در گفت‌وگو با نمایشگاه‌گردانِ گاوهای رسول کاظمی مطرح شد؛
گاوهای فلزی و درخت‌های آدم‌نما در مازندران+تصاویر
کلانتری گفت: فکر می‌کنم مهاجرت‌های هنرمندان از شهرستان‌ها به تهران، برای دو طرف چندان مثبت نباشد. اول اینکه جغرافیای ما خیلی کمک می‌کند که به کار هنری‌مان عمق و معنا بدهیم. وقتی مهاجرت می‌کنیم خیلی از ایده‌ها و حافظه‌ی شهری و تاریخی‌مان را از دست می‌دهیم، و خیلی وقت‌ها آرتیست‌ها به همین خاطر افول می‌کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، این روزها در گالری ساربان، نمایشگاهی از مجسمه‌های گاوِ رسول کاظمی، تحت عنوان «ما» برپاست. این هنرمند زاده‌ی یکی از روستاهای اطراف ساری است و در همان‌جا مشغول کار و فعالیت‌های هنری است. نمایشگاهِ «ما»، از 24ام تا سوم مهر در گالری ساربان برپاست.
محمد رضایی کلانتری (کیوریتور نمایشگاهِ ما) گفت: فرآیند برپایی این نمایشگاه تقریباً 9 ماه طول کشید تا کارها سرانجام آماده شد. رسول کاظمی، قبل از این، لندآرت یا همان هنر محیطی کار می‌کرد. این هنرمند، در دوره‌ی لندآرتش، مجسمه‌هایی را در جنگل‌های شمالی و شهرهای ایران ساخت. در این دوره، با متریال‌های طبیعی، مثل گل و برگ درختان و شاخه‌های خشک کار می‌کرد تا اینکه کم‌کم وارد کار با فلز و چوب شد.
او ادامه داد: او در دوره‌ی لندآرت، بیشتر دغدغه‌ی انسان و طبیعت را داشت. یعنی وضعیتی که انگار ما طبیعت را موجودی زنده درنظر نمی‌گیریم. او پرتره‌هایی را با گِل در جنگل روی درخت‌ها شروع به کار کرد و همان‌ها را به شهر هم انتقال داد. معمولاً فیگور انسان در کارهای آن دوره‌‌اش خیلی زیاد بود. همین‌طور با شن هم کارهایی را در این زمینه انجام می‌داد. من فکر می‌کنم که دغدغه‌ی انسان و طبیعت چیزی است که همیشه با او، همراه بوده است.
هنر محیطی؛ جنگل کوتنا؛ قائم‌شهر 1392
این کیوریتور درخصوص اولین نمایشگاه کاظمی توضیح داد و گفت: اولین نمایشگاهِ فلز او سال 1393 در ساری بود که آن‌ها هم مجسمه بود. رسول کاظمی، هنرمندی است که هیچ استادی نداشته. خودش به صورت دیمی کار، و تجربه کرده است. جغرافیای محل سکونتش، خیلی در کارهایش تأثیر دارد، و فکر می‌کنم که می‌توان مشکل هنرمند را با دنیای امروز در کارهایش هم دید و درک کرد.
او افزود: این نمایشگاه، دومین نمایشگاه اوست. اسم نمایشگاه «ما» است. ما ضمیر اول شخص جمع، و آوای گاو در زبان فارسی است. این مجسمه‌ها ترکیبی از پیکره‌های فلزی گاو و ابزار کشاورزی هستند. ادوات کشاورزی، ابزاری فلزی و خشن است، اما چوب عنصری است که برعکس فلز، زندگی در آن جریان دارد. این دو با همدیگر ادغام شده‌اند و سعی می‌کنند که در یک بیانگری، وحدتی را ایجاد کنند که نامتعادل است. یعنی ما عدم تعادل را در مجسمه‌های ایشان زیاد می‌بینیم. این عدم تعادل یکی از عناصر مهم این نمایشگاه بوده است.
کلانتری اظهار داشت: در کارها حجم‌هایی از چوب کار شده که پیکره‌ی فلزی در آن وجود دارد، اما این‌ها جزئی از مجسمه شده‌اند، که شاید در کارهای قبلی هنرمند این چوب‌ها بیشتر حکم پایه را داشتند.
وی درخصوص مجسمه‌های این نمایشگاه گفت: همه‌ی کارها امسال ساخته شدند. تعداد کارها 11 تاست، و قیمت کارها از 4 و نیم، تا 32 میلیون تومان است که همان روز اول همه‌ی کارها فروش رفت. ابعاد کارها متفاوت است. کوچکترین‌اش 100 در 30 در 60 است و بزرگترین‌اش 90 در 62 در 90 است؛ و کارها از فلز و چوب تشکیل شده.
این کیوریتور گفت: کل کارها فیگوری از گاو است، اما صرفاً گاو هم نیست؛ بلکه علاوه بر گاو، ابزار کشاورزی هم با آن مخلوط شده و روی سطح چوبی، که خودش در یک حالت بی‌تعادلی با یک‌سری تکیه‌گاه ترکیب شده است.
وی در پایان به یک معرفی اجمالی از هنرمند پرداخت و گفت: رسول کاظمی، متولد 1366 است. گرافیک خوانده و مجسمه‌سازی و لندآرت را به صورت خودآموز شروع کرده است. او هنوز در کارگاه خودش در روستای زادگاهش کار می‌کند و این ارزشمند است که هنوز هم، آرتیستی پیدا می‌شود که برای ورود به عرصه‌ی کارِ هنری، به تهران مهاجرت نکرده. خیلی‌ها مجبورند که برای ورود به جریان اصلی هنر، به تهران بیایند. ما خیلی خوشحالیم که هنوز در شهرستان مشغول کاریم، و در عین حال، هم اینجا فعالیت‌مان را داریم، و هم در شهرستان.
کلانتری در پایان به پیامدهای منفیِ مرکزگراییِ جغرافیایی در هنر کشور اشاره کرد و گفت: فکر می‌کنم مهاجرت‌هایی که اتفاق افتاده، برای دو طرف (شهرستانی و تهرانی)، خیلی مثبت نباشد. اول اینکه جغرافیای ما خیلی کمک می‌کند که به کار هنری‌مان عمق و معنا بدهیم. وقتی مهاجرت می‌کنیم خیلی از ایده‌ها و حافظه‌ی شهری و تاریخی‌مان را از دست می‌دهیم، و خیلی وقت‌ها آرتیست‌ها به همین خاطر افول می‌کنند. حضور هر آرتیست در شهر خودش، می‌تواند به فرهنگ آن شهر، و جریان فرهنگی آنجا کمک کند.
آثاری از نمایشگاه اخیر هنرمند، با عنوان «ما»
