تاریخ تأسیس مدرسه نظام در ایران بررسی شد
سومین نشست علمی - ترویجی ارائه یافتههای طرحهای پژوهشی سازمان اسناد و کتابخانه ملّی ایران با موضوع «از قشون تا ارتش؛ تاریخ تأسیس و تشکیلات مدرسه نظام در ایران معاصر بر اساس اسناد و مدارک تاریخی» برگزار شد.
به گزارش ایلنا به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملّی ایران، طرح پژوهشی خاتمه یافته «از قشون تا ارتش؛ تاریخ تاسیس و تشکیلات مدرسه نظام در ایران معاصر بر اساس اسناد و مدارک تاریخی» با ارائهای از حوریه سعیدی با حضور محمد امیر احمدزاده (عضو هیات علمی پژوهشکده علوم انسانی) و مطلب مطلبی (عضو هیات علمی پژوهشکده اسناد) برگزار شد.
حوریه سعیدی با بیان این مطلب که حضور قشون و نیروی نظامی در ایران به عهد باستان باز میگردد؛ گفت: نظام و نظامیگری در ایران در ادوار مختلف به فراخور روی کار آمدن حکومتها وجود داشته است. اما دوره جدید مدرسه نظامدر دوران حکومت صفوی شکل گرفت. در واقع به دلیل شکستهای سنگینی که در زمان حمله عثمانی به دلیل بکاربردن تسلیحات دستی در مقابل تسلیحات آتشین، به ایران وارد شد؛ شکل تربیت نیروی نظامی تغییر کرد؛ زیرا تا پیش از آن نظام به شکل عمومی و طایفهای آموزش داده میشد، ولی در دوره صفویه تمهیداتی فراهم شد و تا دوران قاجار به همان شیوه ادامه پیدا کرد.
وی ادامه داد: از دوره فترت حکومت صفویان تا پایان دوره قاجار، اوائل سده سیزده هجری و نوزده میلادی، ایران فاقد سازماندهی منظم و منسجم نظامی بود و جنگجویان فقط به هنگام جنگ و خطر، جمعآوری و متمرکز میشدند. همچنین برای تمرکز و تعلیم، بودجه و اعتبار کافی اختصاص داده نمیشد و هزینه نگهداری نیروهای قشون نظامی ازطریق مصادرهها و یا صدور برات تأمین میشد.
آغاز نوسازی در قشون
این عضو هیات علمی سازمان اسناد و کتابخانه ملّی ایران با اشاره به اینکه تشکیلات نظامی در دوران زمامداری آقا محمدخان قاجار مترقی شد؛ گفت: در زمان آقا محمد خان، تشکیلات نظامی ایران مترقی شد و به رسمیت رسید. عباس میرزا و قائممقام فراهانی توجه ویژهای به قشون داشتند و در این راستا هیاتهای نظامی فرانسوی و انگلیسی به ایران آمدند و عباس میرزا برای ادامه و تأثیر بیشتر دراستفاده از افسران معلم خارجی و ملموس شدن اثرات بهرهوری، شخصاً اقدام به یادگیری اصول نظامی از مستشاران خارجی کرد. یکی از مراحل تنظیم قشون، تدوین و ترجمه متونی بود که بهعنوان دستورالعمل و یا جزوههای مشقی برای آموزش به سربازان، آرایش و آمادگی نظامی تهیه میشد. روند انجام این کار و تعداد متون مورداشاره نیز طی دورههای مختلف متفاوت بود.
تاریخچه مدرسه نظامی
سعیدی در ادامه به اعزام محصل به اروپا برای فراگیری علوم نظامی در زمان عباس میرزا اشاره کرد و گفت: در همین زمینه از مأموران و مستشاران نظامی برای تربیت نظامی قشون سنتی استفاده شد. تا اینکه با تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۶۶هجری قمری، مدارس آموزشی متعارف و علوم نظامی از هم تفکیک شدند و مدرسه نظام تشکیل شد.
وی ادامه داد: درباره سابقه وجود تشکیلاتی به نام مدرسه نظام از درون اسناد تاریخی، اسناد اندکی وجود دارد که تصویری کلی از تشکیلات و ساختار این نهاد نظامی ارائه میکند. البته در خاطرات عینالسلطنه اشارههایی به مدرسه نظام و یا شاگردان مدرسه نظام شده است و اغلب نام مدرسه نظام درکنار مدرسه دارالفنون آمده؛ ولی درباره تشکیلات و یا ارکان آن توضیح چندانی وجود ندارد.
ارائه دهنده طرح پژوهشی خاتمه یافته «از قشون تا ارتش؛ تاریخ تأسیس و تشکیلات مدرسه نظام در ایران معاصر بر اساس اسناد و مدارک تاریخی» در پایان یادآور شد: در سال ۱۳۲۹ هجری قمری میرزا ابوالقاسم خان قراگزلو (ناصرالملک) در قانون تشکیل ایالات و ولایات که به مجلس برد، قوای نظامی و انتظامی را به قشون نظامیه، ضبطیه و قراسوران تقسیم کرد.
خط سیر و پیوستگی طرح نقطه قوت این طرح پژوهشی است
در ادامه این نشست محمد امیر احمدزاده (عضو هیات علمی پژوهشکده علوم انسانی) با اشاره به نقاط قوت و قابل بهبود این طرح پژوهشی گفت: یکی از ویژگیهایی که در آثار ملیحه سعیدی به عنوان یک پژوهشگر مشاهده کرده ام، خط سیر و پیوستگی است که درباره نظامیگری و شیوه اداره قشون در تحقیقات خود داشته است. بنابراین تمرکز محقق بر دوران آموزش نظامی و تشکیلات نظام، یکی از ویژگیهای مهم این طرح است.
وی ادامه داد: از سوی دیگر به این دلیل که خانم سعیدی پژوهشگر و عضو هیات علمی سازمان اسناد و کتابخانه ملّی ایران است؛ به اسناد و نسخ موجود دسترسی داشته و همین موضوع کیفیت کار را بهتر و عملیاتیتر کرده است و بر شناخت و تسلط او و درنتیجه بر کیفیت کار افزوده است.
مطلب مطلبی (عضو هیات علمی پژوهشکده اسناد) نیز در پایان این نشست مختصری درباره چرایی انتخاب این موضوع و تسلط پژوهشگر بر طرح صحبت کرد و یکی از مشکلات موجود در بررسی موضوعاتی از این دست را نبود اسناد و یا خاطرات افرادیدانست که در آن زمان زیسته اند.