واکنش هانیه توسلی به مافیا در بازیگری و بازی در فیلم‌ها با پرداخت پول
توسلی می‌گوید که برای ورود به سینما اصلا به پارتی متوسل نشده است.
به گزارش ایلنا، هانیه توسلی در نشست نخستین جشن فیلم یزد گفت: به شخصه خیلی از فیلم‌هایی را که در آنها ایفای نقش داشتم قبول ندارم، به خوب یا بد بودن فیلم کاری ندارم اما نقشی که می‌خواستم و از خودم انتظار داشتم نتوانسته‌ام به‌درستی بازی کنم و بازی در برخی فیلم‌ها برایم قابل دفاع نیست.
وی ادامه داد: چند نقش خود را قابل دفاع می‌دانم و از بازی ای که کردم راضی هستم و بازیگری من در آن نقش‌ها چشم‌نواز بوده است. از روزی که به بازیگری علاقه‌مند شدم برخورد حسی با این حرفه داشتم و دوست داشتم که همیشه خودم را در قالب نقش ببینم و فیلمنامه را کاملا درک کنم و بعد بازی در تئاتر یا فیلم را قبول کنم. تا زمانی که سر صحنه فیلمبرداری حضور دارم درگیر نقش هستم و بعد کار و نقش تا روز بعد یا صحنه فیلمبرداری بعدی برایم به پایان رسیده است. برخی نقش‌هایم خیلی با خودم و روحیات و رفتارم متفاوت بوده و برای رسیدن به آنها لازم بوده که یکسری حرکات بیرونی و حرکات بدن و میمیک صورت را تعریف کنم یا باید صدای خاصی را برای نقش تمرین می‌کردم، یکی از این نقش‌ها بازی در «ابله» به کارگردانی کمال تبریزی بود، هر چند این سریال شبکه نمایش خانگی با اقبال خوبی روبه‌رو نشد اما ایفای نقش در آن سخت بود به این دلیل که با خودم تفاوت‌های زیادی داشت.
وی درباره ساخت فیلم‌ها خارج از تهران گفت: اصولا از اینکه تمرکز از تهران کاسته شده و برای بازی در فیلم‌ها در شهرستان‌ها حضور پیدا کنیم استقبال می‌کنم. به شخصه حرفه بازیگری را از شهرستان شروع کردم و با مشکلاتی که در شهرستان‌ها روبه‌رو هستیم آشنا هستم. تمام شهرهای ایران این پتانسیل را دارد که یک لوکیشن خوب برای یک فیلم باشد. جای جای ایران و حتی دنیا روایتی را با خود به همراه دارد اما در سینمای ما حدود نود درصد فیلم‌ها و داستان‌ها در تهران خلاصه شده است.
توسلی ادامه داد: هر شهری این توانایی را دارد که فیلم‌های زیادی در آن ساخته شود. یزد یکی از شهرهایی است که اتمسفر خوبی برای تولید فیلم دارد. قبل از حضور در شهر یزد و بازی در فیلم «مادری» تصورم از این شهر چیز دیگری بود و ذهنیتی که از یزد داشتم با شهری که دیدم متفاوت بود.
بازیگر فیلم «مادری» درباره حضورش در این فیلم ساخته رقیه توکلی به تهیه‌کنندگی سیاوش حقیقی گفت: من با فیلمسازان فیلم اولی زیاد کار کرده‌ام و وقتی فیلمنامه «مادری» را خواندم آن را دوست داشتم. اینکه دو خواهر با هم زندگی می‌کنند و درگیری عاطفی دارند، برایم بسیار جالب بود. قصه ساده و روانی داشت و این سادگی در پذیرش نقش به من کمک زیادی کرد. همچنین اتمسفر و خانه‌ها و معماری یزد به فیلم جان داده است. بزرگ‌ترین نقطه قوت فیلم اصالتی است که از خود کارگردان به فیلم انتقال داده شده و این باعث درگیر شدن مخاطب با فیلم می‌شود.
هانیه توسلی گفت: برخی از فیلم‌هایی که بازی کردم به قدری دوست ندارم که حتی تمایل به دیدن آنها روی پرده سینما را نداشتم. در یک فیلم به قدری اذیت شدم که حتی فکر کردن به آن حالم را منقلب می‌کند. فیلم‌هایی هم بازی کردم که شاید فیلم بدی بوده اما از لحاظ بازیگری بار مثبتی برای من داشته و تجربیات خوبی را از بازی در آن فیلم‌ها کسب کردم.
وی ادامه داد: در برخی از فیلم‌ها من می‌توانستم به عنوان بازیگر بازی بهتری ارائه دهم، اما در کل فیلم‌هایی که دوست دارم خیلی کم است. کار با برخی کارگردان‌ها را واقعا دوست داشتم سریال میوه ممنوعه به کارگردانی حسن فتحی جزو بهترین سریال‌هایی است که از بازی در آن لذت بردم. فیلم دهلیز و بازی در آن را دوست دارم، شام آخر را به عنوان اولین فیلمم دوست دارم و فریدون جیرانی در آن فیلم خیلی هوای مرا داشت و حسی که به فیلم شام آخر دارم یک حس فوق‌العاده خوب است. همچنین امسال در یک فیلم ایفای نقش کردم که آن را روی پرده دیدم و دوست داشتم، نقش هما در فیلم گرگ بازی یکی از نقش‌هایی بود که خودم آن را دوست داشتم. گرگ بازی یک فیلم خاص است و باز هم یک کارگردان فیلم اولی است که توانسته یک فیلم خوب بسازد.
این بازیگر جوان درباره بازی در تئاتر گفت: بازی در تئاتر در روزهای اول و به دلیل سن کم برای من دشوار بود، اما بعد از چند بار حضور روی صحنه اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردم. بازی در کمک زیادی کرد که دیگر جلوی دوربین استرس نداشته باشم. تئاتر به دلیل اینکه تکرار ندارد و زنده اجرا می‌شود قطعا سخت‌تر است و وقتی که کار تئاتر را به خوبی انجام دهید، جلوی دوربین کار راحت‌تری خواهید داشت.
توسلی در پاسخ به اینکه آیا مافیا برای ورود بازیگران در سینما وجود دارد یا خیر، گفت: مافیا در همه جای دنیا وجود دارد، اما اینکه من بخواهم قاطعانه صحبت کنم در سینمای ایران این موضوع وجود دارد یا خیر باید بگویم که من در طی مسیر رسیدن به بازیگری خوشبختانه به این مافیا برخورد نکردم. من عاشق بازیگری بودم و کلاس‌های بازیگری زیادی رفتم و از ۱۵ سالگی تا بیست سالگی کتاب‌های فراوانی خواندم، تمامی نمایشنامه‌های بهرام بیضایی را در آن سال‌ها خواندم. تئاتر و سینما از اهمیت زیادی برایم برخوردار بود و مطالعه‌های زیادی در این زمینه انجام دادم.
این بازبگر اظهار کرد: من هیچ پارتی نداشتم و فقط به خاطر جدیتم در یادگیری و بازیگری در تئاتر و فیلم کوتاه توانستم در سینما حضور پیدا کنم. الان نمی‌توانم بگویم که چهره یا پول در بازیگر شدن اهمیت ندارد اما بازیگری که به خاطر چهره و پول وارد این حرفه شود بعد از مدتی حذف خواهد شد. بازیگران بزرگی مثل خسرو شکیبایی و پرویز پرستویی سال‌های زیادی بازیگر تئاتر بودند و کسی آنها را نمی‌شناخت اما به دلیل اینکه توانا بودند و صبر داشتند، توانستند جایگاه خود را در سینما به خوبی پیدا کنند. توصیه من به تمام علاقه‌مندان به بازیگری این است که اول تبدیل به یک بازیگر قوی در تئاتر شوید بعد برای بازی در سینما تلاش کنید. از طرفی در رشته سینما مطالعه داشته و به روز باشید؛ این دو در کنار هم می‌تواند به بازی جلوی دوربین کمک کند. اگر این راه را طی کنید حتما در سینما راه برای شما باز خواهد شد.
وی در پایان گفت: کسی که سینما و بازیگری را دوست دارد در وهله اول بایستی تئاتر را جدی بگیرد. من از ۱۵ سالگی به بازیگری علاقه‌مند شدم. در جشنواره تئاتر همدان بود که حس کردم به بازیگری علاقه دارم و آن را برای خودم هدف قرار دادم.
