در گفتگوی «رامونا الوعدی» با ایلنا مطرح شد؛
تحقق پیش‌بینیِ آریل شارون؛ آمریکایی‌ها بیدار شدند و علیه دولتمردان خود قیام کردند
در طی سال‌های گذشته، جامعه دانشگاهی آمریکا به خوبی به این درک و جمع‌بندی رسیده که حصار نامرئی از کنترل و تلقین به دور دانشگاه‌هایی آمریکایی کشیده شده که در قالب آن این طرحواره دنبال می‌شود که هر باطلی، حق جلوه داده شود. از این رو، نظام حکمرانی نیز راهِ منطقی ندارد که بخواهد با اعتراضات دانشجویان، مواجه شود. موضوعی که برونداد عینی خود را در قالب برخوردهای توام با سرکوب با اعتراضات دانشجویان در آمریکا به نمایش گذاشته است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، اعتراضات دانشجویان در دانشگاه‌های مختلف آمریکا در بحبوحه تداوم یافتن جنگ غزه و جنایات ضدبشری صهیونیست‌ها علیه مردم این منطقه، همچنان ادامه دارد. دانشجویان آمریکایی مطالبات مشخصی نظیر پایان‌یافتن فوری جنگ غزه و یا قطع کمک‌های مالی و تسلیحاتی دولت آمریکا به رژیم اشغالگر قدس دارند. با این همه، نظام حکمرانی در آمریکا با سیاست مشت آهنین به مصافِ اعتراضات دانشجویی رفته و صحنه‌های قابل توجهی از سرکوب و نقض آزادی بیان و دموکراسی و حقوق بشر را پیش چشم جهانیان قرار داده است.
گویی همچون جنگ غزه که دولت آمریکا بخش زیادی از آبروی ادعایی خود را برای اسرائیل هزینه کرد، اکنون در پرده‌ای دیگر از این نمایش، واشنگتن خود را بی‌آبرو‌تر کرده و البته ماهیت حقیقی سیاست‌ها و اقداماتش را پیش چشم همگان قرار داده است. از این رو، ایلنا در گفتگو با «رامونا الوعدی» نویسنده و تحلیلگر مصری حوزه روابط بین‌الملل، به واکاوی چند سوال مهم با محوریت جدیدترین تحولات رخ داده در قالب اعتراضات دانشجویان و اساتید دانشگاه‌های مختلف آمریکا در حمایت از ملت فلسطین پرداخته است.
مشرح گفتگو با رامونا الوعدی را در ادامه می‌خوانید.
برخی تحلیلگران به طور خاص اعتراضات جاری دانشجویی در دانشگاه‌های مختلف آمریکا علیه رژیم اشغالگر قدس را با اعتراضات گسترده دانشجویان دانشگاه‌های مطرح آمریکا نظیر دانشگاه کلمبیا در زمان جنگ ویتنام و علیه این جنگ مقایسه می‌کنند. دیدگاه شما در این رابطه چیست؟
البته که دانشحویان و دانشگاه‌های آمریکایی در بحبوحه بسیاری از تحولات مهم تاریخی، اثرگذاری قابل توجهی را از خود نشان داده‌اند. جنگ ویتنام یکی از این موارد است. در زمان جنگ مذکور، بسیاری از اعضای جامعه دانشگاهی در آمریکا این جنگ را یک جنگ بی‌معنا و توام با شکست برای آمریکا ارزیابی می‌کردند و خواستار خروج فوری نظامیان آمریکایی از خاکم ویتنام بودند.
در شرایط فعلی نیز می‌بینیم که کارزاری سراسری در تقابل با جنایات رژیم اشغالگر قدس در نوار غزه و همدستی دولت آمریکا با این موضوع در دانشگاه‌های مختلف آمریکایی شکل گرفته است. به نظر می‌رسد جامعه دانشگاهی در آمریکا، ضرورت ایجاد یک تغییر پارادایم در رویکردهای خارجی این کشور را به خوبی حس کرده‌اند. البته که این جامعه و قشر، نسبت به ضروری بودنِ وقوع این تغییر نیز تا حد زیادی به اجماع رسیده‌اند و بر این باورند که اگر این تغییر رخ ندهد و جامعه دانشگاهی رسالت خود را در این رابطه انجام ندهد، اساسا کلیت دانشگاه و فضای دانشگاهی در آمریکا از حیث گفتمانی و هویتی تُهی خواهد شد.
از این رو، به نظر می‌رسد که چه در زمان جنگ ویتنام و چه اکنون، جامعه دانشگاهی آمریکا به یک شیوه احساس خطر کرده و زنگ هشدار را به صدا درآورده است.
برخورد نظام حکمرانی در آمریکا با اعتراضات دانشجویان آمریکایی به شدت خشونت‌آمیز بوده است. به نظر شما آیا نظام حکمرانی در این کشور ابزارهای دیگری را برای مقابله با این اعتراضات نداشت؟
ما باید به پدیده‌ها در قالب یک روند نگاه کنیم و آن‌ها را صرفا به مثابه رویدادهایی منفرد نبینیم. سال‌هاست که گزارش‌های مختلفی از اعطای کمک‌های مالی از سوی طیف‌های مختلفی از کنشگران خارجی به دانشگاه‌های آمریکایی مطرح و منتشر می‌شود. به عنوان مثال، برخی کشورهای عربی در این حوزه فعال هستند و البته که رژیم اشغالگر قدس نیز به نحوی فعال در این رابطه ایفای نقش می‌کند.
وقتی میلیون‌ها دلار پول‌پاشی صهیونیست‌ها و جریان‌های متحد با آن‌ها در دانشگاه‌های آمریکا در طی سال‌ها، نتوانسته این قشر را در مسیری قرار دهد که مطلوب رژیم اشغالگر قدس و دولت آمریکا است، اکنون نیز نباید انتظار داشته باشیم که اقدامات به ظاهر اقناعی، بتوانند راهگشا باشند.
به بیان ساده‌تر، در طی سال‌های گذشته، جامعه دانشگاهی آمریکا به خوبی به این درک و جمع‌بندی رسیده که حصار نامرئی از کنترل و تلقین به دور دانشگاه‌های آمریکایی کشیده شده که در قالب آن این طرحواره دنبال می‌شود که هر باطلی، حق جلوه داده شود. از این رو، نظام حکمرانی نیز راهی ندارد که بخواهد با اعتراضات دانشجویان به نحوی منطقی مواجه شود. موضوعی که برونداد عینی خود را در قالب برخوردهای توام با سرکوب با اعتراضات دانشجویان در آمریکا به نمایش گذاشته است.
آیا اعتراضات جاری جران ساز خواهد بود؟
به نظر می‌رسد که اینگونه است زیرا اگر جریان ساز نبود، اولا در داخل خودِ آمریکا و دوم اینکه به دیگر کشورهای جهان سرایت نمی‌کرد. پالس‌های هشدار این اعتراضات در اراضی اشغالی نیز به خوبی شنیده شده است. کما اینکه شاهد بوده‌ایم نخست وزیر رژیم اسرائیل به صراحت علیه آن موضعگیری کرده است. در شرایط کنونی سیلی از توجهات رسانه‌ای معطوف به اعتراضات دانشجویی در آمریکا علیه صهیونیست‌ها و همدستی دولت آمریکا با این رژیم در اِعمال جنایت علیه مردم غزه شده است.
اگر ما با یک رویداد محدود مواجه بودیم به هیچ عنوان یک چنین تمرکز رسانه‌ای ایجاد نمی‌شد و یا دولت آمریکا از آبروی خود هزینه نمی‌کرد تا آن را به هر شکل ممکن سرکوب و خنثی کند. در کنار همه این‌ها باید توجه داشته باشیم که جریان‌ساز بودن، از این مساله می‌آید که ما با یک پیام در قالب یک اعتراض و یا جنبش احتماعی رو به رو باشیم. معادله‌ای که به عینه در قالب اعتراضات جاری دانشجویی در آمریکا مشاهده می‌شود.
به نظر شما چه شده که غرب با طیف قابل توجهی از رسانه‌ها و قدرت تبلیغاتی خود در جلوگیری از وقوع پیشامدهای اینچنینی، تا این حد تضعیف شده است؟
آریل شارون نخست وزیر و وزیر جنگ سابق صهیونیست‌ها زمانی در موضعگیری گفته است که «اگر مردم آمریکا بدانند که نظام سیاسی کشورشان تا چه اندازه تحت کنترل اسرائیل است، علیه دولتمردان و دولت خود قیام خواهند کرد». به نظر می‌رسد این موضعگیری حرف‌های زیادی را در دل خود دارد. اکنون مردم آمریکا و به طور خاص جامعه دانشگاهی این کشور به خوبی این مساله را متوجه شده‌اند.
همین موضوع نیز سبب شده تا آن‌ها دست به یک قیام بزرگ علیه اشغالگران اسرائیلی بزنند. در این فضا، دستِ غرب در حوزه روایت‌سازی‌های رسانه‌ای نیز تا حد زیادی رو شده و دیگر چه جامعه دانشگاهی و چه افکار عمومی در جهان غرب، خود را اسیر روایت‌های انحصاری رسانه‌ای جهان غرب در مورد موضوعات مختلف نمی‌کنند.
