برای برادرم حسین عبداللهی

خبر از دست دادنش غیر قابل باور بود، ابتدا فکر کردم بستگانش را ازدست داده به سمت تلفن رفتم به او تسلیت بگویم، خواستم ببینم دقیقا کدام یک از بستگانش بوده دیدم حسین از دست ما رفته است، اوج بهت و حیرت و افسوس درغم او.

برای لحظه‌ای چهره خندان، محبت و صفا وصمیت همیشگی‌اش در ذهنم مرور شد اصولا بدون اطلاع قبلی می‌آمد و می‌گفت فقط دو دقیقه کار دارم و با شوری وارد اطاق می‌شد و پیگیری کارهایش را سرپایی می‌کرد و با کلی مهربانی و زبان تشکر خیل زود می‌رفت.

بیشترین همکاری ما به دوران معاونت مطبوعاتی و بویژه در دو موضوع بحران کاغذ و مشکلات ناشی از تغییرات مالکیت روزنامه‌اش بود.

و البته بحران‌های بعد از ان ماجرای بنزین و شهادت حاج قاسم و… و بعدش هم کرونا - همیشه در تماس بودیم و ملاقات‌های حضوری مکرر و درجلسات مستمر.

یکی از مدیران مسول پرتلاش فعال علاقمند زحمتکش و با اخلاق بود و اهل مشورت و البته همراه و همکار – تعلق به جناح و خطوط سیاسی‌اش روشن بود و با تغییر دولت‌ها سمت و سویش هم تغییر نمی‌کرد و درعین حال تعلق به نظام و اصول انقلاب و وفاداری به رهبری و شهدا را عریان بیان می‌کرد و دراین موارد مواضع شخصی‌اش صریح بود.

حضورش در محافل مختلف فارغ از جناج سیاسی خاص پررنگ بود و دلیلش هم اعتقاد حسین به همکاری و همدلی در خانواده نظام بود.

انتقاد و نقد را پذیرا بود و درپی اصلاح آن – درکارش مصمم بود و وفادار به رفاقت و دوستی- اهتمام جدی به حر فه روزنامه‌نگاری روزنامه ارمان را درصحنه رسانه‌ای کشور تبدیل به یک رسانه تاثیرگذار کرد و با همه کمی و کاستی‌ها ساخت و از بار مسولیت هیچگاه شانه خالی نکرد.

حتما جایش بین ما خالی است اما یادش همیشه همراه ما خواهد بود.

به خانواده گرامی ایشان و همه همکارانم در صحنه رسانه‌ای کشور تسلیت و همدری عرض می‌کنم.

وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ