معصومه مظفری در گفت‌وگو با ایلنا:
انجمن‌های تجسمی شناسنامه آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر را تأیید نکرده‌اند/ در یک جلسه نمایشی ۳ برگه کپی نشان‌مان دادند
آیا موزه‌ی هنرهای معاصر تهران، توانسته است انجمن‌های تجسمی کشور را مُجاب کند که شفاف‌سازی‌هایش در پُروسه‌ی ارسال آثار گنجینه موزه به برلین و رُم، واقعی است؟!
به گزارش خبرنگار ایلنا، علی‌محمد زارع (سرپرست موزه‌ی هنرهای معاصر تهران) در گفتگویی که چندی پیش با ایلنا داشت، اعلام کرده بود که پروسه‌ی ارسال آثار گنجینه‌ی موزه به برلین و رُم دوباره کلید خواهد خورد. هم‌زمان، علی مرادخانی (معاونت هنری وزارت ارشاد اسلامی) و مجید ملانوروزی (مدیرکل دفتر هنرهای تجسمی) نیز به مناسبت‌های مختلف از ارسال دوباره‌ی آثار سخن گفته‌اند.
همچنین علی‌محمد زارع در گفتگوی مذکور اعلام کرد: «ارسال آثار گنجینه به خارج از کشور باید صورت بگیرد. موزه‌های دنیا، باید با هم در تعامل باشند. در نشستی که سه‌شنبه [مورخ ۱۰ آبان ۱۳۹۶] با حضور انجمن‌های هنری برگزار می‌شود؛ آن‌ها هر سندی که از ما بخواهند ارائه خواهیم داد. برگ خرید تمام آثار گنجینه موجود است و همه به نام موزه هنرهای معاصر است؛ نه به نام هیچ شخص حقیقی. ارسال آثار، باید دوباره کلید بخورد. ما به تمام بندهایی که انجمن نقاشان در بیانیه‌اش ذکر کرده بود عمل خواهیم کرد. این اتفاق به زودی خواهد افتاد. دِل‌نگرانی‌های ما بیش از دل نگرانی‌های جامعه است. چراکه در صورت کوچکترین اتفاقی، اولین نفر، رئیس موزه است که باید پاسخگو باشد.»
در نشستی که فردای این مصاحبه، یعنی ۱۰ آبان با حضور انجمن‌های تجسمی کشور در موزه برگزار شد، خبرنگاران دعوت نشدند. در قسمتی از خبری که روابط عمومی موزه پس از این نشست انتشار داد، آمده است: «در ادامه این نشست نمایندگان انجمن‌های تخصصی هنرهای تجسمی، اسناد آثار گنجینه را مشاهده و بررسی کردند که اسناد آثار مورد تأیید کلیه حاضران قرارگرفت.»
معصومه مظفری (رئیس هیئت مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران) که از حاضران در این نشست بود، درباره آنچه در این جلسه گذشت به ایلنا گفت: در این جلسه، آقای زارع با روی باز با انجمن‌ها برخورد کردند و به ما گفتند که قصد داریم اقدامات جدیدی برای موزه انجام دهیم و از فعالیت‌های موزه شفاف‌سازی کنیم. در این جلسه، سه برگه با یک پیوست که مربوط به خریدهای موزه بود به ما نشان دادند. ولی هیچ کدام از این سه برگه، شناسنامه‌ی آن ۶۰ اثری نبود که قصد دارند به خارج از کشور بفرستند.
وی ادامه داد: آقای زارع به ما گفتند که تمام اسنادِ خریدهای موزه به همین شکل است و این سه برگه را به عنوان نمونه به ما نشان دادند. البته آن سه برگ کپی بود. در آن نشست ما هم ضمن قدردانی از ایشان، گفتیم که موزه قدم بسیار خوبی برداشته و ما هم امیدواریم که این اقدامات ادامه پیدا کند و منتظر نشست‌های بعدی هستیم.
رئیس هیئت مدیره انجمن هنرمندان نقاش افزود: ولی وقتی گزارشی که موزه از نشست منتشر کرد را خواندیم، نظرمان عوض شد. در گزارش قید کرده بودند که شناسنامه‌ی آثار مورد تأیید انجمن‌ها قرار گرفته است. درصورتی که اصلاً از طرف ما تأییدی صورت نگرفت. ما فقط ۳ برگه‌ی کپی دیدیم. ما فکر می‌کردیم که این شروع یک حرکت تازه از سوی موزه است؛ نه اینکه طی یک جلسه از انجمن‌ها دعوت کنند و بعد هم همه‌چیز به خیر و خوشی تمام شود. متأسفانه وقتی آن گزارش را خواندم، جنبه‌ی نمایشی این جلسه را بیشتر حس کردم.
وی با اشاره به درخواست‌های پیشین انجمن‌ها گفت: یکی از درخواست‌هایی که ما در دور اول ارسال آثار داشتیم، این بود که مطمئن شویم آثار به نام چه کسی است؟ به نام موزه است یا به نام شخص حقیقی است که هنوز هم این مسئله برای ما روشن نشده است.
معصومه مظفری در ذیل دو عنوان، درخواست انجمن‌های هنری را تشریح کرد و گفت:
۱) ما به تمام خریدهای موزه کاری نداریم. حداقل این است که سند و شناسنامه‌ی ۶۰ اثری که قرار است فرستاده شود را به ما نشان دهند؛ علی‌الخصوص اسناد آثار خارجی باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد.
۲) ما از نظر حقوقی بر چند و چون اسناد آثار هنری آگاه نیستیم. باید یک حقوق‌دان در جمع ما حضور داشته باشد تا این اسناد مورد تأیید یک شخص حقوق‌دان قرار بگیرد. همچنین باید قراردادهای حقوقی و بیمه‌ی آثار نیز شفاف و روشن، اعلام شود.
وی گفت: ما از سوی هیئت مدیره انجمن‌های هنری کشور به این جلسه دعوت شدیم. اگر قرار باشد که هنوز اعتمادی به ما نباشد، واقعاً این همه حرف و حدیث دیگر چه فایده دارد؟ ما این جلسه را اولین قدم در حرکتِ شفاف‌سازی موزه تلقی می‌کردیم.
وی در پایان گفت: سال گذشته، در جلسه‌ای که با آقای مرادخانی و ملانوروزی داشتیم، توافق کردیم که اولاً ارسال آثار به بعد از انتخابات ریاست جمهوری موکول شود و دوم اینکه مشخص شود که کدام آثار قرار است به خارج از کشور ارسال شود؛ که خوشبختانه به هر دوی این خواسته‌ها عمل شد. ولی هنوز بقیه خواسته‌های جامعه هنری سر جای خود باقی است.
