محمد رحمانیان در نشست خبری «روزهای رادیو» مطرح کرد:
ممنوع‌الکاری باعث شد از مخاطبان فاصله بگیرم
محمد رحمانیان در نشست خبری نمایش «روزهای رادیو» گفت: از ۳۸ سال دوران کاری ۱۸ سال ممنوع‌الکار بودم و سال ۷۶ هم این حرف را زدم که جنس مخاطبان امروز را نمی‌شناسم. به نوعی در دوران‌های مختلف ممنوع‌الکاری این حرف را می‌زنم. چراکه فواصل کار سبب می‌شود تا با مخاطبان قدری فاصله بگیریم. این دوری‌ها، کار نکردن‌ها و جلوی اجراها را گرفتن سبب دور افتادن می‌شود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست خبری نمایش «روزهای رادیو» با حضور آزیتا موگویی (تهیه‌کننده)، محمد رحمانیان (نویسنده و کارگردان)، افشین هاشمی، احسان کرمی، غزاله آخوندزاده، آلاله زارع‌طلب، بهرام ابراهیمی، بهنوش طباطبایی (بازیگران) و حسن علیشیری (ترانه‌سرا) در خانه تئاتر برگزار شد.
محمد رحمانیان در این نشست گفت: برای این کار به مشورت دوستان زیادی نیاز داشتیم چراکه قرار بود درباره ترانه‌های تاریخی صحبت کنیم و از این جهت آقای علیشیری در این راه به ما کمک کردند. آقای ابراهیمی نیز در این اجرا ما را همراهی می‌کنند و قرار است در نقش قوام‌السلطنه ظاهر شوند. آقای افشین هاشمی که بیش از بیست سال است در حال کار با یکدیگر هستیم و علاوه بر بازیگری به عنوان مشاور در این کار ما را همراهی می‌کنند. آقای احسان کرمی در این اجرا ۹ نقش متفاوت را بازی می‌کنند که گریم آن برعهده ماریا حاجی‌ها بوده است. البته احسان کرمی در این اجرا به عنوان خواننده نیز ما را همراهی می‌کنند.
وی ادامه داد: غزاله آخوندزاده پیانیست هستند که برای بازی در این اجرا باید زبان لهستانی یاد می‌گرفتند و از همکاری با ایشان خوشحالم. آلاله زارع‌طلب نیز در این اجرا به عنوان بازیگر ما را همراهی می‌کنند که چندمین همکاری ماست. بهنوش طباطبایی نیز در این اجرا ما را همراهی می‌کند و از این بابت خوشحالم. بهنوش در این نمایش سه نقش کاملا متفاوت را بازی می‌کند.
رحمانیان در ادامه بیان کرد: چند سالی است که کارهای ما با حمایت، لطف و همراهی آزیتا موگویی اجرا می‌رود و واقعا از او ممنونم. درباره اسم نمایش نیز باید بگویم که آن را از روی فیلمنامه درخشان وودی الن برداشتم و طولانی‌ترین نمایشی است که در این چند سال نوشته‌ام. این نمایش به یک مقطع ۲۰ ساله از آغاز تاسیس رادیو (۴ اردیبهشت ۱۳۱۹) تا سالگرد ۲۰ سالگی رادیو می‌پردازد و مسائل سیاسی و اجتماعی زمان را بررسی می‌کند.
وی ادامه داد: البته لازم است توضیح دهم که این اجرا به تاریخ می‌پردازد و به نوعی در قسمت‌هایی مجبور بودیم که تاریخ را فشرده روایت کنیم. این نمایش برای سالن بزرگ طراحی شده بود و تالار وحدت گزینه خوبی برای آن بود اما متاسفانه اکنون قرار است آن را در سالن شهرزاد به صحنه ببریم. البته بچه‌های شهرزاد خیلی در اجرای این اثر به ما کمک کردند اما همچنان معتقدم که اگر این اجرا در سالن بزرگ‌تری اجرا می‌شد اتفاق بهتری بود.
رحمانیان در بخش دیگری از این نشست اظهار داشت: قدری از تئاتر دور افتاده‌ام و تعدادی از مخاطبان خود را از دست داده‌ام. همچنین با بخش بزرگی از مخاطبان احساس غریبه‌گی می‌کنم. چون بعضا صحنه‌های دردناکی را می‌بینم که مخاطبان به آنها می‌خندند. این نمایش ۱۵۰ دقیقه بوده و امیدوارم مخاطبان به دیدن آن بیایند و بتوانیم مجددا با هم ارتباط برقرار کنیم.
او ادامه داد: از ۳۸ سال دوران کاری ۱۸ سال ممنوع‌الکار بودم و سال ۷۶ هم این حرف را زدم که جنس مخاطبان امروز را نمی‌شناسم. به نوعی در دوران‌های مختلف ممنوع‌الکاری این حرف را می‌زنم چراکه فواصل کار سبب می‌شود تا با مخاطبان قدری فاصله بگیریم. این دوری‌ها، کار نکردن‌ها و جلوی اجراها را گرفتن سبب دور افتادن می‌شود. به همین دلیل دوست دارم این نظرخواهی را از مخاطبان داشته باشم که این نمایش را در دو پارت ببینیم یا یک پارت.
احسان کرمی درباره ایفای ۹ نقش در این نمایش بیان کرد: گریم این ۹ کاراکتر خیلی کار مشکلی است ولی فکر می‌کنم که برسیم. قطعا خیلی سخت بوده ولی خانم حاجی‌ها تمهیداتی اندیشیده شده که برسیم و اتفاق خوبی را رقم بزنیم.
رحمانیان در ادامه این نشست گفت: طرح اولیه این نمایش سال ۸۴ نوشته شده بود و قرار بود که با آقای پرستویی و انتظامی آن را اجرا ببریم که متاسفانه نشد. ابتدا این نمایش درباره بیکار شدن گروه تئاتر نوشین و آتش گرفتن تئاتر سعدی نوشته شده بود و به چالش‌های آن زمان می‌پرداخت. البته این مسائل فقط سیاسی نیستند و مسائل فرهنگی هم به شمار می‌آید.
افشین هاشمی نیز در ادامه این نشست گفت: یکی از مشکلات اصلی ما عدم ارجاع به تاریخ است. اگر به هر کتاب، اتفاق تاریخی به شکل درست خود پرداخته شود خیلی اتفاق خوبی بوده که ما هم بر همین اساس از بودن در چنین پروژه‌هایی خوشحال می‌شویم. علاوه بر این به هر ترتیب همکاری با محمد رحمانیان اتفاق خوبی بوده که ما اگر قولی را برای کاری نداده باشیم، قطعا در کار ایشان حضور پیدا می‌کنیم.
بهنوش طباطبایی نیز در این نشست اظهار داشت: نبود من در جشنواره خیلی چیز عجیبی نبوده و به نوعی برخورد با بازیگران در این سال‌ها خیلی اتفاق عادی شده است. در همین چند وقت اخیر چندین بار من را مستقیما در اخبار مسخره کرده‌اند و با یک خشونتی مواجه شدیم که به نوعی اکنون عادی شده است. به قدری این خشونت بچه‌گانه و سطحی شده که سعی می‌کنم تنها به کار خودم بپردازم. علاوه بر این بازی در کار آقای رحمانیان افتخاری بوده که سبب رشد بازیگری من هم می‌شود. من قبل از اینکه خودم را جز گروه بازیگران استاد رحمانیان و خانم نصیرپور بدانم، خودم را جزئی از خانواده ایشان می‌دانم.
لیلی رشیدی نیز در این نشست بیان کرد: اولین انگیزه من برای بازی در این کار شخص محمد رحمانیان است که به نظر من هر بازیگری باید یک بار کار با ایشان را تجربه کنند.
وی ادامه داد: متاسفانه عده‌ای دوست داشتند که بازیگران را از چشم مردم بیاندازند و تا حدودی موفق شدند. دوست داشتند یک فضای نفاقی را ایجاد کنند و تا حدودی موفق شدند. ولی بازیگران چنین چیزی را نمی‌خواستند.
افشین هاشمی نیز در این باره توضیح داد: به هر ترتیب از نظر من نیز این یک طرح فکر شده بوده که در این چند سال سعی کرده‌اند چهره بازیگران را تخریب کنند.
احسان کرمی نیز در ادامه بیان کرد: به هر حال همه کسانی که در تئاتر کار می‌کنند، دوست دارند با کارگردانانی همچون علی رفیعی، محمد یعقوبی، محمد رحمانیان کار کنند و من هم از این قاعده مستثنا نیست. این افراد هیچگاه درگیر مسائلی غیر از هنر نشده‌‌اند و کار کردن با آنها افتخار به شمار می‌آید.
بهرام ابراهیمی نیز در این نشست گفت: خوبی کار کردن با آقای رحمانیان این بوده که هیچوقت برای کار عجله نمی‌کنید، چون نمی‌دانید که قرار است در ادامه چه اتفاقی رخ دهد و هر روز با اتفاق تازه‌ای سر صحنه حاضر می‌شوند. من آدم هایپری بودم ول محمد رحمانیان به من یاد داد که در کار صبور باشم و با تمرکز بیشتری به کار بپردازم.
