استاد دانشگاه شیکاگو در گفت‌وگو با ایلنا:
توافق ایران و چین ضربه‌ای به سیاست خارجه ترامپ است/ بایدن به دنبال اصلاح روابط با تهران می‌رود/ نگرانی از تبدیل واکسن کرونا به «ابزاری سیاسی» علیه کشورها
استاد دانشگاه شیکاگو توافق ایران و چین را ضربه‌ای برای سیاست خارجه ترامپ دانست و گفت: اگر بایدن انتخاب شود، با توجه به مشکلات اقتصادی ناشی از کرونا، می‌توانیم تلاشی برای «تنظیم مجدد» روابط با ایران را شاهد باشیم.
پاول پاوست استاد علوم سیاسی و روابط بین‌الملل دانشگاه شیکاگو است. وی در گفت‌وگو با ایلنا به بیان نظرات خود در مورد تنش‌های میان ایران و آمریکا پرداخت.
توافق ایران و چین ضربه‌ای برای سیاست خارجه ترامپ است
پاول پاوست در ابتدا در مورد توافق ایران و چین گفت: توافق بین ایران و چین ضربه‌ای برای سیاست خارجی دولت ترامپ است.
وی تاکید کرد: هر دو کشور با مشکلات اقتصادی روبرو هستند که بخشی از آن توسط دولت ترامپ القا و ایجاد شده است. تحریم‌ها برای ایران، جنگ تجاری برای چین هر دو مورد از سوی آمریکا ایجاد شده است. این پیمان وسیله‌ای را برای هر دو کشور فراهم می‌آورد تا وابستگی اقتصادی خود به ایالات متحده را کاهش دهند. این نگرانی از سوی آمریکا وجود دارد که این توافق نسبت به ایران برای چین مطلوب‌تر با شد، اما این چیز غیرعادی نیست، چین در زمینه کسب قدرت توانمندتراست.
انتخابات آمریکا موجب تغییر چشمگیر روابط ایالات متحده و چین نمی‌شود
این استاد دانشگاه در مورد آینده روبط ایران و آمریکا گفت: انتخابات آینده ایالات متحده می‌تواند بر اوضاع تأثیر بگذارد. انتخابات باعث تغییر چشمگیر روابط ایالات متحده و چین نمی‌شود. من حتی فکر می‌کنم که دولت بایدن در مورد چین «سخت گیر» باشد.
بایدن به دنبال اصلاح روابط با ایران خواهد بود
وی هم‌چنین اضافه کرد: اگر بایدن انتخاب شود، با توجه به مشکلات اقتصادی ناشی از کرونا، می‌توانیم تلاشی برای «تنظیم مجدد» روابط با ایران را شاهد باشیم. ایالات متحده در حال حاضر در آستانه رقابت بلندمدت با چین و روسیه است. آخرین چیزی که به آن نیز دارد این است که از سمت ایران هم با مشکل مواجه شود.
مسابقه تولید واکسن بین کشورها ایجاد شده است
مهم تر از تولید واکسن توزیع آن است
نباید واکسن به عنوان ابزاری سیاسی در نظر گرفته شود
پاول پاوست در ادامه در مورد شیوع کرونا در جهان گفت: هم اکنون تمرکز بر تولید واکسن است. در واقع، ما شاهد چیزی هستیم که می‌توان آن را «ملی‌گرایی واکسن» خواند؛ مسابقه بین کشورها برای تولید واکسن شکل گرفته است. اما تولید واکسن تنها اولین قدم است. قدم بعدی تولید انبوه و سپس توزیع آن خواهد بود. این خطر به شدت وجود دارد که کشورها بتوانند از واکسن به عنوان یک ابزار سیاسی استفاده کنند و نه به عنوان یک کالای عمومی جهانی برای سلامت مردم.
