منیر فرمانفرمائیان معادل ندارد/ فرمانفرمائیان هنرمند یگانه و ستاره‌ای درخشان بود

به گزارش ایلنا، مراسم یادبود منیر شاهرودی فرمانفرمائیان (هنرمند برجسته کشور و واقف 51 اثر ارزشمند به دانشگاه تهران) با حضور چهرههایی چون مجید سرسنگی، محمد بهشتی، سید مجتبی حسینی، هادی مظفری، بهمن فرمان آرا، علیرضا سمیع آذر، فاطمه معتمدآریا، رز عیسی، فرمانفرمائیان و جمعی از اهالی فرهنگی و هنر، پنجشنبه 5 اردیبهشت در باغ موزه نگارستان برگزار شد.

در ابتدای این مراسم، مجید سرسنگی (معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران) طی سخنانی ضمن ادای تسلیت به جامعه هنری کشور و حاضران در مراسم، گفت: به نمایندگی از دانشگاه تهران فقدان این هنرمند ارزشمند را تسلیت عرض میکنم. امروز قرار بود نیلی احمدآبادی (رئیس دانشگاه تهران) در مراسم حاضر شوند اما به دلیل سفری که به استان خوزستان برای بررسی مسائل سیلاب داشتند، این امکان ایجاد نشد.

وی افزود: برای ما که مخصوصا در این یکی دو سال اخیر مرتبا با این هنرمند برجسته در ارتباط بودیم و این توفیق برای دانشگاه فراهم شد که موزهای تحت عنوان نام این هنرمند در باغ موزه نگارستان افتتاح شود، این فقدان بسیار سنگینتر است. خود من در این دو سال هر وقت که خدمت این هنرمند برجسته میرسیدم و یا اگر ایشان به مناسبتی تشریف میآوردند، از مصاحبت با ایشان لذت میبردم. منیر فرمانفرمائیان غیر از اینکه یک هنرمند برجسته بود، یک انسان فرهیخته نیز بود و به همین علت است که نام و یاد و خاطره او در کنار آثار برجستهای که خلق کرده تا سالهای سال در این کشور و در دل ایرانیان باقی خواهد ماند.

معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران، ادامه داد: موزه منیر که به همت و بزرگواری خود او در باغ موزه نگارستان افتتاح شد، امروز محل مراجعه بسیاری از عاشقان هنر ایرانی است و این عاملی است که نام و یاد این هنرمند همچنان در فضای هنری و فرهنگی کشور باقی بماند. او عمر پر برکت و مبارکی داشت و تحسین برانگیز است که نه تنها در کشور بلکه در سطح جهانی نام هنر ایرانی را پرآوازه کرد. امیدوارم ما در دانشگاه تهران امانتدار خوبی برای آثار و یاد و خاطره این هنرمند برجسته باشیم.

در ادامه این مراسم، محمد بهشتی با بیان تسلیت درگذشت منیر فرمانفرمائیان به سخنرانی پرداخت و گفت: نزدیک به یک هفته قبل از در گذشت ایشان، توفیق دیدار داشتیم و مرحوم منیر میخندید و میگفت دارم میرم. طبیعتا ما جدی نگرفتیم اما ایشان آگاه بودند و از خیلی قبلتر مقدمات رفتن را فراهم کرده بودند.

وی افزود: برای چنین هنرمندی، فکر میکنم نزدیک به صد سال عمر، کم بود زیرا هر وقتی که من ایشان را دیدم اولا سرشار از انرژی و زندگی بود و ثانیا هزاران طرح و ایده برای اجرا کردن داشت. ایشان یکی از پر کارترین هنرمندانی بود که میشناسیم اما باز هم کلی کار نکرده داشت.

بهشتی ادامه داد: در بین هنرمندان ما، منیر فرمانفرمائیان خیلی معادل ندارد، کسی که در جهان شناخته شدهتر از سرزمین خودش باشد و تقریبا موزه معتبری در دنیا نیست که اثری از ایشان نداشته باشد اما سالهای زیادی نیست که در داخل ایران جامعه هنر ایشان را شناخته و با تحیر هم شناخته است. موزه منیر یادگاری این هنرمند برای جامعه ایرانی است، این موزه حکم گلاب را دارد که ما عطر منیر صداقت، لطف و صفا و شاعرانگی را از آن استشمام میکنیم.

در ادامه این مراسم، سید مجتبی حسینی (معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی)، طی سخنانی گفت:  فرمانفرمائیان از دو جهت برای من اهمیت ویژه داشت؛ گزاره اولی که در ذهن من میآید این است که ذوق خلول و طلب جاودانگی یکی از تمایزات انسانی است، هیچ آدمی بر پشت زمین نزیسته که میل به جاودانگی در جان او شعله ور نباشد حتی اگر به نام نیکی قناعت کند. بنابراین انسانها در طلب نام نیک، یاد خوب و خوش و امتداد و استمرار حیاتشان، کارهایی میکردند و دستاوردهایی داشتند که آنها را بر زمین مستقر دارد دست کم خاطره آنها را در دلها و جانهای کسانی که پس از آنها خواهند آمد، جاری و مستمر باشد.

وی افزود: هنر این پدیده جاودانه و جادویی یکی از رمزهای ماندگاری انسان است. فرمانفرمائیان هنرمند یگانه و ستاره ای درخشان بود و با آثار نابی که ملهم از فهم و فکر و فرهنگ و هویت او بود توانست عیاری را به یادگار بگذار و ممیزههایی را در آثار خود درج کند که این جاودانگی از دریچه آثار همیشه پابرجا خواهد بود.

معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در ادامه اظهار کرد: گزاره دومی که همیشه در یادکرد ایشان در ذهن من میآید، این است که من به سابقه خانوادگی کمی با سنت وقف آشنا بودم و بعد این توفیق را پیدا کردم که 110 ماه از عمرم را به اداره مجموعه موقوفات حاج حسین آقا ملک، سپری کنم. در آن 110 ماه به ذوق جان و از صمیم دل تجربه کردم که چطور وقف میتواند حیات کسی را چنان استمرار ببخشد که گویی او هر لحظه در کنار ما هست و عطر نفسش را لحظه به لحظه میتوان استشمام کرد.

وی با اشاره به سنت مبارک وقف، گفت: زمانی که من منصوب شدم تقریبا چیزی حدود چهل سال از فوت مرحوم ملک گذشته بود اما آثار و یادگاران او که با سنت وقف جاودانه شده بود، حاج حسین آقا را روز به روز زنده تر می کرد زیرا افراد بیشتری با موقوفات او آشنا میشدند و هر که با موقوفات او آشنا میشد درمییافت که چقدر کار او بزرگ بود و چه میراث ارزشمندی را به یادگار گذاشته است.

حسینی در پایان افزود: منیر فرمانفرمائیان نیز 51 اثر از آثارشان را وقف کرد. آن هم وقف دانشگاه تهران که نهاد نام دار و نام آور و بلندآوازهای است که دومین درخشش و تلالو این هنرمند هم روزگار ما در ذهن و ضمیر من است. فکر میکنم کسی که توانست چنین آثاری را بیافریند و بعد این آفرینش را در جامه فاخر و قبای بلند وقف برای روزگاران بعد از خودش به یادگار بگذارد، حتما انسان بزرگوار و کریم الاطبعی بوده است. از این روی بر من واجب بود که در این جمع حاضر باشم.

در ادامه، رز عیسی (کارشناس هنرهای تصویری خاورمیانه و از دوستان منیر فرمانفرمائیان) به سخنرانی پرداخت و از اهمیت کارهای منیر و اهمیت موزه او در گوگنهایم و ایران گفت.

سپس دکتر فرمانفرمائیان به سخنرانی پرداخت و از طرف خانواده و فرزندان منیر فرمانفرمائیان از همه حضار قدردانی کرد.

در پایان این مراسم، فاطمه معتمدآریا (بازیگر)، طی سخنانی گفت: در تمام این بیست و چند سالی که من ما منیر فرمانفرمائیان آشنا بودم، هیچ وقت هیچ گله و شکایتی از چیزی نداشت و هیچ وقت لبخند از لبهایش نمیرفت. از مشخصههای بسیار مهمی که در وجودش بود، عشق به حیات و هستی و زندگی بود.

وی افزود: جالب بود که منیر جون برای هر چیزی حیات قائل بود برای یک شاخه گل برای یک تکه از شیشههایی که به هم وصل میکرد برای عصای خودش که با آن با خشم حرف میزد و میگفت بی تربیت همین جا بنشین و تا من نشستهام، تکان نخور. برای همه اشیا هویت قائل بود شاید رمز حیات طولانی و لذت بخشی که منیر جون علی رغم همه سختی ها و نابسامانی هایی که در طی سال های زندگی برایش وجود داشت، همین عشق به حیات و زندگی بود و همین عشق باعث خلاقیت و پویایی او بود.