جزییاتی درباره مجسمه‌های «دالان دل» از زبان مجسمه‌ساز
لیلا مرتضوی یزدی مجسمه‌ساز می‌گوید: در سی مجسمه نمایشگاه «دالان دل» تلفیق فضاهای معماری و انسان، موضوع کار بوده است، چون معماری هم مانند بدن به اجزایی قابل تفکیک است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نمایشگاه مجسمه‌های لیلا مرتضوی‌یزدی با عنوان «دالان دل» از دوشنبه ۱۴ آبان ماه در نگارخانه لاله برپا می‌شود.
لیلا مرتضوی‌یزدی، عضو انجمن سفالگران ایران، انجمن تصویرگران و انجمن توسعه هنرهای تجسمی معاصر است. او درباره جزییات این رویداد و سبک و سیاق آثارش گفت: این مجموعه که تحت عنوان «دالان دل» به نمایش درآمده، شامل سی مجسمه از جنس سرامیک است.
او افزود: تقریبا اجرای همه اینها با تکنیک اسلب یا ورقه‌ای بوده که بعد از خشک شدن و پخت در کوره، هر کدام طی چند مرحله با روش‌های مختلف لعاب و ترکیب مواد رنگ‌آمیزی شده‌اند. در واقع هر اثر بارها و بارها تا رسیدن به نتیجه‌ای رضایت‌بخش رنگ و لعاب شد.
این نقاش در ادامه گفت: جدا از آثار موجود در این نمایشگاه، از حدود سال ۱۳۹۹ تاکنون بیش از ۴۰ مجسمه معمارانه کوچک سرامیکی، دو چیدمان که هر یک شامل بیش از ۵۰ قطعه سرامیکی هستند، و همین طور تعدادی مجسمه فلزی از جنس برنز و چدن خلق شده، که به زودی پس از تکمیل در معرض نمایش قرار خواهند گرفت.
این هنرمند مجسمه‌ساز در مورد ایده خلق این آثار توضیح داد: ایده خلق این آثار از زمانی شروع شد که در مرکز جهاد دانشگاهی هنر دانشگاه تهران، مشغول گذراندن دوره‌های دکوراسیون داخلی بودم. ضمن آن دوره یکی از اساتید از ما خواستند که با یک مکعب کوچک حجمی بسازیم و تا حد ممکن با ایجاد فضاهای مثبت و منفی آن را توسعه دهیم. همان موقع من مکعبی از گل رس انتخاب کردم و مشغول شدم؛ گرچه از حدود پنج سال قبل‌تر سفالگری را شروع کرده بودم اما تا قبل از این تمرین بیشتر به ساخت ظروف تزئینی با نقوش سنتی ایرانی چه به صورت مشبک‌کاری و چه اجرای نقش برجسته می‌پرداختم.
مرتضوی‌یزدی ادامه داد: این تمرین به صورت کاملا ناخودآگاه کودک درونم را فرا خواند و توانستم با تخیل یک کودک و با مهارت یک بزرگسال حجمی بسازم که بسیار مورد توجه استاد واقع شد و خودم هم دوستش داشتم.
وی بیان کرد: حجم مذکور که بخش‌هایی از آن با لاستر طلا لعابکاری شده برایم مثل جواهری ارزشمند است و خاطرات بازی‌های دوران کودکی در خانه‌های قدیمی یزد و رفسنجان را برایم تداعی می‌کند.
مرتضوی یزدی در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: من متولد تهران هستم و تفاوت‌های زندگی آپارتمان‌نشینی در تهران با خانه‌های وسیع و دالان به دالان شهرهای یزد و کرمان همیشه برایم قابل توجه بود؛ ساخت آن مجسمه کوچک با المان‌هایی از معماری خیال‌انگیز آن خطه چنان به دلم نشست که پس از آن تا همین لحظه پژوهش در حوزه معماری ایرانی و ساخت و ساز همین احجام معمارانه را ادامه دادم.
این مجمسه‌ساز گفت: موضوع کارشناسی ارشد من در رشته تصویرگری هم پژوهش در خصوص ویژگی‌های نقوش معماری در نگاره‌های شاهنامه شاه طهماسبی بود.
مرتضوی یزدی درباره ویژگی آثارش در نمایشگاه انفرادی‌اش نیز بیان کرد: انتخاب سی اثرم بر مبنای اشتراک فرم و موضوع بوده است. در سی مجسمه نمایشگاه «دالان دل» تلفیق فضاهای معماری و بدن انسان موضوع کار من بوده که شاید در نگاه اول قابل تشخیص نیستند، اما با کمی توجه و دقت می‌توان اجزای بدن را در قالب عناصر معمارانه تشخیص داد.
این مجسمه‌ساز در رابطه با اینکه حین خلق آثارش چقدر به مخاطبان فکر می‌کند، گفت: هر اثر برایم واسطه‌ای است برای برقراری ارتباط با مخاطب. نمی‌توانم تصورکنم که اگر امید به نگاه مخاطبی نباشد (شاید حتی در آینده‌ای که هستی جسمانی خالق نیست شده باشد)، «خلق کردن» چه معنایی خواهد داشت و خب طبیعتا من در این آثار سعی می‌کنم مخاطبم را با خود در گذر از فضاهای معمارانه و غرق شدن در تماشا همراه کنم.
مرتضوی‌یزدی در پایان گفت: بعضاً دوستانم به من می‌گویند دل‌مان می‌خواست کوچک می‌شدیم. می‌توانستیم از این پله‌ها بالا و پایین برویم و به داخل این فضاها سرک بکشیم و گوشه‌ای بنشینیم. در چنین مواقعی فکر می‌کنم به هدفم نزدیک شده‌ام.
