مهدی احمدی در گفت‌وگو با ایلنا مطرح کرد؛
این روزها سینمادار حاکم مطلق سینماست/ مشخص نیست با چه منطقی نزدیک به ۲۰ فیلم بر پرده سینماها است!
مهدی احمدی با اشاره به اینکه سینمادارها درباره اکران یا عدم اکران فیلم‌ها در سینماها تصمیم می‌گیرند، تأکید کرد: در ایران سینمادارها حاکم مطلق سینما هستند.
مهدی احمدی (تهیه‌کننده سینما) که فیلم سینمایی «ارثیه فامیلی» به تهیه‌کنندگی وی این روزها در سینماهای کشور در حال اکران است، در گفتگو با خبرنگار ایلنا، درباره شرایط اکران این فیلم گفت: متأسفانه نه تنها در بحث اکران بلکه در بخش مدیریت سینما، مدیریت تولید، تقسیم بودجه و… هیچ مدیریتی وجود ندارد.
احمدی تصریح کرد: وقتی همزمان حدود ۲۰ فیلم در سینماهای کشور اکران می‌شود دیگر از چه مدیریتی در اکران می‌توان صحبت کرد. برای فیلم «ارثیه فامیلی» من به ۷۰ سینما فیلم و پوستر را فرستادم اما بسیاری از سینماها اعلام کردند که سالنی برای نمایش فیلم ندارند و سالن‌هایشان را به فیلم‌های دیگر اختصاص داده‌اند. امروز در سینمای ما مدیریت در پخش هیچ معنایی ندارد، سینمادار است که همه چیز را تعیین می‌کند و به نوعی سینمادار حرف اول و آخر را در سینما می‌زند.
وی افزود: قانونی وجود دارد که یک فیلم باید مدتی اکران شود و بعد در زمانی معین با حفظ کف فروش اکرانش ادامه پیدا می‌کند اما پس از این زمان معین تحت هر شرایطی باید اکران فیلم توسط سرگروه متوقف شود و نهایتاً اگر سینماهای آزاد مایل بودند فیلم را اکران کنند اما در سینمای ما هر چیزی که سینمادارها تصمیم بگیرند اتفاق می‌افتد و می‌بینیم یک فیلم می‌تواند ماه‌ها اکران شود و فرصت نمایش را از دیگر آثار بگیرد در حالیکه پیش از انقلاب سیستمی در پخش و تولید حاکم بود که با وجود اختصاص دادن ۶۰ درصد سینماها به فیلم‌های خارجی و ۴۰ درصد به فیلم‌های ایرانی در حالیکه هر سال ۷۰ فیلم تولید می‌شد تکلیف همه چیز روشن بود. در آن زمان اگر من امروز می‌خواستم ساخت یک فیلم را شروع کنم می‌دانستم که در کدام سینماها قرار است همین فیلم اکران شود و امکان نداشت که این سیستم تغییر کند و با همین برنامه‌ریزی برخی فیلم‌ها به اکران دوم و سوم می‌رسیدند. در آن زمان سینمادار تعیین‌کننده نبود و سیستم و برنامه‌ریزی وجود داشت اما امروز سینمادار حاکم مطلق سینما است و مدیر یک سینما می‌تواند تصمیم بگیرد که یک فیلم در آن مجموعه اکران شود یا اکران نشود.
این تهیه‌کننده در ادامه گفت: در بحث تبلیغات نیز وضعیت به همین شکل است. نه تنها حمایتی صورت نمی‌گیرد بلکه به تازگی برای من یک نامه توبیخ آمده که چرا فیلمت را شبکه‌های ماهواره‌ای اکران می‌کنند. متأسفانه آنطور که مشخص است، مسئولان ما مدیریت را تنها توبیخ کردن و اصطلاحاً گوش پیچاندن می‌دانند.
وی افزود: من برای اکران این فیلم دو سال پیگیری کردم و خیلی‌ها به من وعده دادند که از اکران این فیلم حمایت می‌کنند اما در زمان اکران هیچ کس قدمی برنداشت و در مدیریت سینما هم حتی هیچ تلاشی برای عدالت در اکران و تبلیغات صورت نگرفت و تنها کاری که مدیران انجام دادند این بود که الان به من تذکر بدهند؛ گویا مدیران ما فقط می‌خواهند بگویند ما هستیم و وظیفه‌مان همین است که در این مواقع به سراغ شما بیاییم. مدیران ما در سینما فقط نظم را بهم می‌زنند و تنها چیزی که برایشان مهم نیست سینماگر است و به دلیل همین وضعیت است که امروز می‌بینیم بسیاری از سینماگران بیکار شده‌اند.
احمدی در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: سینمای ایران دیگر چیزی به نام بخش خصوصی ندارد. ما بالای ۴۰۰ تهیه‌کننده در سینما داریم که در این چند سال حدود ۲۵ تا ۳۰ نفر از آن‌ها به طور فعال کار می‌کردند و من هم یکی از آن‌ها بودم و امروز به نظر می‌رسد که این تعداد به ۴ یا ۵ نفر رسیده است و در این وضعیت چگونه می‌توان انتظار داشت که سینمای مستقلی هم وجود داشته باشد. متأسفانه پول‌های بلاتکلیفی که وارد سینما شد، سینما را نابود کرد؛ در گذشته بهترین بازیگر نهایتاً ۲۰۰ میلیون تومان دستمزد می‌گرفت امروز بخش اعظمی از سرمایه ساخت یک فیلم مربوط به دستمزد بازیگران می‌شود و فیلم باید میلیاردها بفروشد تا هزینه دستمزد بازیگران تأمین شود. رقم دستمزد بازیگران واقعاً حیرت‌آور است و هیچ منطقی ندارد.
وی افزود: زمانی محمدعلی فردین وقتی دستمزد خود را به سیصد هزار تومان افزایش داد، دستمزد همه عوامل به نسبت آن افزایش پیدا کرد و در نهایت اتحادیه‌ای وجود داشت که این قیمت‌گذاری را انجام داد اما امروز اصلاً اتحادیه‌ای وجود ندارد و هر کس به هر شکلی که دلش می‌خواهد کار می‌کند.
تهیه‌کننده فیلم سینمایی «ارثیه فامیلی» درباره تبلیغات این فیلم سینمایی گفت: در تبلیغات «ارثیه فامیلی» هیچ همکاری‌ای با من صورت نگرفت. در طول یک سال اخیر چهار بار به من گفتند که آیا حاضر هستی فیلمت را اکران کنی و هر دفعه می‌گفتند که اگر موافق باشی فردا فیلمت اکران می‌شود و من ترجیح می‌دادم این اتفاق نیفتد چراکه اصلاً زمانی برای برنامه‌ریزی اکران وجود نداشت. در این مورد که فیلم را اکران کردم ۸ روز قبل از اکران به من اطلاع دادند و این فرصت اندک را غنیمت دانستم، برای تبلیغات به تلویزیون مراجعه کردم و از من خواستند که نسخه کامل فیلم را در اختیار آن‌ها قرار دهم تا آن‌ها فیلم را ببینند و درباره پخش تبلیغاتش تصمیم‌گیری کنند، به طوریکه گویا فیلم از کشور دیگری مجوز دارد و باید اکران شود. من نمی‌دانم این قانونی که تلویزیون برای خود تعیین کرده چه معنایی دارد اما این پروسه بسیار زمانبر بود و اگر امروز به من تبلیغات بدهند دیگر فایده‌ای برای فیلمم ندارد. در بحث بلیبوردهای تبلیغاتی هم مبالغ بسیار بالایی مطرح بود و وقتی فیلمم هنوز نتوانسته یک میلیارد تومان فروش داشته باشد با چه منطقی باید دو میلیارد به بیلبورد اختصاص دهم؟ در این مورد هم وضعیت عجیب و غریبی شاهد هستیم چرا که بیلبوردها در اختیار شهرداری نیستند و همه آن‌ها را شرکت‌های خصوصی خریداری کرده‌اند.
احمدی در پایان تصریح کرد: متأسفانه سینمای ما در حوزه اکران شرایط نامساعدی دارد و من اصلاً نمی‌دانم با چه منطقی مثل روزهای برگزاری جشنواره فجر همزمان ۲۰ فیلم بر پرده سینماها است. هیچ موازنه‌ای برقرار نیست و هرکس که پا در این میدان می‌گذارد؛ نمی‌داند چه اتفاقی برای سرمایه‌اش رخ می‌دهد. اتفاقی که برای «ارثیه فامیلی» رخ داد؛ ناراحت‌کننده بود اما من تنها برای فیلم خودم اعتراض نمی‌کنم و امیدوارم مسئولان چاره‌ای بیندیشند تا دیگر شاهد این حجم از فیلمسوزی و نابودی سرمایه در سینمایمان نباشیم.
