در نشست نمایش یک دقیقه و سیزده ثانیه مطرح شد؛
دستگاه‌های متولی خیلی تمایل ندارند به حوزه زنان کارتن‌خواب وارد شوند
دو سال پیش در منطقه هرندی تهران اتفاق‌هایی افتاد که در پی آن شهرداری نیروی انتظامی را زد، نیروی انتظامی بهزیستی را و ... اما در این زمینه مقصر خود ما مردم هستیم که برایمان مهم نبود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست خبری نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» با حضور شهرام گیل‌آبادی (کارگردان)، ابراهیم حقیقی (طراح پوستر)، فاطمه دانشور (عضو شورای شهر تهران)، سپیده علیزاده (فعال اجتماعی) و اکبر رجبی (مدیرعامل انجمن بی‌نشان‌ها) در خانه هنرمندان برگزار شد.
اکبر رجبی (مدیرعامل انجمن بی‌نشان‌ها) در این نشست گفت: چاله‌ای در شهر ما افتاده و ما دورش خوب بیمارستان ساخته‌ایم اما کسی نبوده که دست آن کسی را که در چاله افتاده بگیرد و بیرون بکشد. روانشناسان، جامعه‌شناسان و مبلغان مذهبی ما در این زمینه حرف می‌زنند اما کمکی به آسیب‌دیده‌ها و زنان کارتن‌خواب ما نشده است.
رجبی خاطرنشان کرد: دو سال پیش در منطقه هرندی تهران اتفاق‌هایی افتاد که در پی آن شهرداری نیروی انتظامی را زد، نیروی انتظامی بهزیستی را و ... اما در این زمینه مقصر خود ما مردم هستیم که برایمان مهم نبود.
او ادامه داد: ما ان جی اویی هستیم که 10 سال بدون وقفه به کارتن‌خواب‌ها غذا دادیم و به تازگی برای زنان کارتن‌خواب پکیجی را ارائه می‌کنیم که داخلش یک رژلب و آیینه گذاشته‌ایم تا خودشان را ببینند و حداقل به آنها بگوییم که اینجا هستیم.
رجبی در بخش دیگری از صحبت‌هایش با تاکید بر اینکه سبک زندگی تک تک ما طرد کردن همدیگر شده به طوری که ان جی اوهای اجتماعی هم طرد شده‌اند، گفت: ارتش بعث سه هزار زن را در زمان جنگ به عراق برد؛ 1500 زن در عراق خودکشی کردند و 1500 زن دیگر به ایران برگشتند اما این زن‌ها از سوی عشیره‌شان طرد شدند و کاری که دولت کرد این بود که آنها را در جنوب ایران پراکنده کرد. از بین این زن‌ها یک نفر نماینده مجلس شد و دیگری کارتن‌خواب.
سپیده علیزاده (فعال اجتماعی) نیز در این نشست خبری با بیان اینکه "از آخرین مصاحبه‌ام به بعد آنقدر اتفاقات بد برایم افتاده و تحقیر شنیده‌ام که تصمیم گرفته بودم هیجاناتم را کنترل کنم و دیگر حرفی نزدم"، ادامه داد: ما به مدت سه سال کمپی برای بانوان به اسم مرهم داشتیم. یکبار کلیپی درباره دختر زیر 18 سال این مرکز که از 9 سالگی کارتن‌خواب بود؛ تهیه و در یکی از سایت‌ها پخش شد.
علیزاده ادامه داد: در انتهای این کلیب که داستان زندگی این دختر بود به اشتباه شماره موبایل من درج شده بود. تا مدت‌ها پس از پخش این کلیپ روزانه حداقل 10 الی 12 تماس داشتم که در آن از من می‌پرسیدند آیا دختران مرکز شما آماده ازدواج و حتی صیغه شدن هستند یا نه؟ این تماس‌ها به حدی بود که تا مدت‌ها زندگی شخصی من مختل شده بود.
این فعال اجتماعی خاطرنشان کرد: ما خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم کمک به یک زن معتاد و کارتن‌خواب یعنی ازدواج با او. اتفاق شایعی که برای مددجویان زن ما می‌افتاد به خصوص اینکه جوان و زیبا باشند؛ شامل چنین مواردی یعنی ازدواج و صیغه است. گاهی مددجویان ما آنقدر جوان هستند و زود به ته خط رسیدند که کمک به آنها سخت‌تر از زنان کارتن‌خواب با سن بالاست. یکی از رایج‌ترین اتفاقات برای این دختران باردار شدن است و اینکه نمی‌توانند برای کودکشان شناسنامه بگیرند. این زنان اگر بچه‌ای داشته باشند آن بچه هم در معرض آسیب و سوء‌استفاده جسمی و روانی قرار دارد.
علیزاده یادآور شد: زنان کارتن‌خواب قشر فراموش شده‌ای هستند حتی دستگاه‌های متولی ما هم خیلی تمایلی ندارند به این حوزه وارد شود چون هم می‌گویند تعداد آنها کم است و هم اینکه یک نوع تابو در رابطه با زنان کارتن‌خواب وجود دارد که مسئولان ترجیح می‌دهند در رابطه با آن صحبتی نشود؛ شاید به این دلیل که فکر می‌کنند برای جامعه قشنگ نیست که زنان کارتن‌خواب داشته باشد.
او همچنین با بیان اینکه مددجویان و زنان کارتن‌خواب که با او در تماس هستند؛ در رابطه با نمایشنامه «یک دقیقه و سیزده ثانیه» اطلاع کامل دارند و معتقدند داستان این نمایش به زندگی‌شان خیلی نزدیک است، گفت: بسیاری از این زنان از اینکه چهره‌شان از طریق این کار نمایش داده شود احساس انگ نمی‌کردند بلکه فکر می‌کردند اولین بار است که کسی وارد زندگی آنها شده. آنها بسیار پیگیر بودند که این نمایش را ببینند.
ابراهیم حقیقی (طراح پوستر نمایش) هم در این نشست خبری گفت: خوشحالم که نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» بهانه‌ای شده که نه در رابطه با نمایش بلکه درباره زندگی‌ای حرف بزنیم که زیر گوش همه ما وجود دارد. معتقدم به جز تماشاگر اینجا وظیفه نمایندگان رسانه‌ها هم بسیار پررنگ است.
حقیقی خاطرنشان کرد: مگر آدم‌ها هنر را برای این درست نکرده‌اند که حرف‌ها را به زبانی بزنند که به گوش همه برسد؟ معتقدم مخاطب اینگونه مرزها ما هستیم ما که اصلا نمی‌دانیم در شهرمان چه خبر است اگرنه آنها که در بیچارگی خود کنار جوی آب می‌خوابند؛ حتی اگر این نمایش را ببینند چیزی نصیبشان نمی‌شود اما این ما هستیم که باید بیدار شویم و ببینیم که ان جی اوهای اجتماعی ما تعدادشان کم است، پول ندارند و آسیب‌های اجتماعی رو به گسترش است.
این طراح خاطرنشان کرد: آسیب‌های اجتماعی در تمام کلانشهرهای دنیا وجود دارد اما بسیاری از کشورها توانسته‌اند بخشی از این آسیب‌ها را حل کنند اما ما نتوانسته‌ایم. برای اولین بار یک اثر هنری انگشت روی یک آسیب اجتماعی گذاشته تا به ما تلنگر بزند. یک اثر هنری نمی‌تواند آسیب اجتماعی را برطرف کند اما اگر تعداد زیادی آن را ببینند شاید تلنگری می‌شود که به گوش وزرا هم می‌رسد.
حقیقی همچنین با بیان اینکه «یک دقیقه و سیزده ثانیه» نمایشی دوسویه و اینتراکتیو است، گفت: هر شب یک اتفاق تازه در این نمایش خواهد افتاد چون حاصل تعاملی بین بازیگران و تماشاگران است. این اثر تجربه جدیدی است که باعث می‌شود از ذهن مخاطب رها نشود چون مخاطب خود را در آن شریک کرده است.
