کشف سنگ‌نگاره یکی از سوارکاران دوره ساسانی در مرودشت

به گزارش خبرنگار ایلنا، نقش‌های حجاری شده از دوران باستان روی سنگ‌ها و صخره‌ها همواره صحنه‌های یادبود یا افتخاری بی‌نظیر بوده‌اند که لحظه‌هایی از باورها و اندیشه‌های مردمان آن دوره را در گذر زمان به ابدیت پیوند می‌زنده‌اند. این نقوش همچون تصویری در یک آلبوم قدیمی، چنان با ارزش بوده‌اند که می‌بایست «در قاب تاریخ» ثبت شوند و به همین دلیل شاهان و فرمانروایان، صحنه‌هایی از آیین تاج گذاری، جنگ آوری، مراسم شکار و اسارت دشمنان خویش را بر نمای صخره‌ها و سنگ‌ها به نمایش گذاشته‌اند.

ابوالحسن اتابکی (پژوهشگر باستان‌شناسی و تاریخ) در همین رابطه از کشف سنگ نگاره نویافته یکی از سوارکاران ساسانی در صخره‌های شمالی شهر استخر، در مرودشت فارس خبر داد که به هنگام یک بازید کوهستانی به اتفاق مهدی احمدی و رسول احمدی مورد شناسایی قرار گرفته است.

وی در این باره گفت: این نقش سوزنی(خراشیده) در ارتفاع چهار متری از سطح زمین بر روی صخره‌ای کوهستانی واقع شده که سوارکاری ساسانی را با روبانی مواج و اسبی چهار نعل به تصویر کشیده است.

اتابکی اذعان داشت: هر چند که این نقش ظرافت، پیچیدگی و آرایش نقوش سوزنی اوایل دوره ساسانی( نقش پاپک و پسرش شاهپور در کاخ های تخت جمشید) را ندارد؛ اما از آنجا که نقش برجسته‌های بسیار اندکی از اواخر دوره ساسانی باقی مانده، کشف این سنگ‌نگاره، بسیار حایز اهمیت و دارای ارزش مطالعاتی است.

وی افزود: از دید تکنیکال، این نقش با مهارت، تحرک طبیعی، آزادی حرکت و ترکیب بندی موزن ترسیم شده که ویژگی‌های‌ نقش برجسته های ساسانی را به نمایش می‌گذارد.

نجمه ابراهیمی (کارشناس ارشد تاریخ) نیز درباره قدمت این نقش اظهار داشت: این سنگ‌نگاره کنار استودانی تاقچه‌ای از دوره ساسانی واقع شده که تاریخ حجاری آن با استودان‌های اواخر دوره ساسانی تطابق دارد و چه بسا تصویر یکی از اسواران اواخر دوره ساسانی است که استخوان‌های او پس از مرگ؛ در استودان کنار آن دفن شده است.

وی تصریح کرد: اسواران یا آزادگان گروهی از نژادگان دوره ساسانی بودند که به هنگام نبرد، هسته اصلی سواره سپاه ساسانی را در برابر دشمنان تشکیل می‌دادند. چنانچه آمین مارسلین مورخ معروف رومی، اسواران ساسانی را به دلیل پوشش غرق در فلزات، استفاده از انواع سلاح‌های جنگی و برگستوان اسب‌هایشان «کوهی از آهن» نامیده که بیم و هراس وحشتناکی در دل دشمنان بوجود می‌آوردند و لرزه بر دشمنان می‌افکندند. در صورت‌عدم جنگ نیز روی املاک خویش به کشاورزی مشغول می‌شدند. امروزه برخی مورخان، شوالیه‌های قرون وسطایی را با آن‌ها مقایسه می‌کنند.