بازیگر ایرانی ساکن آمریکا نوشت؛
در آمریکا برخی برای پرداخت هزینه‌های کلاس بازیگری دربانی و گارسنی می‌کنند/ ورود به سینمای آمریکا و اروپا بسیار سخت است
کیان کاووسی‌راد در یادداشت پیش‌رو به پشت صحنه حضور بازیگران و جوانان در سینمای آمریکا و مشکلات راهیابی به سینما در آمریکا و اروپا پرداخته است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، کیان کاووسی‌راد در آلمان متولد شده و و دارای مدرک تحصیلی لیسانس در رشته مطالعات تفسیری از دانشگاه هایدلبرگ آلمان است و دوره‌های بازیگری تئاتر و سینما را در نیویورک گذرانده و با تلویزیون نیویورک نیز همکاری داشته است. نقش‌آفرینی‌ها وی در تئاتر و سینما مورد توجه مجلات مختلفی همچون فرونت راو سنتر، برادوی و پلی بیل ورد مورد توجه قرار گرفته است. او در نمایشی در برادوی نیز روی صحنه رفته است. آثار کاووسی‌راد در جشنواره‌های مختلفی همچون کن به نمایش درآمده و در چندین جشنواره نیز به عنوان داور شرکت کرده است. او به تازگی با فیلم "اولین تولد" به کارگردانی علی عطشانی با سینمای ایران همکاری کرده است.
کیان کاووسی راد می‌گوید که برخلاف تصور عامه ورود به بدنه اصلی سینمای آمریکا و اروپا بسیار سخت است.
متن یادداشت این بازیگر ایرانی به شرح زیر است:
هنرپیشه شدن مسیر آسانی نیست و غالباً با خیل عظیم مردودیت‌ها، تردیدها و تنش‌های سخت توأم است. با این حال، آرزوی نائل آمدن به شغلی پایدار و پربازده در این زمینه چندان دور از دسترس نخواهد بود چنانچه سه عنصر اصلی "استعداد"، "تلاش پیگیر" و مقدار زیادی "شانس" دست به دست هم می‌دهند و آیندهٔ شغلی درخشانی را برای افراد رقم می‌زنند.
برداشت از حرفهٔ هنر پیشگی در آلمان و فرایند آموزشی و اجرایی این حرفه در این کشور دارای شباهت‌ها و تفاوت‌های زیاد با دیدگاه‌های رایج و شیوه‌ها و عملکردهای مرسوم در پایتخت سینمایی جهان، یعنی ایالات متحدهٔ آمریکاست. هرچه هنرپیشه مجهزتر باشد، بهتر می‌تواند نظر موافق فیلمسازان و سایر عوامل تصمیم‌گیرنده از جمله تهیه‌کنندگان و کارگردان‌ها را نسبت به توان و استعداد خود در جذب و تهییج تماشاچیان جلب نماید.
برای مطرح شدن به عنوان یک هنرپیشه در آمریکا کافی‌ست به اختیار در یک مدرسهٔ مربوطه دوره دیده باشید و متعاقباً در مصاحبات و صداگذاری‌ها موفق عمل کنید. در برنامهٔ آموزشی مراکز برجسته در نیویورک و لس‌آنجلس، برگزاری کلاس‌های عدیده برای آماده‌سازی هنرجویان جهت درخشش حرفه‌ای در سطوح جهانی پیش‌بینی شده است. کلاس‌ها 5 تا 6 روز در هفته و به صورت 6 ساعت در روز برگزار می‌شود و دروسی چون ابتکار عمل، مطالعات صحنه‌ای، تولید صدا، شخصیت‌شناسی، حرکت، موسیقی، تاریخ تأتر و سینما، نبرد در صحنه و بازیگری صدا را دربرمی‌گیرد. جلسات تکنیکی از همه حائز اهمیت‌تر است و تابع شیوه‌ها و ویژگی‌های منحصربه‌فرد هر مکتب بازیگری است. تکنیک "لی سترازبِرگ" یکی از شاخص‌ترین آنهاست و با حافظهٔ حسی هنرجویان سر و کار دارد. آنان باید بتوانند با رجوع به خاطره‌ای در گذشته و یادآوری بوها، مزه‌ها، عواطف، دمای محیط و اجسام ثابت و محرک‌سازی شده، واقعیتی قدیمی را در زمان حال بازگو نمایند یا تکنیک "مایسنِر" که مبتنی بر خلق واقعیتی الهام گرفته از حقیقت به کمک رفتارهای واقعی است و طی آن هنرجویان باید با بهره‌جویی از برهم کنش‌های انسانی و نه اجرای رُل، واقعیتی را براساس یک محتوای صد در صد حقیقی بیافرینند.
فرایند شاخص این تکنیک عبارتست از "تمرین تکرار" که در جریان آن، دو هنرپیشه مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند و بدون به‌کارگیری الفاظ رایج و پیچیده، عباراتی را در ایجاد آشنایی هرچه بیشتر و بها دادن به لحظۀ بوجود آمده، به زبان می‌رانند. در بازیگری، روش‌های متعددی برای دگرگون‌سازی و تحول وجود دارد که از این بین می‌توان به "ستِلا اَدلِر" برای تشویق بازیگران به استفاده از قوۀ تخیل برای خلف حقیقت و یا تکنیک "یوتا هِیگِن" برای تحریک آنان به ابراز عواطف و تجربیات شخصی به جای تقلید صرف از عواطف و تجربیات شخصیت داستان جهت هرچه واقعی‌تر جلوه دادن صحنه‌ها اشاره داشت. همۀ این ابزارها و مهارت‌ها برای اجرای یک نقش خاطره‌انگیز به هنرجویان معرفی می‌شود.
در آلمان، هنرپیشگان مصمم غالباً 2 یا 3 جلسه در هفته در کلاس‌های بازیگری که حول آثار منتخب و به دقت موشکافی شدۀ کلاسیک، شامل نمایشنامه‌های دراماتیک و کمدی "میخایل چخوف"، "بِرتولد برِشت"، "ویلیام شِکسپیر" و بسیاری دیگر از این نویسندگان نامدار، شرکت می‌کنند تا درک عمیق‌تری نسبت به شخصیت‌های موجود در این آثار بیابند. بعد از یک جلسه تمرین تمام و کمال، صحنه‌هایی به کمک مدرسین خلق و به اجرا گذاشته می‌شود. در خلال این نمایش‌ها و با پرهیز از هرگونه ابتکار عمل افراطی که باعث مخدوش شدن اصالت کلی صحنه شود، بازیگران به مرور تکنیک‌های معرفی شده توسط شاخص‌ترین مکاتب بازیگری می‌پردازند. بازیگری باید به صورت خطی و در عین حال، معتبر و نامتناقض باشد و از حیطۀ نمایش عدول نکند. بازیگرانی که مایل به توسعه و تعمیم مهارت‌های خود در سایر حیطه‌ها هستند، می‌توانند جداگانه در کلاس‌های خصوصی و خارج از برنامه ثبت‌نام کنند. بازیگرانی که علاقمند به تغییر رشته و ورود به کار فیلمسازی و تصویربرداری هستند نیز می‌توانند در کارگاه‌های تخصصی که به این منظور تدارک دیده می‌شود، شرکت نمایند. در برخی موارد، دوره‌های کارشناسی نیاز به حضور همزمان در برنامه‌های هفتگی با رئوس کارگردانی، تهیه‌کنندگی، رقص و موسیقی دارد تا به‌طور همزمان، دروازه‌های جدید در دیگر زمینه‌های هنری به روی بازیگران گشوده شود.
صرف‌نظر از استعداد بازیگری، با اتکا به حضور صرف در کلاس‌ها و بدون تلاش و تمرین خارج از برنامه نمی‌توان راه به جایی برد. در آلمان، بعد از فارغ‌التحصیلی نمی‌توان بدون انعقاد قرارداد انتظار یافتن موقعیت بازیگری داشت. بسیاری از بازیگران به سالن‌های تئأتر در سراسر کشور مراجعه می‌کنند و بعد از چند بار محک خوردن، به عضویت رپرتوار این سالن‌ها درمی‌آیند تا در قبال دریافت دستمزد هفتگی، برای مدتی معین در درام‌های کلاسیک و نمایشنامه‌های خودپردازی شده با موضوعات متنوع به ایفای نقش بپردازند. یک مسیر مطلوب با حاشیۀ زمانی امن. در خلال این دوره، بازیگران می‌توانند به آژانس‌های مختلف مراجعه نموده و درصورت پذیرفته شدن، با درج مشخصات نوشتاری و تصویری، به فهرست آنلاین دفاتر سینمایی اضافه شوند. از این مرحله به بعد، همه چیز بستگی به آژانس طرف قرارداد دارد. فرایند پذیرش در دفاتر سینمایی معمولاً شامل یک مصاحبه کوتاه و یک خلاصه‌خوانی است. بازیگران همچنین می‌توانند از طریق همکاری با استودیوها ضمن افزودن بر تجربیات خویش، با عوامل و دست‌اندرکاران آشنایی پیدا کنند. بسیاری از بازیگران دارای مشاغل پاره‌وقت و تمام‌وقت جانبی هستند و هر زمان که فرصت دست دهد به انجام بازیگری می‌پردازند.
در آمریکا، جدای از این موارد، می‌توان با "خود تبلیغی" و "ابتکار عمل" به فرصت‌های درخشان در امر بازیگری نائل گشت. ابتکار عمل کلید کسب معروفیت و ورود به عرصۀ فعالیت است. بازیگران می‌توانند در عرصه‌های مختلف ورود کنند و خودشان را به کارگردان‌ها اثبات نمایند. آنها قادرند فضای نمایش اجاره کنند و به اجرای نمایش در حضور مردم مبادرت ورزند. آنها همچنین این فرصت را در پیش روی خود دارند، تا به عنوان مهمان، در کنار شخصیت‌های حرفه‌ای در سینما و تلویزیون حضور بهم رسانند. همچنین با شرکت در کارگاه‌های کارگردانی، موقعیت آشنایی با کارگردان‌ها پدید می‌آید و بر شانس گزینش بازیگران افزوده می‌شود. بازیگران می‌توانند از همتایان خود بخواهند تا آنها را به عوامل ذیربط توصیه نمایند. همچنین هر بازیگری می‌تواند با تهیه و انتشار پکج‌های متنوع، برای خود یک نماینده بیابد. انعقاد قرارداد با مدیران و سرپرستان حربۀ دیگری است برای دریافت بازخورد و جلب توجه عموم نسبت به شخصیت‌های خاص در تولیدات سینمایی و تلویزیونی. علاوه بر این، بازیگران می‌توانند با ارسال درخواست به مراکز آنلاین، همانند "بَک استِیج" و "اَکتورز اَکسِس" و غیره و ذالک، کلیپ‌هایی را از هنرنمایی خود تهیه و تدوین کنند و آن را برای تشخیص صلاحیت در اختیار نمایندگان و آزانس‌ها قرار دهند. آژانس‌ها نیز به نوبۀ خود، کلیپ‌ها را برای معرفی افراد به دست‌اندرکاران تهیه و تولید محصولات بزرگ سینمایی و تلویزیونی ارسال می‌کنند. ضمن آنکه، "اینستاگرام"، "فیسبوک" و "توییتر" ابزارهای مناسبی برای پیگیری آنلاین موقعیت و عملکرد افراد است. بازیگران همچنین می‌توانند با یافتن شغلی در استودیوها، از نزدیک با نحوۀ کار آشنا شوند و در خلال حضورشان با افراد بیشتری آشنا شوند. بازیگران می‌توانند به طرق مختلف موفق شوند و در نهایت، در رشتۀ خود کسب و کاری راه بی‌اندازند. محصولی که هر بازیگر ارائه می‌کند "خودش" است. بسته به نحوۀ تبلیغ "خود"، عوامل تصمیم گیرنده با شما، استعدادهایتان، ارزش‌هایتان و روحیۀ حرفه‌ای‌گرایی که از آن برخوردار هستید آشنایی پیدا می‌کنند و بر اساس همین ارزش و روحیه، طالب شما می‌شوند و شما را برای مصاحبه و همکاری دعوت می‌کنند.
و در انتهای کار می‌رسیم به عامل مهم "شانس". بسیاری ناچارند با قبول مشاغل حاشیه‌ای، نظیر دربانی و گارسنی و آموزش و سگ‌گردانی و نظافتچی، امورات خود را بگذرانند و خرج دوره‌هایی را که یک بازیگر باید در آنها شرکت نماید را تامین کنند. همه کم و بیش با رمز موفقیت کسانی که روزگاری در خیابان‌ها و صفوف اغذیه‌فروشی‌ها ملاقات می‌کردیم، آشنایی دارند. معهذا نمی‌توان بخت و اقبال را در موفقیت آنان نادیده گرفت. از همه جای دنیا می‌توان برای موقعیت‌های شغلی موجود ثبت‌نام کرد. منتهی مراتب در صنعت فیلم و نمایش، کسانی که در آمریکا زندگی می‌کنند به علت برخورداری از خیل امکانات، از شانس بیشتری برخوردار می‌باشند. هر کس سرنوشت خود را رقم می‌زند و ماحصل کار نیز بستگی به عملکرد شخصی دارد. ولی، چطور است که تنها عدۀ معدودی در غایت موفق به قدم زدن به روی قالی قرمز "هالیوود" می‌شوند و عدۀ کثیری باید با یک شغل بخور و نمیر تن در دهند؟ همه چیز بستگی به میزان استعداد، پشتکار و اقبال شخص دارد. بازیگران برای موفق شدن نیازمند یک نهاد جاافتادۀ بازیگری دارند. درست همانطور که نمی‌توان انتظار داشت بدون بهره‌مندی از استعداد و صرفاً به اتکاء شانس و اقبال به موفقیت در زمینۀ بازیگری نائل آمد و یا برغم فقدان ابزارهایی چون "خود تبلیغی" و "ابتکار عمل"، معروف شد و به شهرت رسید. بازیگری حرفه‌ای است بسیار متنوع که نیاز به شخصیتی قوی و جاافتاده دارد. بازیگر شدن کار بسیار دشواری است ولی غیرممکن نیست. کسب مهارت‌های لازم و قرار گرفتن در مکان مناسب در زمان مناسب می‌تواند زمان را به نفع ما رقم زند.
