گفت‌وگوی ایلنا با دو بازیگر نروژی؛
نروژ می‌خواهد یک کشور متعهد باشد/ کار با رسانه را باید از دوران مدرسه فراگرفت
میکل اولسون لوند می‌گوید: رها کردن گذشته مسئله بسیار مهمی‌ست با وجود اینکه امکان دارد آینده بسیار ترسناک باشد.
در ادامه جشنواره تئاتر فجر؛ نمایشی به نام "آنجا" از کشور نروژ روی صحنه رفت که با اجرایی فرمالیستی‌اش سعی داشت مردم را به رها کردنِ گذشته دعوت کند. در همین رابطه گفتگویی با دو بازیگر این نمایش یعنی؛ "میکل اولسون لوند" و "ایوار سوریسون" انجام دادیم. این دو بازیگر با آنکه اجرای بسیار دشواری داشتند، اما در نفس‌هایشان حرف‌هایی برای گفتن شنیده می‌شد.
قصه اصلی نمایش "آنجا" درباره چهار مسافر است که در حین سفر در منطقه‌ای شبیه به جزیره گیر می‌کنند و مجبورند با بروز احساسات مختلف باهم کنار بیایند. نمایش حول محور زمان می‌گذرد و می‌گوید گذشته را فراموش کن و به سمت آینده حرکت کن. بقیه نمایش هم با تخیل مخاطب قابل ساختن است.
توجیه فرمالیستی شما برای استفاده چندباره از رقص چه بود؟
در واقع به این دلیل است که داستان کمی مفهومی‌تر بشود. با این حرکات شما می‌توانید احساسات‌تان را خیلی بهتر بروز بدهید. همانطور که دیدید زبان گفتار نمایش هم زبان دری وری است و تنها این حرکات ایمائی؛ نمایش را تعریف می‌کند.
در نمایش مسئله حرکت به آینده نمود دارد. آیا به این دلیل که بیشتر انسان‌ها در گذشته خود دست و پا می‌زنند.؟
درواقع نمی‌شود گفت فراموش کردن گذشته. شاید بتوانیم بگوئیم رها کردن گذشته برای این کاراکترها سخت است به خاطر اینکه نمایش، داستانِ تعدادی مسافر است. درواقع رها کردن گذشته بسیار مهم است حتی اگر آینده بسیار ترسناک باشد.
آیا مهاجران به سمت نروژِ هم سرازیر شدند و شما از نزدیک با آنها آشنا شدید؟
بله؛ مهاجران زیادی به نروژ آمده‌اند. ما از نزدیک آنها را ندیده‌ایم اما در آپارتمانی که من ساکن هستم؛ یک مهاجر سوری در کمال آرامش و خوبی زندگی می‌کند.
نظر شما درباره سیاست‌های ترامپ درباره مهاجران چیست؟
برای ما نوع نگاه ترامپ خیلی مسخره است. ما از کشور خوب و مردمان خوب می‌آییم و این قبیل افکار اصلا با ما جور درنمی‌آید. ما سعی می‌کنیم یک جامعه متعهد بشویم اما هر کشوری دوست دارد بگوید ما کشور مستقل هستیم.
در نمایش رادیو نمود زیادی دارد. به‌نظرتان رسانه‌ها در عدم گرایش به زندگی بهتر چه نقشی دارند؟
این روزها شبکه‌ها و رسانه‌های مختلفی داریم که با کمک آنها می‌توان متوجه اوضاع شد اما در گذشته فقط رادیو بود و چرخاندن پیچ رادیو و... آن زمان هر ارتباطی که می‌خواستید بگیرید فقط با همین رادیو بود. برای من گیج‌کننده است که رسانه‌های امروزی چرا این اندازه با هم رقابت دارند؟ این رقابت بیشتر سر آن است که کدام رسانه؛ مخاطب بیشتری دارد تا کیفیت کار. به نظرم ما باید از همان دوران مدرسه یاد بگیریم که چطور می‌توان از رسانه‌ها استفاده کرد و همیشه درباره منابع باید جستجو کرد و فهمید ریشه در کجا دارد. به راحتی نباید اخبار رسانه‌ها را قبول کرد.
این برهه از هنرهای دراماتیک ایران، پرشده از فضاهای اجتماعی. کشور شما این دوران را چگونه سپری می‌کند؟
خیلی‌ها سعی می‌کنند فیلم‌های بیگ پروداکشن بسازند مانند فیلم‌های هالیوودی و می‌توان گفت بیشتر آنها شبیه هم هستند. در کنار این فیلم‌ها؛ البته فیلم‌های زیبایی هم ساخته می‌شود که شاید گیشه نداشته باشد اما جذابند.
