تحلیل‌های شبکه‌ها و گروه‌های خارج‌نشین خنده‌دار است/گلستان پیغام داد نه به کشور بازمی‌گردد و نه می‌میرد/ دیگر با دستور نمی‌توان مشکلات را حل کرد

در فیلم توجه جدی‌ به کودکان دارید و ما صحنه‌های زیادی را می‌بینیم زنان باردار در آنها عبور می‌کنند. فیلم نیز با تصویری از نوزادان تازه به دنیا آمده که در حال رقص هستند، تمام می‌شود. آیا می‌توان نتیجه گرفت که امید شخصیت اصلی فیلم به نسل آینده است حال آنکه نسل گذشته در مشکلات سوخته؟

طبعاً در هر مملکتی کودکان و نوزادان به عنوان آینده‌سازان آن کشور مهم‌تر از نسل فعلی هستند اما واقعیت این است که من فکر می‌کنم با وضعیت موجود و سیری که کشور طی می‌کند نسل آینده نسل شادتر و امیدوارتری است. مثلاً همه ما مادرمان را دوست داریم اما چرا نباید مادر ما از لحاظ حقوق هم‌ردیف پدر ما باشد؟! قطعاً اینگونه مسائل در نسل آینده حل شده است و ما باید برای توجه به نسل آینده به جوانان امروز در همه زمینه‌ها توجه کنیم زیرا معتقدم این جوانان هستند که آینده را می‌سازند. درست است که من و رضا درمیشیان، امیر یوسفی و بسیاری دیگر در سینما فعالیت می‌کنیم اما واقعیت این است که من برای گذشته سینما هستم و درمیشیان و نسل او برای آینده سینماست و ما چاره‌ای به جز امیدواری نداریم.

 گروه‌هایی که در خارج از کشور هستند، تصور می‌کنند به دلیل نارضایتی مردم می‌توانند از این وضعیت استفاده کنند. برخی هم فکر می‌کنند براساس برخی شعارهای مطرح شده در برخی اعتراضات، مردم علاقه‌مند به نظام دیگری شده‌اند. تحلیل شما از رفتار این گروه‌ها چیست؟

تحلیل‌های شبکه‌ها و گروه‌های خارج‌نشین کاملاً خنده‌دار و مزخرف است. اگر گروهی در داخل از این سوی بام پرت شده‌اند، آنها که در خارج هستند از سوی دیگر بام به زمین افتاده‌اند. آنها که در خارج نشسته‌اند از سمت گشاد تلسکوپ دارند به مسائل نگاه می‌کنند. یک روز در زمان نمایش فیلم «بوی کافور، عطر یاس» در جشنواره فیلم برلین، فردی بلند شد و در قالب یک سؤال هر چه دوست داشت به من گفت. اما من به او پاسخی ندادم. بعد از جلسه او از من پرسید چرا جواب من را ندادی؟ من به او گفتم فردا من به تهران می‌روم و شما همراه من بیایید. من در تهران جواب شما را می‌دهم. اینکه من به شما حرفی بزنم و بعد برای خودم مشکلاتی به وجود بیاید آنگاه شما آزادانه به سلامتی من ویسکی بخورید که نمی‌شود.

افرادی که خارج از کشور تحت هر عنوانی مسائل داخل کشور را تحلیل می‌کنند و برای آن نسخه می‌پیچند، دلشان برای کشور نسوخته حتی از مردم طلبکار هستند. واقعیت این است که آنها فقط دلتنگ قدم زدن در کنار دریای خزر یا سفر به شیراز یا رفتن به خلیج فارس هستند و مردم نیز به آنها توجه نمی‌کنند.

شاید مردم در برخی اعتراضات برای لجبازی با وضع موجود شعارهایی بدهند که خوشامد فردی مثل رضا پهلوی باشد اما واقعیت این است که او هرگز نمی‌تواند به تهران بازگردد و در کاخ نیاوران پای بگذارد زیرا پدرش که از خودِ او بزرگتر بود نتوانست خودش را حفظ کند و اگر امروز اعتراضاتی را در کشور شاهد هستیم برای خوشایند آنها که آن سوی آب‌ها نشسته‌اند، نیست بلکه فقط برای بهبود زندگی و وضعیت کشور است.

آیا مخالفت با اکران فیلم از سوی مدیران فرهنگی در نهادهایی همچون صداوسیما و وزارت ارشاد بود؟

خیر، این مخالفت از جانب مدیران فرهنگی نیست زیرا امروز شاهد هستیم که مثلاً محمدرضا گلزار که تا زمانی ممنوع‌التصویر بود در یک چرخش 180 درجه‌ای مجری یکی از برنامه‌های تلویزیون شده است. البته این چرخش رویه در صداوسیما به دلیل علاقه به محمدرضا گلزار یا مردم نیست بلکه صداوسیما بعد از 40 سال و با انبوه شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی متوجه شده میزان مخاطبش به 6 درصد رسیده و مردم فقط ماهواره تماشا می‌کنند.

مشکل بیشتر از نوع اکران و سانس‌بندی در سالن‌های سینماست و این مساله فقط مربوط به فیلم من نمی‌شود زیرا درحالی‌که چند فیلم جدید همزمان اکران هستند در بسیاری از سینماها چند سالن فقط به یک فیلم مشخص اختصاص داده شده و به صورت اسمی، نام فیلم ما در سینما وجود دارد اما فقط یک سانس به آن اختصاص پیدا کرده است.

امروز اگر ساخت یک فیلم هفت خوان داشته باشد از زمان ساخت تا موقع اکران روی پرده باید 700 خوان را پشت سر بگذاریم. زیرا همه مسائل اعم از سیاسی، دسته‌بندی‌های سینمایی و مسائل دیگر در اکران شدن یک فیلم دخیل است و اگر اکران عید فطر را به ما دادند به دلیل این بود که جام جهانی آغاز شده بود و هیچ تهیه‌کننده‌ای حاضر نبود فیلمش را در این زمان اکران کند و وضعیت ما در قبال فیلم‌های دیگر مانند این است که ما به کسی بگوییم در مسابقات بوکس شرکت کند اما از ابتدای مسابقه یک دست او را ببندیم.

تحلیل خودِ شما از این رفتار چیست؟ به نظر می‌رسد فیلم‌هایی که آگاهی‌بخشی می‌کنند خیلی مورد توجه مدیران و سیاست‌گذاران فرهنگی نیستند و انگار از بالا به سینماداران دستور داده می‌شود که برای چنین فیلم‌هایی خیلی تبلیغات نشود.

به هیچ عنوان دستوری نیست زیرا وضعیت به اندازه‌ای تلخ شده و مشکلات زیاد شده که همه چیز از دست در رفته است و دیگر نمی‌توان با دستور آن را کنترل کرد. مثلاً امروز ما شاهد هستیم که یک فیلم مستند راجع به مائده هژبری پخش می‌شود اما بعد از پخش آن فشارها به اندازه‌ای است که هیچکس مسوولیت این کار را برعهده نمی‌گیرد. در مقابل باید پرسید چرا سیستم ما به شکلی باید باشد که از رقص یک دختر نوجوان در فضای مجازی واهمه داشته باشد و اگر کسانی این رقص را اوج فساد و مشکل در جامعه می‌دانند پس اطلاع ندارند در بطن جامعه و فضای شهری ما چه خبر است. جوان امروز ما هیچ امیدی به آینده ندارد و نه تنها نمی‌تواند برای خودش کاری پیدا کند بلکه حتی خانواده وی نیز توانایی این را ندارند که پول‌توجیبی به او بدهند. این رفتار کاملاً در جامعه ما مشهود است. نمونه بارز آن این است که بسیاری از مغازه‌داران و کاسب‌ها دیگر مانند قدیم صبح و زمان سحر مغازه خود را بازنمی‌کنند و بسیاری از جوانان نیز تا ظهر خواب هستند. امروز جامعه ما مانند یک اتومبیلی شده که بسیاری از اجزای آن همچون لنت و ترمز، لاستیک، سوپاپ و بخش‌های دیگرش خوب کار نمی‌کند و حتی بنزین نیز ندارد اما ما در داخل ماشین پایمان را بر روی پدال فشار می‌دهیم و به غلط اصرار داریم که با سرعت به جلو برویم.