تئاتر، یک هنرِ دیداری است

به گزارش ایلنا به نقل از روابط‌عمومی چهل و سومین جشنواره بین‌المللی جشنواره تئاتر فجر، کارگاه آموزشی «بیان بدنی بازیگر» با تدریس حامد نصرآبادیان بازیگر و مدرس تئاتر، ظهر روز چهارشنبه، سوم بهمن ماه سال جاری در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر برگزار شد.

در ابتدای نشست، حامد نصرآبادیان خواست شرکت‌کنندگان خودشان را معرفی کنند سپس از آنها خواست تا به پرسشی درباره نسبت مغز و بدن با هم پاسخ دهند.

حامد نصرآبادیان راجع به واکنشِ بدنی آدم‌ها در موقعیت‌های گوناگون عنوان کرد: همه اینها را شنیدیم که شخصی سرطان داشته و بعد از چند وقت، درمان شده است. یک نظریه‌ی دیگر برای شناختِ آناتومی وجود دارد که خیلی برای من جالب است. وقتی ما می‌خواهیم احساس قدرت کنیم، خواسته یا ناخواسته بدن ما دچار یک واکنشِ فیزیکیِ کِشدار می‌شود. وقتی یک قهرمان دو و میدانی از خطِ پایان می‌گذرد، دستانش را باز می‌کند و بدن او، یک فیگورِ کشیده خواهد داشت. فیگوری که به شکلِ علامت "V" و نماد پیروزی است. در این مواقع، هورمونِ تستوسترون ترشح می‌شود. زمانی که ما برای تست بازیگری به یک دفتر سینمایی یا تئاتری می‌رویم، برای اینکه خودمان را مشغول نشان دهیم، موبایل به دست می‌گیریم و خودمان را جمع می‌کنیم. در این حالت، شخصی که برای مصاحبه رفته، احساسِ کوچکی می‌کند و شخصی که برای مصاحبه در مقابل او قرار می‌گیرد، حسِ بزرگی خواهد کرد. اتفاقی که در چنین مواقعی رخ می‌دهد.

سپس او از شرکت‌کنندگان در کارگاه درخواست کرد تا حس‌های «ترس»، «خشم» و «شادی» را اتود بزنند و تغییراتی که در بدن خودشان مشاهده می‌کنند را مورد مداقه قرار دهند.

او با ارجاع به ضمیرِ ناخودآگاه بیان کرد: وقتی شما کلماتی همانند ترس، خشم و شادی را می‌شنوید، آنچه که در واکنشِ بدنیِ ناخودآگاه شما اتفاق می‌افتد، هنوز فیگور است و حسِ واقعیِ آن کلمه یا تیتر مثل شادی نیست. فیگور، شما را به آن حس می‌رساند. در اینجا، اتفاقی که می‌افتد، برعکس است یعنی ذهن فرمان نمی‌دهد. در این حین، بدن فرمانده و ذهن، فرمانبر می‌شود. این اتفاقی است که در بازیگری رخ می‌دهد. یعنی من به عنوان بازیگر باور می‌کنم که در این لحظه، باید این حس را داشته باشم. این باورپذیریِ نقش است و باورپذیری حس در اندام‌واره‌های بدنی اتفاق می‌افتد. اولین اتفاق در بدن می‌افتد و بدن، این واکنش را به کنشِ رفتاری تبدیل می‌کند. وقتی آن فیگور به آن غلظتِ حسی می‌رسد، مغز هم باور می‌کند. این رویدادِ مهم در این فرآیند، باورپذیری است؛ چه از ذهن به بدن منتقل شود یا بالعکس. این همان اصلِ اولِ بازیگری یعنی باورپذیریِ یک نقش است. چون ما داریم نقشِ کسِ دیگر را بازی می‌کنیم.

وی تئاتر را یک هنر دیداری دانست و گفت: آخرین اجرای تئاتری که دیدید، چه نام داشت؟ آخرین فیلمی که دیدید، چه نام داشت؟ عنوانِ فیلم یا نمایش در این سوال مهم نیست بلکه این دیدن است که اهمیت دارد. چون تئاتر یا فیلم، یک هنرِ دیداری است. ما می‌رویم تئاتر را ببینیم پس اولین اتفاق، اتفاقِ بصری است. حتی نمایشنامه‌خوانی‌ها در این روزها، به سمتِ اجراخوانی رفته است. یعنی من دارم کاری می‌کنم که تاثیری را ببینید. گفتارِ من باید تاثیر بگذارد و برای اینکه گفتارِ من تاثیر بگذارد، بدنِ من دارد ناخواسته دچارِ یک کنشِ رفتاری می‌شود. اتفاقی که برای نمایش‌های رادیویی یا دوبله هم می‌افتد. برای اینکه بتوانم حس بهتری را اجرا کنم و به گوش مخاطبم برسانم، بدنِ من ناخواسته دچار تغییراتِ فیزیولوژی می‌شود. این اتفاق حتی در بازیگری رادیویی می‌افتد و قاعدتا، در بازیگری روی صحنه نمودِ بیشتری دارد.

پخش ویدئوهایی از اسکاتلند و هندوستان دیگر بخشِ کارگاه آموزشی «بیانِ بدنی بازیگر» بود و در مرحله عملیِ کارگاه آموزشی، شرکت‌کنندگان با تعویضِ لباس، برای انجامِ اتودهای بازیگری آماده شدند.

گفتنی است؛ روز دوم کارگاه آموزشی «بیانِ بدنیِ بازیگر»، روز پنجشنبه، 4 بهمن ماه سال جاری، از ساعت 11 تا 14 در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر برگزار خواهد شد.