باید پیام‌ها در قالبی دلنشین به مخاطب کودک منتقل شود که اغراق‌آمیز نباشد. من به عنوان یک کارگردان در مرحله اول فقط جذابیت را مدنظر دارم و حتی به بودجه و مراحل تولید فکر نمی‌کنم و پیام هم برایم در این مرحله اهمیتی ندارد.
فیلمساز باید خود را جای مخاطب قرار دهد تا متوجه شود که آیا اثری که تولید می‌کند، حاوی جذابیتی هست که او را مجاب کند که فیلم را تا انت‌ها ببیند یا خیر. ما در ساخت «لوپتو» هم همین مسیر را پیش رفتیم و پیام در مرحله آخر قرار داشت. اما به طور کل اگر یک مجموعه نویسنده و تولیدکننده یک انیمیشن با ذهنی سالم دست به ساخت اثر بزنند ناخودآگاه یک پیام سالم هم در اثر گنجانده می‌شود و لازم نیست که تلاش کنیم و حرفی اخلاقی را در فیلم بگنجانیم.
در فضای مجازی مطالبی منتشر شده که «لوپتو» را داستان اسباب‌بازی‌های ایرانی معرفی کرده‌اند. این فیلم چه ارتباطی با «داستان اسباب‌بازی‌ها» دارد؟
کمپینی با عنوان جشن اسباب‌بازی‌های ایرانی وجود داشت که بعدها نامش به «شادی ساختنی است» تغییر کرد و فکر می‌کنم تحت تأثیر این عنوان که در فضای مجازی هم هشتگش ساخته شده بود، برخی از عنوان داستان اسباب‌بازی‌های ایرانی استفاده کردند وگرنه هر کس فیلم را دیده باشد می‌داند که «لوپتو» ربطی به «داستان اسباب‌بازی‌ها» ندارد و اگر اسباب‌بازی‌هایی در فیلم وجود دارند هم جاندار نیستند و این فیلم درباره اسباب‌بازی است.
در اکران این فیلم نهادهایی چون آموزش و پرورش هم با شما همکاری داشتند؟
این همکاری تا حدی صورت گرفته است. در شهرهایی مثل قائمشهر فکر می‌کنم دانش‌آموزان مدارش اولین مخاطبان «لوپتو» بوده‌اند. از مدارس مختلف بارها با من هم تماس گرفته‌اند و درخواست داشته‌اند که یک اکران برای مدرسه اختصاص داده شود یا تخفیفی برای دانش‌آموزان در نظر گرفته شود که فیلم را در سینما ببینند. همکاری وزارت آموزش و پرورش با سینمای کودک قطعاً می‌تواند در رونق بخشیدن به این سینما تأثیرگذار باشد و امیدوارم این همکاری‌ها بیشتر شود و آموزش و پرورش سینما رفتن دانش‌آموزان را در اولویت خود قرار دهد.
اکران در مناطق بدون سینما نیز جزو برنامه‌های ما بوده که البته من اطلاعات چندانی از آن ندارم ولی فکر می‌کنم به زودی اجرایی خواهد شد.
