تکلیف اهالی موسیقی را روشن کنید

ایلنا؛ داریوش پیرنیاکان، عضو هیات مدیره و هیات موسس خانه موسیقی، شب گذشته؛ دوشنبه ۲۲ مهرماه در مراسم چهاردهمین سالگرد تاسیس خانه موسیقی که در تالار وحدت برگزار شد، فضای حاکم بر عرصه‌ی موسیقی را در کشور به زمستان تشبیه کرد. او بارها مسوولان فرهنگی و کشوری را مخاطب قرار داده و از آن‌ها خواست تکلیف موسیقی را روشن کنند.

به گزارش خبرنگار ایلنا؛ پیرنیاکان که عهد کرده بود بیانه‌ نخواند و مشکلات موسیقی را با کلامی ساده و صریح بیان کند، ضمن اشاره به یک خاطره در کودکی‌اش گفت: معلم دبستان ما ازمان خواست تا در مورد زمستان مطلبی بنویسیم. من که بیت " به لحاف فلک افتاده شکاف / پنبه می‌بارد از این کهنه لحاف " را که از پدرم شنیده بودم، به عنوان عنوان مطلبم انتخاب کردم و از مصائب و بدی‌هایی که زمستان برای افراد بی‌خانمان و فقیر ایجاد می‌کند، نوشتم.

وی ادامه داد: اما معلم ما به جای تشویق، من را با ترکه‌ی انار تنبیه کرد. همان وقت که داشتم ضربه‌های ترکه را کف دستانم احساس می‌کردم به خودم گفتم این معلم هرچقدر من را کتک بزند، تصویر من از زمستان عوض نخواهد شد. حالا حکایت موسیقی در کشور ماست که ۳۴ سال است زمستان است.

پیرنیاکان ضمن بیان این مطلب که ای‌کاش علاوه بر علی مرادخانی(معاون هنری ارشاد)، علی جنتی(وزیر ارشاد) نیز در سالن حاضر بود، افزود: چرا بعد از گذشت این همه سال هنوز موسیقی و فعالان در این حوزه‌ی هنری به رسمیت شناخته نشده‌اند؟ ما در کشورمان دانشکده‌ها و هنرستان‌های موسیقی داریم؛ چرا به این فکر نمی‌کنید که با از هم پاشیده شدن ارکستر سمفونی و ارکستر ملی فارغ‌التحصیلان موسیقی باید کجا اشتغال داشته باشند؟ زیرا از طرف دیگر مشکلات مالی باعثفروپاشی گروه‌های موسیقی کوچک و بزرگ می‌شود.

وی همچنین به هزینه‌ی بالای اجاره‌ی سالن کنسرت‌ها انتقاد کرد و گفت: چرا وقتی وزارت ارشاد مجوز برپایی کنسرتی را در استان یا شهرستانی صادر می‌کند، مدیر اداره‌ی ارشاد آن شهرستان و یا مسوولان دیگر این مجوز را نادیده می‌گیرند و مانع اجرا می‌شوند؟ بارها برای خود من پیش آمده که کنسرت‌هایم را یک شب مانده به اجرا لغو کرده‌اند. مثلا کنسرت من در دانشگاه شیراز؛ که وقتی دلیلش را جویا شدیمٰ گفتند دانشگاه جای کارهای فرهنگی‌ست، نه اجرای موسیقی!

عضد هیات مدیره خانه‌ی موسیقی در ادامه به رویکردهای منفی صدا و سیما نسبت به موسیقی در سال‌های بعد از انقلاب اشاره کرد و اظهار داشت: هنوز که هنوز است در تلویزیون ساز را نشان نمی‌دهند. چرا؟ آیا موسیقی را حرام می‌دانند؟ چرا موسیقی هیچ برنامه‌ی مستقلی در تلویزیون نداشته و ندارد؟ چرا هیچ قطعه آهنگی با شناسنامه کامل پخش نمی‌شود؟

وی با مخاطب گرفت فقها گفت: فقها باید جواب ما و خیل قابل توجه فعالان در گرایش‌های مختلف موسیقی را بدهند؟ نمی‌شود این جمعیت را نادیده گرفت. تکلیف ما را روشن کنند. کجا گفته شده که موسیقی حرام است؟ دکتر شریعتی گفته است: " هیچ سندی دال بر حرام بودن موسیقی وجود ندارد. بنابراین نه تنها حرام نیست، بلکه اجرای آن در حد ارکستر، شاهکار است. "

این پیشکسوت حوزه‌ی موسیقی افزود: از آیت‌ا… نائینی پرسیدند چه صدایی حرام است؟ گفت صدای برخورد کفگیر به ظرف غذا که توسط همسایه‌ی فقیر و گرسنه شنیده شود! خب چرا فقهای امروز نمی‌آید و به ما ثابت نمی‌کنند که با اتکا به چه سند دینی موسیقی حرام است؟ همینطور که نمی‌شود از کنار مسائل رد شد و موسیقی و اهالی آن را به رسمیت نشمرد.

پیرنیاکان انتقادات خود را حتی از این حد نیز فراتر برد و گفت: یکی از خواسته‌های خانه موسیقی این است که پخش صدای بانوان آزاد شود. آزاد شدن صدای آن‌ها حق‌شان است! نیمی از فعالان موسیقی در کشور ما را بانوان تشکیل می‌دهند. بخش قابل توجهی از شاگرادان اساتید، ازجمله آقای شجریان از بانوان هستند. پس این‌ها کی می‌توانند بخوانند؟ کجا؟

وی بعد از اشاره به این بیت که " شهر خالی‌ست ز عشاق بود کز طرفی / دستی از غیب برون آید و کاری بکند " خطاب به علی جنتی که البته در سالن حضور نداشت، اظهار داشت: در تاریخ ما بوده‌اند اشخاصی که یک تنه کارهای بزرگی را در حوزه‌ی فرهنگ صورت داده‌اند. مثل خواجه‌نصیر طوسی که اگر نبود، دانش ریاضی، منطق و فلسفه‌ی پیش از مغول به بعد از مغول انتقال پیدا نمی‌کرد. می‌خواهم ببینم آیا آقای جنتی مردانگی این را دارد که برای موسیقی کشور حرکتی بکند؟