تماشای زندگی جانبازان اعصاب و روان از دوربین آرش لاهوتی
آرش لاهوتی: خیلی اهمیت داشت تا جایی که از دستم بربیاید، کاری کنم تا فاصله جانبازان اعصاب و روان با جامعه کمتر شود. و اینکه جامعه آنها را راحت‌تر بپذیرد.
به گزارش خبرنگار ایلنا؛ ازجمله آثار مستند تاثیرگذاری که در جشنواره فیلم فجر روی پرده رفت؛ آبی کمرنگ بود. این مستند که در شبکه مستند سیما تهیه شده؛ 36 سال پس از جنگ تحمیلی را در آسایشگاه جانبازان روایت می‌کند. فیلم به بیان زندگی ۴ جانباز اعصاب و روان در یکی از بیمارستان‌های روانپزشکی تهران می‌پردازد. این جانبازان که در جنگ تحمیلی ایران و عراق مجروح شده‌اند، سال‌های بسیاری‌ست که در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند.
آرش لاهوتی، تهیه‌کننده و کارگردان «آبی کمرنگ» در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار داشت: فیلم آبی کمرنگ به جانبازان اعصاب و روان می‌پردازد. فیلمی که یک سال و هشت ماه از روزی که کار را آغاز کردم تا زمانی که ساخت آن به پایان رسید، برایش زمان گذاشتم. هشت ماه به صورت همزمان درگیر پژوهش و گرفتن مجوزهای لازم بودم، ۳۲ جلسه هم تصویربرداری داشتیم. پروژه تدوین هم مفصل و وقت‌گیر بود. در کل می‌توانم بگویم فیلمی سنگین و سخت بود.
وی افزود: برای پیدا کردن شخصیت‌ها؛ یک مرحله تحقیق و پژوهش طولانی داشتیم. برای یافتن این افراد با گروه مشاوران، جلسات متعددی داشتم و درنهایت با کمک و راهنمایی آنها و صحبت با خود جانبازان به چهار کاراکتر رسیدم.
این مستندساز درباره انگیزه‌هایش از انتخاب چنین موضوعی توضیح داد: خیلی اهمیت داشت تا جایی که از دستم بربیاید، کاری کنم تا فاصله جانبازان اعصاب و روان با جامعه کمتر شود. و اینکه جامعه آنها را راحت‌تر بپذیرد. قصد داشتم مردم بدانند آنها هم انسان‌های عادی مثل سایرین هستند. امروز هم فقط می‌توانم از این انگیزه و نیتم دفاع کنم که قصدم نزدیک کردن این افراد به جامعه بود.
لاهوتی درباره ساختار تازه‌ترین ساخته خود، گفت: در این اثر خبری از نریشن و مصاحبه نیست، بلکه سعی کردم صرفا مشاهده کنم. فیلم نظاره‌گر است و به‌جای اینکه در آن مصاحبه‌ای ببینیم و جانبازان در فیلم؛ مخاطب مستقیم قرار بگیرند، وضعیت زندگی آنها را مشاهده می‌کنیم و تماشاگر ارتباطی که با یکدیگر دارند، هستیم. خیلی از آنها ۳۰ سال است در آسایشگاه هستند به همین دلیل دوستی‌ها و روابط خاصی بین آنها برقرار است.
کارگردان «راننده و روباه» در پاسخ به اینکه فیلم چه اندازه به دنبال ورود به زندگی شخصی این افراد نیز بوده، تصریح کرد: فیلم دو نیمه است؛ بخش اعظم کار در بیمارستان روانپزشکی می‌گذرد و بخشی نیز به مرحله‌ای مربوط می‌شود که جانبازان به مرخصی می‌روند. در اینجا دوربین با آنها به خانواده آنها نزدیک شده و روابط آنها را با یکدیگر به نمایش می‌گذارد.
وی در پایان گفت: به اعتقاد من؛ کار مستند این نیست که قضاوت کند بلکه انگیزه من از ساخت این مستند آن بود که بتوانم نگرش مردم را نسبت یک گروه خاص و منزوی در جامعه تغییر بدهم.
