گزارش یک عکاس از وضعیت نابسامان مهاجران در نیویورک+تصاویر

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از سی‌.ان‌.ان، یکی از موضوعات مهمی که همواره در کشورهای مختلف مورد بحث و چالش قرار می‌گیرد، «مهاجرت» است. در ظاهر امر اینگونه به عامه مردم فهمانده شده که مهاجرت مقوله‌ای مختصِ کشورهای آسیایی و جهان سوم است. بسیار می‌شنویم که تعدادی از ایرانیان، یا سوری‌ها یا عرب‌های دیگر کشورها سودای مهاجرت دارند یا برخی برای مهاجرت‌های غیرقانونی گرفتار مشکلاتی شده‌اند. اما کمتر درباره این موضوع شنیده‌ایم که اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها هم در کشورهای خودشان دچار مشکلات عمده و بی‌خانمانی‌هایی هستند که به هر دلیل کشورهای خود را ترک کرده و البته دولت‌های این کشورها نیز برنامه‌‌ای برای سامان‌دهی به مهاجران ندارند!

یونگی کیم (عکاس مستقل) در تعدادی از عکس‌های خود؛ مشکل مهاجرت بخشی از مردم آمریکا را به تصویر کشیده است؛ آنهم در قلب آمریکا، منهتن و نیویورک.

این عکاس و گزارشگر مستقل به روزولت مرکز پذیرش شهر منتهن رفته است. منتهن یکی از مناطق پنج‌گانه شهر نیویورک است که سالانه مهاجران بسیاری را از سراسر اروپا، آمریکا و دیگر کشورها به خود می‌بینید. اگر درباره فقر و فلاکت مهاجران آمریکایی و اروپایی کمتر شنیده باشیم، گزارش پیش رو گویای بخش کوچکی از آن مصائب است. 

«یونگی کیم»؛ عکاس- خبرنگارِ مهاجر

یونگی کیم؛ عکاس-خبرنگاری است که بیش از سه دهه موضوعات و درگیری‌ها عمیق و موضوع محور را در سراسر جهان پوشش داده است. او در ۱۰ سالگی از زادگاهش کره جنوبی به ایالات متحده آمد. کیم؛ در سال ۱۹۸۴ از دانشگاه بوستون فارغ‌التحصیل شد و کار خود را به عنوان عکاس در «The Patriot Ledgeدر کوئینسی، ماساچوست آغاز کرد. او اولین عکاس زن بود که در بخش عکاسی استخدام شد، سپس به مدت هفت سال به سمت عکاسی از کارکنان به «The Boston Globe» رفت. کیم؛ در سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۸ یکی از اعضای Contact Press Images بود و در حال حاضر هم به این سمت اشتغال دارد. 

کیم؛ در سال ۱۹۹۲ بود که حین پوشش خبری قطحی سومالی به عنوان گروگان گرفته شد و در ادامه با مداخله سازمان ملل و گروه امداد «CARE» پس از ۱۳ ساعت پرتنش آزاد شد و چند روز بعد برای تکمیل مأموریت خود به سومالی بازگشت. او ماه‌ها بعد نیز برای پوشش خبری ورود نیروهای آمریکایی به منطقه بازگشت. پوشش او از قحطی سومالی نامزد نهایی جایزه پولیتزر در آن سال شد. گزارش خیابان‌های نیویورک آخرین پروژه منتشر شده از اوست.

این عکس با نوردهی طولانی، مهاجرانی را نشان می‌دهد که در اطراف هتل «روزولت» زندگی می‌کنند. هتل «روزولت» در سال ۲۰۲۰ بسته شد و امسال به عنوان مرکز پذیرش مهاجران شهر نیویورک تغییر کاربری داده است. 

گزارش یونگی کیم از مهاجران ساکن نیویورک

یونگی کیم که چندین روز را صرف عکاسی و گزارش خود کرده، در ابتدای گزارش آورده است: مردم تمام روز را زیر آفتاب طوفان سپری می‌کردند و سپس شب‌ها در پیاده‌رو می‌خوابیدند و به وسایل اندک خود چنگ می‌زدند. آنچه تعجب مرا از اوضاع برمی‌انگیزد این است که این محل در چند قدمی خیابان مدیسون قرار دارد. خیابان مدیسون یک محله بسیار شیک است در قلب شهر نیویورک است که از ایستگاه بزرگ مرکزی فاصله چندانی ندارد. 

این شاید بارزترین نمونه از بحران مهاجران شهر نیویورک باشد، بحرانی که در سال مالی جاری حدود ۳.۶ میلیارد دلار برای این شهر هزینه داشته است. بیش از ۱۰۰۰۰۰ پناهجو از بهار سال ۲۰۲۲ به این شهر آمده‌اند. این در حالی است که نیویورک بیش از ۵۷۳۰۰ پناهجو را تحت مراقبت دارد و نزدیک به ۲۰۰ مکان برای پناه دادن به آن‌ها تعبیه شده است؛ از جمله هتل‌ها، ساختمان‌های اداری و حتی ساختمان سابق آکادمی پلیس برای پناه دادن به آن‌ها در نظر گرفته شده است. اما مقامات شهری می‌گویند برای بهتر کردن اوضاع مهاجران، از سوی سطوح ایالتی و فدرال نیاز به حمایت‌های بیشتر دارند. 

اریک (شهردار نیویورک) در اینباره گفته است: هر روز صدها نفر بر تعداد پناهجویان تحت مراقبت ما افزوده می‌شود که این اتفاق مستمر سیستم مدیریتی و اجرایی ما را در مرز شکست قرار داده است. یافتن تخت کافی برای مهاجران یکی از کوچکترین مشکلات ماست که همیشگی است. ۲۹۰۰ پناهجو بین ۳۰ جولای تا ۶ اوت تحت مراقبت شهر نیویورک قرار گرفتند که این هجوم اوضاع را به شدت نابسامان کرده است.

بنا به گزارش‌های میدانی کیم، بیشتر مهاجرانی که در اوایل این ماه در خارج از هتل «روزولت» کمپ زدند، مرد بوده‌اند

یونگی کیم چهل‌ساله که خود مهاجر و ساکن بروکلین است، عنوان می‌کند که تاکنون اوضاعی به این بدی و نابسامانی را تجربه نکرده است. او در ادامه توضیحاتش آورده است: اکثر مردمی که در خیابان و فضاهای بیرونی حضور داشتند، مرد بودند؛ زیرا خانواده‌ها و بچه‌ها برای استفاده از فضاهای سربسته در اولویت هستند. بسیاری از مردان نیز از کشورهای آفریقایی مانند سنگال و مالی بودند اما تعدادی از آن‌ها نیز به آمریکای جنوبی تعلق داشتند. 

نیویورک از دیرباز به تاریخ خود به عنوان خانه‌ای برای مهاجران بالیده است؛ جایی که قانون حق مشخص و تضمین شده‌ای در اینباره تصویب کرده است. اما این موارد مربوط به گذشته است و حال قرار است به واسطه مراجع قضایی تا ماه مه آینده بخشی از این قانون‌های حمایتی تعلیق شود؛ به این دلیل که شهر نیویورک با گسترش حضور مهاجران مواجه است و با مشکلات پیش آمده در این رابطه دست و پنجه نرم می‌کند. از سویی اخیرا بروشورهایی در شهر منتشر شده که پناهجویان را تشویق می‌کند به کشورهای دیگر بروند؛ چراکه هیچ تضمینی وجود ندارد که بتوان به تازه واردها سرپناه و خدمات ارائه داد.

اتوبوس‌هایی که حامل خانواده‌های مهاجر هستند برای پذیرش در هتل «روزولت» اولویت دارند

یونگی کیم در ادامه آورده است: همه اینها در حالی است که مسئولان مشغول ایجاد و در اختیار گرفتن مکان‌های جدید برای مهاجران هستند. به طور مثال مقامات از طرحی برای قرار دادن ۱۰۰۰ مهاجر در پارکینگ یک بیمارستان روانی دولتی در کوئینز خبر داده‌اند. همچنین طرح‌هایی برای ایجاد یک شهر چادری با گنجایش ۲۰۰۰ نفر در جزیره رندال ارائه شده است. 

کیم می‌گوید: پلیس نیویورک بلیت‌هایی را تعبیه کرده که به واسطه آن‌ها تعداد مهاجران را شمارش کند و آن‌ها را تحت کنترل داشته باشد. البته مهاجران منتهتن از این رویه راضی هستند چراکه به این واسطه بر اساس سیستم موجود جای خود را در صف‌های مختلف روزانه از دست نمی‌دهند.

یافتن برق برای مهاجران کمپ و آن‌ها که در خیابان سکونت دارند موضوعی چالش‌برانگیز است. کمپینگ یک بود. در اینجا یک فیلمبردار تلویزیون به آن‌ها کمک می‌کند تا گوشی‌های خود را شارژ کنند. 

این عکاس و خبرنگار مستقل در ادامه به یک پیتزافروشی می‌رود و ۹ جعبه پیتزا برای چند نفر از مهاجران می‌خرد. چراکه معتقداست آن‌ها به جای نان شیرینی و میوه و ساندویج، به غذای گرم نیاز دارند اما توان تهیه آن را ندارند. 

کیم پس از چند روز حضور در میان خیابان‌های مهاجرپذیر نیویورک به این نتیجه رسیده که همه شهر برای مدیریت وضعیت شهر و مقابله با نابسامانی‌های حاصل از حضور مهاجران به تقلا مشغول است. شهر به نوعی در حال مبارزه است. شهردار در حال تلاش برای مدیریت شهر است و مدافعان شهری مشغول هستند اما درنهایت کسی برای گرسنگی و تشنگی مهاجران چاره‌ای ندارد. به آن‌ها گفته می‌شود اگر مریض هستید به داروخانه بروید.

یونگی کیم در توضیح این عکس می‌گوید: بسیاری از مهاجران مردان جوان هستند و به وضوح مشخص است که برای فرصت‌های اقتصادی به اینجا می‌آیند. آن‌ها می‌خواهند کار کنند. مرد حاضر در عکس اهل سنگال بود. او طی بیست و شش روز و شش پرواز به نیویورک رسیده است.

کیم در ادامه حضورش در خیابان‌های نیویورک متوجه این موضوع شده که خودش تنها به مهاجران کمک نکرده و بومی‌های شهر هم گاه مواد خوراکی و پوشاک خود را به اهلی کشورها و قاره‌های دیگر می‌دهند. از دیگر مشکلاتی که در گزارش به آن اشاره شده و خاص دنیای امروز محسوب می‌شود، عدم وجود برق برای شارژ موبایل‌هاست. 

در ادامه گزارش آمده است؛ طبق انتشار خبری در هفته گذشته، کارشناس‌های شهری پیش‌بینی می‌کنند نرخ رشد پناهجویان در آینده ادامه خواهد داشت. مقامات پیش‌بینی می‌کنند که جمعیت پناهجویان به طور متوسط نزدیک به ۳۳۸۶۰ خانوار در سال مالی جاری باشد. 

به گفته شهردار نیویورک، این هزینه‌ها را به بیش از ۴.۷ میلیارد دلار افزایش می‌دهد.

مهاجران پشت سنگری بیرون از هتل «روزولت» نشسته‌اند. کیم می‌گوید: هیچ سایبانی برای محافظت از آن‌ها در برابر آفتاب سوزان در طول روز وجود ندارد

او می‌گوید: اگر اوضاع تغییر نکند، برآوردهای جدید ما باعث می‌شود در سال جاری نزدیک به ۵ میلیارد دلار برای این بحران هزینه کنیم. این تقریباً برابر با بودجه بخش بهداشت شهر، اداره پارک‌ها و آتش نشانی است. 

یونگی کیم خود یک مهاجر است که در سال ۱۹۷۲ از کره جنوبی به نیویورک آمد. او می‌گوید که تقریبا یک دهه طول کشید تا ویزا برای آمدن به ایالات متحده بگیرد. او در نهایت برای اختصاص سرپناه و محل خواب مهاجران اقدامات رسانه‌ای لازم را به عمل آورد و به نتایج مثبت رسید.

افراد دارای فرزند در مرکز پذیرش مهاجران در اولویت هستند

یونگی کیم حال خوشحال است که مهاجرانی که از آن‌ها عکس گرفته، سرپناهی پیدا کرده‌اند، اما می‌گوید که این فقط آرامش موقت است و نگران آن چیزی است که قرار است پیش بیاید.

مهاجران در یکی از ورودی‌های ایستگاه گرند سنترال نماز می‌خوانند

 مهاجران در امتداد خیابان ۴۵ صف کشیده‌اند

مهاجران در حالی که در خارج از هتل «روزولت» اردو می‌زنند سیب را می‌پذیرند

کیم می‌گوید: در ابتدا مهاجران کمپینگ از ترس اینکه جایگاه خود را در صف از دست بدهند، نمی‌خواستند حرکت کنند و تغییر جا دهند.

 یک مهاجر به آسمان خراش‌های شهر نیویورک نگاه می‌کند