شهرداری تهران هم فیلم‌ها را ممیزی می‌کند

به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست خبری فیلم «شماره ١٧، سهیلا» با حضور محمود غفاری(نویسنده و کارگردان)، امیر سیدزاده (تهیه‌کننده)، مهرداد صدیقیان و زهرا داوودنژاد (بازیگران) و جمعی دیگر از عوامل فیلم،در کاخ جشنواره برگزار شد.

 محمود غفاری نویسنده و کارگردان «شماره 17، سهیلا» گفت: مجوز فیلمبرداری در متروی تهران را با بدبختی گرفتیم اما مترو 40 مورد اصلاحیه روی فیلم داد!

محمود غفاری ادامه داد: دو خانم را مامور نظارت روی فیلمبرداری کرده بودند و آقای سیدزاده و پسرشان مامور شده بودند حواس آنها را پرت کنند تا ما فیلمبرداری کنیم. سرانجام هم یک نسخه تدوین کردیم و تحویل مترو دادیم که موردپسندشان بود و یک نسخه دیگر را به جشنواره تحویل دادیم.

او یادآور شد: به ما می‌گفتند چرا به این فیلم مجوز داده‌اند؟ دست آخر هم وقتی متوجه شدند نسخه دیگری را در جشنواره شرکت داده‌ایم یک بدهی 500 میلیونی روی دست‌مان گذاشت.

مهرداد صدیقیان (بازِیگر) هم در این مورد به یک خاطره اشاره کرد و گفت: یکی از آن دو خانم به من گفت نباید در دیالوگت بگویی «من عاشقِ دوستِ مادرم شدم» به جایش باید بگویی «من عاشق یک انار شدم» و من به ذهنم رسید کسی که عاشق یک انار می‌شود خطرناک‌تر از کسی است که عاشق یک انار می‌شود!

صدیقیان با بیان اینکه «چیزی که مترو از ما می‌خواست فاجعه بود» گفت: برای ما دیالوگ‌های جدیدی نوشته بودند!

زهرا داوودنژاد بازیگر نقش سهیلا هم در این نشست گفت: من برای بازی در فیلم شانس داشتم؛ اول اینکه سال‌ها از محیط کار به دلیل مسائل شخصی و بچه‌دار شدن فاصله گرفته بودم دوم اینکه فضای کارها و قصه‌ها چیزی نبود که حس کنم من می‌توانم نقشی ارائه کنم اما زمانی که این فیلمنامه را خواندم حس کردم موضوع درست است و دروغی نداریم که به بیننده بگوییم.

داوودنژاد ادامه داد: اکثر فیلم‌ها امروز پنهان‌کاری‌ها و لاپوشانی‌ها را رئال و صادقانه جلوه می‌دهند اما موضوع این فیلم به شدت حائز اهمیت است چون مربوط به زنان می‌شود و جنس زن برای من موجود مقدسی است که روزمرگی و دغدغه و نیاز و کمبودش خیلی مهم است. باورم این بود که این فیلمنامه و قصه در درجه اول خیلی از این محوریات را دربرمی‌گیرد.

«شماره 17 سهیلا» یک نمونه از سینمای ملی است

علیرضا داوودنژاد نیز که برای جلسه نشست خبری فیلم دختر حاضر شده بود، گفت: «شماره 17، سهیلا» از آن فیلم‌هایی است که در فاصله نزدیکی با زندگی دور و بر ما ساخته شده و موضوعش روابط و روند و برخوردهای واقعی اما در عین حال جذاب و سینمایی است.

داوودنژاد ادامه داد: یک نمونه از سینمای ملی همین فیلم است و آن را دوست داشتم.

محمود غفارِی (نویسنده و کارگردان) با اشاره به ایده شکل‌گیری این فیلم گفت: من و همه اطرافیانم در آستانه چهل سالگی قرار داریم و فکر می‌کنم تعداد آدم‌هایی که سن‌شان بالا رفته و نتوانسته‌اند همسر مناسبی پیدا کنند، زیاد شده است؛ فکر کردم این مساله وارد مرحله بحرانی شده است برای همین برایم جذاب بود.

غفاری با بیان اینکه این موضوع در درجه اول برای او از نظر سینمایی جذاب بوده است، گفت: جنبه اجتماعی و جامعه‌شناسی این موضوع برایم در مرحله بعدی بود؛ فکر کردم جذاب است که این دختری که در آستانه چهل سالگی ازدواج نکرده را در موقعیت‌های مختلف قرار دهم.

او ادامه داد: روزی یک آگهی اینترنتی با عنوان صندلی سفید دیدم، رفتم ثبت‌نام کردم و فیلمبرداری هم کردم، ایده آنقدر جذاب بود که گفتم باید حتما فیلمی در این باره بسازم و همین ایده را سینمایی کردم.

پرداختن به مسائل زنان به دلیل مشکلاتشان در ایران جذاب است

این نویسنده و کارگردان با بیان اینکه فیلم کوتاه قبلی‌اش هم باره زنان بوده است، گفت: پرداختن به مسائل زنان در ایران به دلیل مشکلاتی که دارند برایم جذاب است؛ اگرچه به عنوان فیلمساز باید بگویم موضوع سختی است چون باید مواظب ممیزی‌ها باشید.

غفاری رو به علیرضا داوودنژاد (کارگردان سینما و پدر زهرا داوودنژاد، بازیگر فیلم) که در سالن نشست خبری حضور داشت، گفت: من عاشق سینمای شما هستم؛ اگر می‌شد تعداد بیشتری از خانواده شما را در این فیلم مشارکت می‌دادم.

او با بیان اینکه مهم‌ترین بخش در ساخت فیلمش انتخاب درست بوده، گفت: نقش‌ها برای مهرداد صدیقیان و زهرا داوودنژاد نوشته شد؛ من فیلم اولی و دنبال تهیه‌کننده بودم اما هر تهیه‌کننده بازیگران مدنظر خودش را پیشنهاد می‌داد برای همین پیش تولید طولانی شد اما با حمایت اقای سیدزاده توانستیم کار را پیش ببریم.

فیلمساز، مصلح اجتماعی نیست

این نویسنده و کارگردان یادآور شد: خیلی مراقب بودم «شماره 17، سهیلا» فیلم تلخی نشود؛ چون معتقدم لزومی ندارد یک موضوع تلخ را تلخ بیان کنی.

غفاری با بیان اینکه مخاطب عام را در ساخت این فیلم در نظر داشته، گفت: ترجیح می‌دهم سطح فیلم جابه‌جا شود ولی مخاطب از آن خوشش بیاید و ایرادی در این کار نمی‌بینم.

او خاطرنشان کرد: مخالف این هستم که فیلمساز در کارش آسیب‌شناسی کند چون فیلم شعاری می‌شود. مصلح اجتماعی و آسیب‌شناس نیستم و بهترین کاری که می‌توانم به عنوان یک فیلمساز انجام دهم طرح مساله است.

غفاری ادامه داد: این مساله اجتماعی باید جذابیت سینمایی داشته باشد تا مخاطب را ارضا کند وگرنه این همه مساله اجتماعی مطرح شده و اتفاقی نیفتاده است؛ سیستم راه خود را می‌رود و ما فیلم خودمان را می‌سازیم. گاهی اذیت می‌شوم که چرا برنامه‌ریزی در کشور نیست اما عصبانیت خودم را کنترل می‌کنم و آن را سینمایی می‌کنم.