فاطمه دانشور:
غفلت برنامه توسعه منجر به بحران آسیب‌های اجتماعی شد/کارتن‌خوابی تبدیل به یک سبک زندگی شده است
عضو شورای شهر تهران گفت: اگر امروز آسیب‌های اجتماعی در همه ابعاد آن به ویژه زنان کارتن‌خواب، تبدیل به بحران شده، علتش در غفلتی است که سیاست‌گذاران برنامه‌های اجتماعی ما در دوره‌های مختلف داشته‌اند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست خبری نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» به کارگردانی شهرام گیل‌آبادی با حضور او، ابراهیم حقیقی (طراح پوستر)، فاطمه دانشور عضو شورای شهر تهران، سپیده علیزاده و اکبر رجبی در خانه هنرمندان برگزار شد.
داشنور ادامه داد: از برنامه اول توسعه تا برنامه پنجم به موضوع آسیب‌های اجتماعی پرداخته نشده و مورد غفلت سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان ما قرار گرفته است و وقتی موضوع آنقدر عمیق و بزرگ شد که خود را عیان کرد تازه متوجه پدیده‌ای شدند که در طول سال‌ها رشد کرده و دچار انباشتگی شده بود و امروز به شکل بحران نمود پیدا کرده است. بدون اینکه برای آنها به فکر زیرساختی باشیم.
عضو شورای شهر تهران با بیان اینکه آسیب‌های اجتماعی امروز آنقدر بزرگ شده‌اند که زیرساختی برای آنها حتی در نهاد متولی یعنی بهزیستی تعریف نشده است، گفت: در برنامه ششم توسعه صدای فعالان حوزه اجتماعی درآمد و بالا رفت که در این برنامه باز هم آسیب‌های اجتماعی مورد غفلت قرار گرفته است.
دانشور ادامه داد: وقتی برنامه ششم از دولت خارج شده و به مجلس رفت توانستیم آن را با سر و صدا نگه داریم. در نتیجه در آن پیش‌بینی ایجاد یک سازمان اجتماعی زیرمجموعه وزارت کشور شد که به آسیب‌های اجتماعی ازجمله زنان کارتن‌خواب بپردازد.
او با بیان اینکه در شهرهای دیگر وضعیت آسیب‌های اجتماعی و زنان کارتن‌خواب به مراتب بدتر از تهران است، گفت: هنوز نتوانسته‌ایم این را جا بیندازیم که استانداری‌ها گرمخانه‌ای ایجاد کنند و زیرساختی فراهم کنند که کارتن‌خواب‌ها به تهران مهاجرت نکنند. این غفلت باعث شده که پدیده کارتن‌خوابی رشد کند و تبدیل به یک سبک زندگی شود. امروز کارتن‌خوابی تبدیل به یک سبک زندگی شده که تغییر در آن بسیار سخت است.
این فعال اجتماعی گفت: آنها که کمپ‌هایی را اداره می‌کنند تنها افراد داخل مجموعه خودشان را می بینند اما واقعیت این است که در موسسه خیریه مهرآفرین 95 درصد جمعیتی که داشتیم نمی‌خواستند وارد کمپ شوند و سبک زندگی کارتن‌خوابی را دوست داشتند. باید خیلی‌ها به این رضایت برسند که بخواهند سبک زندگی‌شان را تغییر دهند. برای رسیدن به این رضایت باید خدمات کاهش آسیب در مناطقی که کلونی کارتن‌خواب‌ها یافت می‌شود حضور پیدا کنند.
دانشور یادآور شد: اتفاقی که در شهرداری تهران افتاد این بود که در برنامه‌ریزی برای کاهش آسیب از افراد متخصص استفاده نشد و تعویض‌های پی در پی افراد مدیران و مسئولان متولی باعث شد کار روی زمین بماند و چون کار به متخصص سپرده شند، در نهایت بودجه‌هایی که برای این کار اختصاص می‌یافت هدر رفت.
او با بیان اینکه در حوزه دولتی هم در زمینه کاهش آسیب‌ها انگشت به سمت بهزیستی است، گفت: مددکاران بهزیستی بسیار زحمت می‌کشند و پرتلاش‌اند اما واقعیت این است که همه این آب را نمی‌شود در یک لیوان ریخت. در خیلی از شهرها ما حتی زیرساخت نداریم؛ در خانه‌های امن در شهرستان‌ها هنوز زنان مصرف کننده را راه نمی‌دهند. پس این ظرف محدود گنجایش این حجم از مشکلات را ندارد و سرریز آن به کف جامعه می‌رود.
دانشور با اشاره به مشکلات پیش‌روی سازمان‌های مردم نهاد گفت: ضعیف بودن بنیه مالی یکی از اساسی‌ترین مشکلات سازمان‌های مردم نهاد است؛ مشکل دیگر این است که هیچ سازمانی در حوزه آسیب اجتماعی به صورت خیریه عمل نمی‌کند و باید با بخش دولتی یا نیمه دولتی قراردادی ببندد و وجهی از جایی مانند شهرداری دریافت کند. متاسفانه خیریه‌ای که روی پای خود بایستد و متکی به درآمد دستگاه دولتی نباشد خیلی کم داریم.
عضو شورای شهر تهران همچنین به معضل بروز و ظهور نسل سوم «بی‌شناسنامه‌ها» اشاره کرد و گفت: در موسسه خیریه مهرآفرین با نسل سوم بی‌شناسنامه‌ها مواجهه هستیم که فرزند دختران بی‌شناسنامه هستند. همه این مسائل به این برمی‌گردد که در آن مقاطع، سیاست‌گذاری درستی نکردیم و زن کارتن‌خواب قشر فراموش‌شده‌ای بود که هرگاه هم تصمیم گرفته شد برایش کاری انجام شود کار به دست کاردان سپرده نشد.
دانشور با تاکید بر اینکه «معضل اجتماعی، راه‌حل اجتماعی می‌خواهد» گفت: امیدوارم در کابینه جدید دولت شاهد تفکیک وزارت رفاه و تامین اجتماعی از کار و تعاون باشیم؛ چون سپرده شدن همه امور اجتماعی به یک معاونت نتیجه‌بخش نبوده و به اعتقاد من معاونت اجتماعی وزارت نتوانسته در زمینه آسیب‌های اجتماعی قوی عمل کند.
او با بیان اینکه معضل‌های اجتماعی احتیاج به وزارتخانه جداگانه‌ای دارد، گفت: اصل 29 قانون می‌گوید که همه آحاد مردم باید از رفاه اجتماعی برخوردار باشند و دستگاه متولی و وزارتخانه رفاه اجتماعی باید وجود داشته باشد که مسئول پیاده‌سازی این اصل قانونی باشد چراکه مردم، تحقق عدالت اجتماعی را می‌خواهند.
