در گفت‌وگو با ایلنا تشریح شد:
اما و اگرهای روابط تجاری تهران-پکن / آیا منویات نفتی ایران با چینی‌ها به سرانجام می‌رسد؟
رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین گفت: حتی اگر هم انقلاب نمی‌شد روابط اقتصادی ایران و چین مثل اکنون و یا بهتر از امروز بود، بنابراین روابط ایران و چین و یا قرارداد احتمالی 25 ساله به‌هیچ‌وجه نباید سیاسی تلقی شود.
مجیدرضا حریری در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی ایلنا، درباره روابط نفتی و گازی ایران و چین و چشم‌انداز آن به لحاظ بین‌المللی اظهار داشت: ما بعنوان یکی از دارندگان بزرگترین ذخایر انرژی‌های زیرزمینی و سایر معادن فلزی و غیرفلزی هستیم و رتبه خوبی در دنیا داریم. اگر بخواهیم در دنیا خود را مطرح کنیم اولین و مهمترین شکل این است که از این کانال‌ها خودمان را مطرح و داشته‌هایمان را معرفی کرده و وارد بازار بین‌الملل شویم،
وی ادامه داد: از سوی دیگر چین بزرگترین مصرف‌کننده کالاهای ما است، طبیعی است اگر قرار است ما با هم تجارت داشته باشیم بخش عظیم آن مربوط به انرژی و سایر منابع معدنی است، اصلا حتی اگر هم انقلاب نمی‌شد روابط اقتصادی ایران و چین مثل اکنون و یا بهتر از امروز بود، بنابراین روابط ایران و چین و یا قرارداد احتمالی 25 ساله به‌هیچ‌وجه نباید سیاسی تلقی شود.
وی گفت: در سطح خاورمیانه، عربستان و امارات، در اردوگاه مخالف چین قرار دارند، اما سطح روابط اقتصادی بیشتری از ما دارند یعنی ما شریک سوم تجاری چین در سطح خاورمیانه هستیم، ما همواره موضوعات را سیاسی کرده و اقتصاد را تحت تاثیر قرار می‌دهیم.
رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین با بیان اینکه نوع اقتصاد ما و چین مکمل یکدیگرند و به مسائل سیاسی ارتباطی ندارد، تصریح کرد: رابطه ما با روسیه از نظر سیاسی، امنیتی و نظامی خوب است اما سطح مراودات اقتصادی هیچ‌وقت بیش از 2 تا 3 میلیارد دلار نبوده است، چون اقتصادها شبیه هم بوده و مکمل نیستند یعنی آنچه را می‌خواهیم، بفروشیم، روسیه فروشنده است و آنچه را که ما خریدار هستیم، روسیه هم می‌خرد، در نتیجه سطح اقتصادی ما و روسیه با تمام تشویق‌ها هیچ‌گاه نتوانسته فراتر از این ارقام باشد.
وی یادآور شد: موضوع روابط ایران و چین سیاسی نیست که سیاسیون از دو طرف چه موافق و چه مخالف اره و تیشه سیاسی می‌دهند، این قرارداد بیش از آنچه واقعیت است از طرف طراحان و مخالفان بزرگ و مستمسک دعوای سیاسی شده است. موضوع، اقتصادی است، ما دو کشوری هستیم که اقتصادهای مکمل داریم، به طور طبیعی می‌توانیم در حوزه انرژی و سایر حوزه‌ها مثل معادن و ساخت تاسیسات زیربنایی مثل بنادر، فرودگاه، ریل و راه‌آهن همکاری کنیم، چین در این زمینه‌ها جزء سرآمدها در تکنولوژی ساخت پل، جاده و راه‌آهن پرسرعت است.
وی ادامه داد: ما با اقتصاد اول دنیا یعنی امریکا هیچ ارتباطی نداریم و قاعدتا پتانسیل ارتباط با این کشور که به دلایل سیاسی بسته شده است به سمت چین شیفت می‌کند، باضافه اینکه وقتی به چشم‌انداز بلندمدت 20 و 25 ساله به روابط هر کشوری در دنیا با چین از جمله کشور خودمان نگاه می‌کنیم یک نکته بدیهی است و آن اینکه چین طی ربع قرن آینده قدرت برتر اقتصادی خواهد بود.
حریری با بیان اینکه هیچ‌گاه نباید روابط اقتصادی را زیر سایه موضوعات سیاسی ببریم، خاطرنشان کرد: در حال‌حاضر در توسعه بسیاری حوزه‌ها و مخازن نفتی عراق، چین مشارکت دارد و یا اینکه بیشترین خریدار نفت عربستان، چین است اما روابط اقتصادی در این کشورها هیچ‌وقت سیاسی نشده است.
وی تاکید کرد: هر اتفاقی در صحنه بین‌المللی به صورت دو جانبه و چندجانبه چه بصورت توافق سیاسی امنیتی، نظامی، فرهنگی و اقتصادی برای ما مزیت است، چون تحریم هستیم، هر قدر با کشورهای دنیا رابطه داشته باشیم و منافع کشورهای دیگر در اقتصاد ما لحاظ شود، اقتصاد ما غیرقابل تحریم‌تر می‌شود.
رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین ادامه داد: مثلا اگر کمپانی‌های فرانسوی را درگیر قرارداد و سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت در حوزه نفت و گاز کرده بودیم براحتی و حتی با اعمال تحریم از ایران نمی‌رفتند، اگر کمپانی‌های کره‌جنوبی در ایران سایت اتومبیل داشتند، با اعمال تحریم علیه ما اعتراض می‌کردند، ما خودمان اقتصادمان را یک اقتصاد محلی و کاملا بومی کرده‌ایم و کشورها براحتی ما را از مراودات اقتصادی حذف می‌کنند. وقتی طرف حساب تحریم‌کنندگان فقط خود ما هستیم، کسی هم صدایش درنمی‌آید. در صورتی که اگر روابط بلندمدت دوجانبه و چندجانبه با کشورها داشتیم، می‌توانست سپر محافظتی برای کشور و اقتصادمان باشد.
