کتاب «سلفژ» با تألیف «حمیدرضا دیبازر» منتشر شد

دیبازر در این کتاب با تحلیل منابع موجود به بازنویسی، اصلاح و رفع کاستی‌ها پرداخته است. این کتاب شامل بخش‌هایی چون جهان‌های موازی موسیقی، مروری بر ایده‌ مثلث بینایی-ذهنی-شنوایی، به عنوان یک سند تاریخی و  شیوه‌ نگارش واژگان تخصصی است.

درباره‌ این اثر، به قلم حمیدرضا دیبازر می‌خوانیم: «اگر نوعی از سواد موسیقی را توان روخوانی موسیقی مکتوب بدانیم، با رعایت انصاف، هر نوع از موسیقی، با توجه به ویژگی‌های خاص خودش، دارای سواد مخصوص و مربوط به خود برای یادگیری، خلق و اجرا است. بنابر‌این موارد، نگارنده، سُلفِژ مقدماتی را تلاش در انتقال سواد موسیقی کلاسیک، در قالب میزان‌های ساده، ترکیبی و لَنگ و بر اساس مُد‌های ماژُر و مینُر می‌داند. بر این اساس این پرسش‌ها مطرح است: ۱.چه نسبتی وجود دارد میان نوع موسیقی و شیوه‌ی آموزش آن؟ ۲.ملاک سنجش کارآمدی یک شیوه‌ی آموزشی چیست؟ ۳.چه عواملی می‌تواند باعث بهبود شیوه‌های آموزش موسیقی بشود؟ ۴.آیا لازم است هنرجوی موسیقی فارغ از نوع موسیقی‌ای که در حال یادگیری آن است سُلفِژ را فراگیرد؟»

او در بخشی از این کتاب آورده: «از دیرباز موسیقی در آوازهای انفرادی و جمعی، گاه با همراهی ساز و گاه بدون همراهی آن تجلی یافته، در پیوند با آئین‌های خاص شکل گرفته، صیقل خورده و توسعه یافته است. گنجینه‌ موسیقی، جهت حفظ کارآمدی اجتماعی خود، پیوسته در حال غنی‌تر شدن بوده است و این، ضرورت ثبت آن جهت حفظ بخشی از فرهنگ یک قوم، با هدف انتقال به نسل‌های آینده برای خودشناسی و هویت‌یابی را به آرمانی بس مهم تبدیل کرده است. این فرآیند، به‌نوعی ساختار آموزشِ موسیقی را در طی تاریخ رقم زده و به زایش و بازتولید همیشگی آن منجر شده است. از تلاش‌های انسان برای ثبت موسیقی، سعی در مکتوب کردن موسیقی است که منجر به توسعه، اصلاح و ابداع علامت‌ها و شیوه‌های جدید نُت‌نگاری شده است.»

او همچنین درباره‌ موضوعاتی چون الگوهای بدون سکوت و با سکوت در میزان‌های ساده، ترکیبی و لَنگ،  ترکیب گام، فواصل متصل و منفصل با ریتم، تمرین‌های مربوط به گام دو ماژُر، تمرین‌های مربوط به حرکت‌های متصل در دو ماژُر و تمرین‌های مربوط به حرکت‌های متصل و منفصل بالا و پایین‌رونده در دو ماژُر را آورده است.