از بختِ بدم صفارهرندی از فیلم‌ام تعریف کرد/آدمِ بدِ سینمای ایران هستم/جایزه‌ام که یک آپارتمان بود را ندادند و گفتند ازدواج نکرده‌ای/همیشه شورای پروانه ساخت را دور می‌زنم

به گزارش خبرنگار ایلنا، دوازدهمین برنامه زنده اینترنتی «سی و پنج» با حضور تهمینه میلاتی پخش شد. میلانی در این برنامه همچون گذشته سخنانِ جسورانه‌ای درباره سینما و تجربه‌های سینمایی خود مطرح کرد. این برنامه شب گذشته (22 مهرماه) از تلویزیون اینترنتی تی وی نت (tvnet.ir) پخش شد.

در این برنامه؛ میلانی با ابراز خوشحالی از حضور نسل جدید در سینما گفت: نسل بعدی هنوز نیاز به کار دارند چون نسل ما که کارهای بیشتری در کارنامه داریم، پخته‌تر هستیم ولی می‌توانم با جرات بگویم که اگر آماری از درصد کارگردانان خوب بانو و آقا داشته باشید، متوجه می‌شوید که تقریباً 99 درصد خانم‌ها عالی هستند و انگیزه دارند و فیلم‌هایشان محتوا دارد. ما بانوی کارگردان مبتذل ساز نداریم و همگی خوش فکرند. بانوان کارگردان جوان سینمای ایران خیلی خوب فیلم می‌سازند.

 وی با اشاره به اینکه به فیلمنامه فیلم "فری کثیف" پروانه ساخت نمی‌دهند، گفت: فری کثیف داستان ویژه‌ای دارد و درباره آدم‌های اراذل و اوباش است که آفتابه به گردن‌شان می‌اندازند اما اینها آدم‌هایی هستند که یک بار در جامعه قربانی شده‌اند و ما اجازه نداریم دوباره اینها را تنبیه کنیم. من حرفم این است که باید آسیب‌شناسی کنیم و جلوی فاجعه را از ابتدا بگیریم؛ برای مثال بچه‌های کار را از سطح شهر جمع کنیم تا آدم‌های قصه فری کثیف را شاهد نباشیم. ما این مسائل را نمی‌بینیم و بعد اینها را محکوم می‌کنیم. این قصه برای شورا خوشایند نبود البته به من گفتند اگر یک آقا این قصه را بسازد اشکالی ندارد و اسم فیلم باید عوض شود. ما هم به او پروانه می‌دهیم! حتی ما اسم قصه را «شیر یا خط» کردیم.

وی با اشاره به اینکه دلیل ایرادهای شورای پروانه ساخت را نمی‌داند، گفت: من متوجه نمی‌شوم چه می‌گویند! خیلی جالب است که به نام فیلم من، «پرنسیب» ایراد می‌گیرند و من هم آن را به «یکی از ما دو نفر» تغییر می‌دهم اما امسال خیلی فیلم با نام خارجی مثل «تیک آف» تولید شد! البته من خودم فیلم «سوپراستار» را ساختم. مثل اینکه وقتی شورا تغییر می‌کند، سلیقه‌های متفاوت وارد سینما می‌شود البته در مواردی بودند افرادی که خیلی به من کمک کردند. در کل، ما هیچ قانونمندی در ارشاد نداریم، بلکه آدم‌هایی با سلیقه‌های مختلف داریم. بنابراین همیشه من شورا را دور می‌زنم چون امکان اینکه شورای جدیدی روی کار بیاید، وجود دارد. این کار اصلاً کار قشنگی نیست. من آدمی هستم که نمی‌توانم برای یک فیلم، همین طوری فیلمنامه بنویسم و برای این کار مشاوره روانشناسی، جامعه‌شناسی و حقوقدان می‌گیرم و با ظرافت در موارد دقت می‌کنم. اما درست نقاط حساس و کلیدی و کارشناسی شده کار را می‌خواهند حذف کنم!؟ چرایش را هم نمی‌گویند!

 وی ادامه داد: زمانی که صفارهرندی وزیر بود از بخت بد من، درست روزی شورا به فیلم من پروانه نمایش می‌دهد که او فیلم را می‌بیند و همان شب در برنامه زنده تلویزیون از فیلم من تعریف کرد. من که با هزار بدبختی و بدون هیچ وامی از ارشاد این فیلم را ساخته بودم، به من انگ سفارشی‌ساز و فیلمساز دولتی زدند! خیلی راحت به یک فیلمساز انگ سفارشی می‌زنند در حالی که از همین جا اعلام می‌کنم که من تا به حال به هیچ عنوان فیلم سفارشی نساخته‌ام. ممکن است در ساخت تعدادی از فیلم‌هایم چند میلیون از دولت وام گرفته باشم اما سفارشی نمی‌سازم.

میلانی با اشاره به اینکه از نظر اخلاقی جامعه در حال رفتن به ناکجا آباد است، گفت: ریشه بسیاری از این اتفاقات به سیاست‌های فرهنگی برمی‌گردد. موضوعات مهم فرهنگی مورد کارشناسی قرار نمی‌گیرند و بدون هیچ کارشناسی اعمال می‌شوند.

وی ادامه داد: می گویند مساله هویت فردی انسانی در جامعه مخدوش شده است. وقتی انقلاب اسلامی شد، قرار بر همسان‌سازی همه آدم‌ها شد یعنی من باید شبیه به دخترخاله‌ام یا دختر همسایه‌ام می‌شدم؟ اما اینطور نیست چون هر کسی شخصیت خودش را دارد. وقتی تصمیم گرفته می‌شود افراد لباسی واحد بپوشند و مشخص شود با چه افرادی رفت و آمد کنند، به تدریج افراد گم می‌شوند و هویت فردی آنها از بین می‌رود و گم می‌شود. به تدریج و به صورت اتوماتیک هویت خانوادگی، ملی و مذهبی نیز از هم می‌پاشد. این دوگانگی شخصیتی که الان در بچه‌های ما وجود دارد با آنها سنین بالاتر همراه می‌شود و درنهایت زندگی نرمالی برای افراد رقم نمی‌زند و بچه‌ها درگیر این موضوع هستند که زندگی بیرون خانه و داخل خانه‌شان یکی نیست.

وی با اشاره به اینکه برخی آثار ضدزن هستند، گفت: من نمی‌خواهم نسبت به آقای مهرجویی بی‌ادبی کنم؛ می‌گویند فیلم «لیلا» شاهکار سینما و بهترین فیلم زنانه است؛ ولالله «لیلا» فیلمی ضدزن است منتهی به مذاق مردان خوش آمده است؛ این فیلم خوش ساخت است، قصه خوبی دارد ولی شما هیچ فکر کردید که آن زنی که آمد بچه به دنیا آورد و رفت که بود و چه بلایی سرش آمد؟ مگر می‌شود زنی را کارخانه بچه‌زایی تصور کرد؟ من به عنوان یک انسان و یک مادر معتقدم که این فیلم فاجعه است و این نوع نگرش به زن فاجعه‌تر. این فیلم بهترین فیلم مردان سینمای ایران است.

وی ادامه داد: جامعه ما مردانه است و سلایق سینماگران ما هم مردانه. اگر به فیلم‌های بانوانی که جایزه می‌دهند نگاه کنید می‌بینید که مردان در آنها قهرمان هستند. شما تحمل اینکه فیلمی ساخته شود که یک تلنگر یا نقد کوچکی به مردان شود را ندارید و  به این سیستم عادت کرده‌اید. باور کنید من ضدمرد نیستم، من ضداین نظام فکری بیمار هستم. باید از این وضعیت خارج شوید چراکه اگر بیرون نیاییم رنگ تعادل را در جامعه نمی‌بینیم و تا وقتی من به عنوان یک زن از ترس می‌لرزم، این جامعه درست نمی‌شود.

کارگردان فیلم بچه‌های طلاق با اشاره به خاطره‌ای از این فیلم گفت: غم‌انگیزترین اتفاق درمورد «بچه‌های طلاق» این بود که پروانه ساخت به آن ندادند و گفتند برو بساز اگر شد که شد، اگر نشد؛ نمی‌شود و نمایش نمی‌دهیم. در سال 68، با هزار مصیبت که حتی دستمزد هم نگرفتم، آن را ساختم. فیلم در جشنواره فجر کاندیدا شد و جایزه گرفت. در زمان آقای خاتمی. در آن سال جایزه جشنواره؛ آپارتمان در شاهین شهر بود که مال من را ندادند و گفتند که ازدواج نکردم! جایزه مرا به کسی دادند که دلشان می‌خواست جایزه بگیرد. اما داوران ازجمله تورج منصوری گفت؛  «بچه‌های طلاق» فیلم محبوبشان است.

وی با اشاره به اینکه دیگر برای حضور در  جشنواره فیلم فجر فیلم نمی‌سازد، گفت: جشنواره فجر برای من تمام شده است و اسم فجر آزارم می‌دهد. برایم فرقی نمی‌کند که امسال تغییر داشته باشد یا نه. من خیلی داور بین‌المللی بوده‌ام اما در ایران آدمِ بدِ سینما هستم. من اهمیتی به جایزه نمی‌دهم؛ از طرف دیگر فجر برایم اهمیت داشت چون جشن خانواده سینماست اما این فضای خانوادگی و زیبا را از ما دریغ کرده و کشته‌اند.

وی با یاد از عباس کیارستمی گفت: بهترین دوست واقعی ما در سینما  عباس کیارستمی بود. آن زمانی که مرا به خاطر سوء‌تفاهمی دستگیر کردند هیچکس جواب تلفن همسرم را نمی‌داد ولی کیارستمی با پای خودش به خانه ما آمد تا به ما کمک کند. از حکمی که در مورد پرونده پزشکی آقای کیارستمی دادند بسیار ناراحتم و خون گریه کردم و متاسفم که هیچکس پیگیر نمی‌شود.