کمال تبریزی پاسخ می‌دهد: سازمان سینمایی به کجا می‌رود؟ (۵)
لطمه دیدن فیلمساز نه برای سازمان سینمایی اهمیت دارد نه جشنواره‌های خارجی/ زیاده‌خواهی برخی سینماگران معضلات سینما را همیشگی کرده‌است
کمال تبریزی بر این عقیده است که عدم توانایی مجموعه سینما در ایجاد انصاف و عدالت در میان همکارانشان، عامل اصلی ایجاد بسیاری از معضلات سینما است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «بر هیچکس پوشیده نیست که سینما امروز درگیر حواشی و مسائل بسیاری است که این اتفاقات نگرانی قشر عظیمی از سینماگران را به همراه داشته است و البته برخی سینماگران بر این عقیده‌اند که باید برای بهبود شرایط و اتفاقات بهتر به ریاست جدید سازمان که نزدیک به یک سال از ریاستش بر سازمان سینمایی می‌گذرد، مهلت داد. به هر حال لازم است در این مدت که سینمای ایران همواره در تلاطم اتفاقات مختلف بوده است، نگاهی تحلیلی به عملکرد مدیریت سینما داشته باشیم و نقاط ضعف و قدرت آن را مورد ارزیابی قرار دهیم. به همین بهانه با چند تن از دست‌اندرکاران سینمای ایران گفتگو کرده‌ایم.»
کمال تبریزی (کارگردان سینما و تلویزیون) اعتقاد دارد که سازمان سینمایی و شوراهای سینمایی وزارت ارشاد باید راه را برای حضور هنرمندان در جلسات بررسی و تصمیم‌گیری برای آثار باز کنند. او تنها گفتگو را درمان وضعیت فعلی سینمای ایران می‌داند.
متن گفتگوی ایلنا با این کارگران را در ادامه می‌خوانید:
به نظرتان آیا زمان قضاوت درباره عملکرد سازمان سینمایی پس از یک سال فرا رسیده است؟
به نظرم مدت زمان یکسال برای قضاوت کافی نیست اما امیدوارم که برخلاف همیشه سازمان سینمایی صرفا متوجه دسته یا گروه خاصی در سینما نباشد و خود را در جایگاه سرپرستی سینما در همه ابعادش و با حضور همه دیدگاه‌های هنری ببیند. توجه به همه فیلمسازان ایران زمین چه در پایتخت و چه در شهرهای مختلف و ارائه تنوع در فیلمسازی کشور مهمترین وظیفه سازمان سینمایی است.
در گفتگوهایی که با تعدادی از سینماگران داشته‌ایم، بسیاری تأکید دارند فضا برای پرداختن به موضوعات مختلف در سینمای ایران محدودتر از همیشه شده، آیا شما هم این انتقاد را وارد می‌دانید؟
به هرحال این انتقاد وجود دارد و پیشنهاد من این است که سازمان و شوراهای موجود در وزارت ارشاد راه را برای حضور هنرمندان در جلسات بررسی آثار سینماگران بازکنند و شرایطی را به وجود بیاورند که رو در رو همه با هم گفتگو کنند. در این صورت هر دو طرف به نتایج بهتری دست خواهند یافت. مشکل اصلی سینما، نگاه از بالا به پایین است و همیشه و تقریبا در همه دوره‌ها این نوع نگاه بوده که منشاء سوء تفاهمات بسیاری بوده است. منظور من از نگاه بالا فقط در حوزه مدیریت نیست بلکه گاهی این نگاه بالا به پایین اتفاقا ازسوی فیلمسازان بوده است.
طی یک سال گذشته، سینمای ایران حضور پر رنگی در جشنواره‌های جهانی داشته اما بعضاً برخی فیلم‌ها نیز با مشکل اکران در کشور مواجه شدند. رویکرد سازمان سینمایی در مواجهه با حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های جهانی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
موضوع جشنواره‌های جهانی بحث مفصلی است که جداگانه و ساعت‌ها می‌توان درباره آن صحبت کرد اما عجالتا به نظرم؛ این مشکل صرفا به برخی از جشنواره‌های جهانی بازمی‌گردد که عمدتا وجه سیاسی و ستیز با نظام و کشورمان بر وجه هنری و فرهنگی آثار غلبه دارد، هرچند که آن جشنواره‌ها جزو جشنواره‌های الف و معتبر جهانی به حساب می‌آیند. با این حال تصورم این است که هر دو طرف یعنی جشنواره‌های خارجی از یکسو و سازمان سینمایی در ایران از سوی دیگر رفتار مناسبی را نسبت به یکدیگر بروز نمی‌دهند و در این میان تنها فیلمساز و اثر هنری است که لطمه می‌بیند اما متاسفانه این موضوع برای هیچیک از طرفین اهمیت ندارد!
تشکیل شورای راهبردی اکران و شرایط جدیدی که برای شورای صنفی نمایش مشخص شده یا تأییدیه فیلمسازان فیلم اولی توسط بنیاد سینمایی فارابی، مسائل مورد بحث این روزهای سینمای بوده‌اند. برخی آن را نوعی تصدی‌گری دولتی و برخی آن را اقدامی علیه لابی‌گری در سینما دانسته‌اند. نظر شما چیست؟
دولت همواره در این خصوص نقش کاتالیزور و حمایت‌کننده داشته است و به نظرم اگر مشکلی در این خصوص وجود داشته باشد که وجود دارد، مسئولیت و بار اصلی آن بر دوش و عهده‌ی خود سینماگران است. وقتی مجموعه سینما نمی‌تواند انصاف و عدالت را در میان همکارانش برقرار سازد و همواره عده‌ای زیاده‌خواه و بی‌انصاف سعی در برتری‌جویی و کسب منافع بیشتر دارند. این مشکل بزرگ همیشه گریبان سینمای ایران را گرفته و رها نمی‌کند.
امروز چه مسائلی را برای سینمای ایران در اولویت می‌دانید که بهتر است سازمان سینمایی به آن‌ها رسیدگی کند؟
شاید مهمترین مسئله آشتی بدنه‌ی سینما با دولت باشد. مادام که بین هنرمندان و سیاستگذاران فرهنگ و هنر فاصله عمیق وجود داشته باشد و روز به روز فاصله بیشتر هم شود، سینمای این مرز و بوم رستگار نخواهد شد. اولویت اول در سینما مواجهه با این مشکل و اندیشیدن به راه‌حل آن است.
