موسویان مطرح کرد:
شش توصیه به رهبرکره شمالی در مورد معامله هستهای با ترامپ
سخنگوی پیشین تیم مذاکره‌کننده هستهای ایران تاکید کرد: ترامپ با خروج از برجام، چاره‌‌‌‌‌ای جز انتخاب راه دیپلماسی با کره شمالی نداشت چون او نمی‌توانست با خروج از برجام و جنگ با کره شمالی، همزمان دو بحران بینالمللی را ایجاد و اداره کند.
به گزارش ایلنا، متن یادداشت سیدحسین موسویان با عنوان «شش توصیه به رهبرکره شمالی در مورد معامله هستهای با ترامپ» به شرح زیر است:
رئیسجمهور آمریکا و رهبر کره شمالی قرار است ۱۲ ژوئن دیدار داشته باشند. کره شمالی در مقطع حساسی قرار گرفته است. بعد از ساخت بمب هستهای و موشکهای بالستیک با قابلیت حمل کلاهک هستهای، آمریکا در موقعیت انتخاب «جنگ یا دیپلماسی» با کره شمالی قرار گرفت. ترامپ با خروج از برجام، چاره‌‌‌‌‌ای جز انتخاب راه دیپلماسی با کره شمالی نداشت چون او نمی‌توانست با خروج از برجام و جنگ با کره شمالی، همزمان دو بحران بینالمللی را ایجاد و اداره کند.
کره شمالی با قدرت چانهزنی بالایی وارد مذاکرات می‌شود چون بمب هستهای همراه با موشکهای با قابلیت حمل کلاهک هستهای دارد. آمریکا در این مذاکرات دست پایین را دارد چون کره شمالی توانسته تحریم‌های اقتصادی را چند دهه تحمل کند. تهدیدات نظامی ترامپ چیزی جز یک بلوف نیست چون می‌دانند جنگ با کره شمالی مسلح به سلاح هستهای، عواقب وحشتناکی برای آمریکا خواهد داشت.
منافع اصلی کره شمالی در مذاکرات هستهای این است که مشروعیتش به رسمیت شناخته شده، تضمین‌های امنیتی‌‌‌‌اش تامین شده و ساختار تحریم‌های بینالمللی و منطقه‌‌‌ای علیه کشورش فروپاشد. به دست آوردن این خواسته‌‌‌ها مستلزم شناخت از سیاست خارجی آمریکا و سوابق مذاکرات این کشور با دیگران است.
به عنوان سخنگوی پیشین هستهای ایران، فردی که این مذاکرات را از ابتدا رصد کرده و کتاب بحران هستهای ایران را تالیف کرده، آرزو دارم که مذاکرات کره شمالی با آمریکا موفق و پایدار باشد.
لذا ذیلا شش توصیه به رهبر کره شمالی دارم.
اول: توافق هستهای ایران ملاک خوبی است. اساس این توافق بر مبنای اطمینان از عدم ساخت بمب هستهای است که شامل بالاترین استانداردهای جهانی شفافیت و راستی‌‌‌آزمایی است که تاکنون یک عضو معاهده ان‌‌‌پی‌‌‌‌تی پذیرفته است. با این وجود بخشی از حاکمیت آمریکا هم در حزب جمهوریخواه و هم حزب دموکرات با آن مقابله کرد لذا پیونگ یانگ باید مراقب باشد توافق هسته‌‌‌ای‌‌‌اش قربانی دعواهای سیاسی داخلی آمریکا نشود.
دوم: برجام یک توافق بینالمللی است که پشتوانه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل و آژانس بینالمللی انرژی اتمی را دارد و ایران هم به تمام تعهداتش عمل کرده است. کره شمالی در یک توافق دوجانبه با آمریکا هیچ گاه نخواهد توانست از چنین ضمانت‌‌‌های بینالمللی محکمی برخوردار باشد. با این وجود ترامپ برجام را پاره کرد چون میراث اوباما بود. لذا پیونگ یانگ باید اطمینان‌‌‌‌های لازم راکسب کند تا توافقش با آمریکا، توسط رئیسجمهور بعدی آمریکا به عنوان میراث ترامپ، پاره نشود.
سوم: برجام نشان داد که منطق سیستم حکومتی آمریکا این است: «یا با ما یا بر ما». اگر با آمریکا باشی می‌توانی مثل اسراییل بمب هستهای داشته باشی و مثل عربستان دموکراسی و حقوق‌‌‌‌بشر صفر داشته باشی اما اگر مثل ایران بخواهی مستقل باشی، آمریکا به دنبال تغییر رژیم آن خواهد بود. کره شمالی هم مثل ایران، از نظر آمریکا جزو محور شرارت تلقی می‌شود. در حقیقت ترامپ با نابود کردن برجام، دنبال تغییر رژیم در ایران است. بنابراین پیونگ یانگ در مذاکرات باید اطمینان حاصل کند که آمریکا به استراتژی تغییر رژیم در کره شمالی خاتمه خواهد داد.
چهارم: در مذاکره با آمریکا، ابزار چانهزنی کره شمالی چیزی به جز بمب هستهای نیست لذا هرگاه این ابزار را زودهنگام از دست بدهد، آمریکا به باقیمانده تعهداتش عمل نخواهد کرد. بنابراین پیونگ یانگ باید یک معامه فاز به فاز را دنبال کند که هر دو طرف گام‌‌‌های متناسب و برابر برداشته وقدم به قدم عملی کنند.
پنجم: مهمترین خواسته آمریکا متوقف کردن موشکهای با قابلیت کلاهک هستهای با برد بالایی است که بتواند به خاک آمریکا برسد. بقیه موارد برای آمریکا اولویت دوم را خواهد داشت. کره شمالی در گام اول می‌تواند در مقابل تعلیق کردن توسعه بمب هستهای و توسعه برد موشک‌‌‌ها، همه تضمین‌های سیاسی، امنیتی و اقتصادی را بگیرد. به موازات عملی شدن این تضمین‌‌‌ها توسط آمریکا، کره شمالی هم ذخائر بمب هستهای خود را کاهش بدهد.
ششم: پیونگ یانگ باید درک کند که سیستم سیاسی داخلی آمریکا دچار اختلاف شدید است. دولت آمریکا برجام را امضا کرد اما کنگره آمریکا زیر بار آن نرفت. در طول مذاکرات هم جان کری می‌گفت که دولت اختیاری در مورد کنگره ندارد. لذا توافق هستهای کره شمالی با آمریکا امن‌‌‌تر خواهد بود اگر کنگره آمریکا در کنار دولت آمریکا و شورای امنیت سازمان ملل، آن را تصویب کند.
