کاوش کتیبه سه زبانه داریوش در صفه جنوبی تختگاه تخت جمشید

به گزارش ایلنا، وحید بارانی (سرپرست هیئت باستان‌شناسی) گفت: معمولا آثار تاریخی پس از مدتی به دلیل تغیرات مداوم آب و هوا، جذب و تبخیر رطوبت و… دچار فرسایش زود هنگام شده و به سرعت آسیب می‌بینند.

او افزود: باستان‌شناسانی که از ۸۰ سال پیش، کاوش‌ها را در تخت جمشید آغازکردند تا حدودی از فرایند فرسایش آگاه بوده و از همان ابتدا تلاشهای زیادی برای جلوگیری از تخریب نقوش برجسته پلکان شرقی آپادانا و پلکان کاخ شوراو… انجام داده اند.

بارانی تصریح‌کرد: این باستان‌شناسان با نصب سایه‌بانهای موقت و حتی دایمی تلاش در جلوگیری از تخریب نقوش برجسته و کتیبه‌ها کرده‌اند اما با این حال تمامی عوامل آسیب‌رسان حذف نشده و نقوش روز به روز وضعیت بدتری پیدا می‌کردند.

این باستان‌شناس با بیان اینکه یکی از دلایل آسیب‌های سطحی در سنگ‌های رسوبی و آهکی نفوذ، آب ناشی از بارندگی در بالای پلکانها بوده که به پایین نفوذ کرده و سپس به جداره داخلی سنگ‌ها می‌رسد افزود: این رطوبت املاح موجود در خاک را به سنگ‌ها منتقل کرده و پس از عبور از داخل سنگ و حمل املاح درونی سنگ به سطح می‌رسد و پس از تبخیر آب از سطح بیرونی، املاح مضر روی سطح سنگ باقی می‌مانند.

او گفت: این پدیده باعث می‌شود در مدت کوتاهی سطح بیرونی سنگ‌ها که دارای نقش برجسته و کتیبه هستند دچار آسیب و فرسایش شوند.

سرپرست هیئت باستان‌شناسی گفت: نبشته داریوش بزرگ هنگامی که ورودی در قسمت جنوبی تخت جمشید بود به مناسبت پی‌بنای کاخ تخت جمشید هک شده است که این سنگ نبشته بر روی تخته سنگی بزرگ و یک پارچه به طول ۸.۱۵ متر (متن کتیبه ۷.۲۰) و ارتفاع ۲.۰۵ متر واقع در نمای جنوبی صفه حک شده است.

او تصریح‌کرد: از این رو کارشناسان گروه باستانشناسی، با همکاری دفتر فنی و حفاظت و مرمت پایگاه توجه خود را معطوف به حذف عامل آسیب‌رسان خصوصاً رطوبت و به بررسی امکان ایجاد کانال ناکش دفع رطوبت (با حداقل دخل و تصرف ممکن) پشت کتیبه جنوبی صفه تختگاه پرداختند.

این باستان‌شناس با بیان اینکه ایجاد این کانال می‌بایست با توجه به پر شدگی و انباشت خاک در فضاهای معماری در بناهای هخامنشی به روش علمی باستان‌شناسی و با هدف حذف خاک‌های پشت کتیبه که انتقال رطوبت را به اصل کتیبه است اقدام شود گفت: این امر مهم توسط گروه باستان‌شناسی و به سرپرستی نگارنده انجام شد.