زهرا شایانفر در گفتوگو با ایلنا مطرح کرد:
اشاراتی به واقعیتهای امروز خانوادهها از جهان تخیلی کودکی ۱۰ ساله/بچهها همراه پدر و مادرشان به تماشای این تئاتر بیایند
نویسنده و کارگردان «جادوی پاهای من» درباره این اثر با تاکید بر اینکه «برایم مهم بود که در این اثر، از جهان تخیلی کودکی ده ساله اشاراتی به واقعیتهای امروز خانوادهها هم داشته باشیم» گفت: نمایش به صورت ارتباطی با تماشاگران شکل میگیرد و پیش میرود. در واقع نقش اصلی نمایش در لحظات مختلف حضور بچهها (تماشاگران) را در صحنه میخواهد، از آنها کمک میگیرد، سوال و جواب و گفتگو میکند و بچهها کاملا زنده و اکتیو در این نمایش حضور دارند.
زهرا شایانفر، نویسنده و کارگردان «جادوی پاهای من» در گفتگو با خبرنگار ایلنا، این نمایش را کاری تعاملی در حوزه کودک و نوجوان خواند که با حضور تماشاگر پیش میرود.
شایانفر داستان نمایش «جادوی پاهای من» را درباره دختربچه کنجکاوی خواند که با هر مساله سادهای میتواند معمایی را برای خودش طرح کند و گفت: این دختربچه هیچ چیزی را ساده و کوچک نگاه نمیکند، بلکه همه مسائل اطرافش برایش هیجانانگیز است. یکی از روزهایی که هرکدام از اعضای خانواده گرفتاریهای خودشان را دارند این دختر به خانه پدربزرگ میرود و متوجه میشود او در خانه نیست و سعی میکند آقاجون را از طریق نشانهها پیدا کند و در نهایت متوجه میشود تمام آن روز را در یک بازی دستهجمعی معمایی، کاراگاهی و نیمه پلیسی بوده است. درواقع خانواده سعی کرده بودند با او بازی کنند تا حس کنجکاوی و جستجوگری کودک پرورش بیابد.
این نویسنده و کارگردان خاطرنشان کرد: در این نمایش با روش تعاملی سعی میکنیم به بچهها یاد بدهیم که سوال بپرسند و به اطرافشان با دقت نگاه کنند؛ شاید هرچیزی نشانه یک اتفاق بعدی باشد و در هر مرحلهای آنها را به یک کشف و شهود جدیدتر برساند.
شایانفر ادامه داد: نمایش به صورت ارتباطی با تماشاگران شکل میگیرد و پیش میرود. در واقع نقش اصلی نمایش در لحظات مختلف حضور بچهها (تماشاگران) را در صحنه میخواهد، از آنها کمک میگیرد، سوال و جواب و گفتگو میکند و بچهها کاملا زنده و اکتیو در این نمایش حضور دارند. یعنی فقط یک قصه را تماشا نمیکنند بلکه با همه حواسشان باید در سالن باشند و ارتباط کامل با این اثر معمایی برقرار کنند.
او یادآور شد: در عین حال فکر میکنم تماشای این اثر برای پدرمادرهای امروزی که به دلیل مشغلههای کاریشان کمتر برای بچهها وقت میگذارند خوب است. اغلب بچهها سرشان در تلویزیون و تبلتهاست و یکجا نشستهاند. ما در این نمایش آنها را به حرکت کردن و توجه به والدین و پدربزرگها و مادربزرگها تشویق میکنیم.
کارگردان «جادوی پاهای من» ادامه داد: برایم مهم بود که در این اثر، از جهان تخیلی کودکی ده ساله اشاراتی به واقعیتهای امروز خانوادهها هم داشته باشیم؛ گاهی یادمان میرود پدر و مادرها و مادربزرگها و پدربزرگها چقدر برایمان زحمت میکشیدند و از آنها بیخبر میمانیم. ما خاطراتی از نسل قبل داریم که باید آن تجربیات لذتبخش را برای نسل بعد حفظ کنیم و پدر مادرها با تماشای این نمایش ممکن است یادشان بیفتد که مادرشان برایشان کدام لالایی و شعر را میخوانده؟ یا اینکه خودشان چند وقت است به پدر مادرشان سری نزدهاند... اگر این اهداف محقق شود فکر میکنم نمایشم موفق بوده است.
شایانفر همچنین درباره اینکه «جادوی پاهای من» فقط در روزهای پنجشنبه جمعه اجرا میشود، گفت: طی مذاکرهای که ابتدا با سالن داشتم قرار بود شروع نمایش در تابستان باشد و چون در این فصل مدارس را نداشتیم به این نتیجه رسیدیم که پنجشنبه جمعهها که روز تعطیل خانوادههاست را برای اجرا انتخاب کنیم تا کودکان بتوانند با همراهی آنها بیایند و وقت بگذارند و کاری را ببینند. اما کمی پروسه دریافت مجوز طول کشید و به ناچار آغاز اجرا به مهر رسید. الان هم سعی کردیم همان برنامه را حفظ کنیم. اما فکر میکنم بتوانیم برای اجراهای صبح ویژه مدارس برنامهریزی کنیم اگر کمی جلوتر برویم و این علاقهمندی از سمت مهدها و مدارس هم وجود داشته باشد این اجراها را اضافه خواهیم کرد. البته صبح اجرا کردن سختیهای خودش را دارد اما خوشبختانه گروهمان این علاقهمندی را دارد. بنابراین اگر بتوانیم و مشتاق وجود داشته باشد روزهای دیگر هفته هم میتواند به اجرا اضافه شود هرچند هنوز ترجیحمان این است که همه خانواده باهم بیایند و کار را ببینند.
شهرام نیک کار، فرهاد شکراللهزاده، منیر چراغی، فاطمه رستمی، سهند آدم عارف، امیر شیخزاده، فرزانه کاظمی، خورشید شایانفر و خرداد شایانفر بازیگران اصلی و سدنا محبى، آرمان کارخانه، شهرزاد کلانتری و حسام کلانتری بازیگران رزرو نمایش «جادوی پاهای من» هستند که با کارگردانی مشترک زهرا شایانفر و سیاوش قلعهوردى روزهای پنجشنبه و جمعه در عمارت نوفللوشاتو اجرا میشود.