سختگیری بهانه‌ی خوبی برای بد نوشتن نیست
در اوایل دهه‌ی ۶۰ و اواخر دهه‌ی ۵۰ فشارهایی به مراتب بیشتر وجود داشت و ممیزی‌های سخت‌گیرانه‌تری صورت می‌گرفت، اما نویسندگان آن دوره آثاری را خلق کرده‌اند که بسیار درخشان بود.
پدرام رضایی‌زاده(نویسنده) از اتمام نگارش و شروع بازبینی و ویرایش نهایی رمانی به نام «چیزهایی که به تو نگفته بودم» خبر داد.
او در همین رابطه به خبرنگار ایلنا گفت: این رمان که فعلا نام «چیزهایی که به تو نگفته بودم» را برایش انتخاب کرده‌ام؛ داستانی است دربارهی نگاه جوان‌های ۳۳-۳۴ ساله به دنیای معاصر و روایتی است از تجربیات جوان‌هایی با این سن‌وسال در این سال‌ها. تنهایی این نسل و مشکلاتی که در برقراری ارتباط دارند؛ ازجمله مضامین مطرح شده در این رمان است.
این نویسنده در ادامه افزود: کار ویرایش نهایی کتاب احتمالا چندماه آینده و بعداز تعطیلات نوروز ۹۴ به اتمام برسد و همان زمان هم برای مشخص شدن ناشر تصمیم‌گیری می‌شود. این کتاب نهایتا بعد از نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران منتشر خواهد شد.
رضایی‌زاده که چند سالی می‌شود داستان جدیدی به چاپ نرسانده است؛ دربارهی دلیل این کمرنگ شدن در دنیای داستانی بیان کرد: بخشی از این ننوشتن‌ها ناشی از کاهلی و درگیر شدن در مسائل شخصی است که باعثشده بود تمرکز روی نوشتن را از دست بدهم و بخشی دیگر هم به بی‌انگیزگی ناشی از سختگیری سال‌های گذشته که تقریبا بیشتر جامعه‌ی ادبی را درگیر کرده بود برمی‌گردد.
نویسنده‌ی داستان «مرگ بازی» سپس در پاسخ به این سوال که عملکرد وزارت ارشاد جدید را چگونه ارزیابی می‌کند؟ و اینکه آیا روندی که این نهاد در پیش گرقته توانسته رخوت موجود در فضای ادبی و داستانی کشور را کاهش بدهد، گفت: خروجی کتاب و داستان کشور را می‌بینیم، می‌توانیم بگوییم وضعیت ادبیات داستانی فارسی نسبت به دوره‌ی زمانی مشابه در چند سال گذشته بهتر شده و داستان‌ها و رمان‌های نویسندگان داخلی با مدارای بیشتری مورد بررسی قرار می‌گیرند. درمورد ترجمه هم که معمولا با مشکل خاصی روبرو نبوده و اسقبال خوبی هم از کارهای ترجمه می‌شود. البته این را هم باید درنظر بگیریم که یک بخش اصلی و اساسی این رخوت به خود نویسندگان و داستان‌نویسان برمی‌گردد و تمام تقصیر را نباید به گردن نهادهای دولتی انداخت.
او ادامه داد: همانطور که در سال‌های ۸۵ تا ۸۷ علی‌رغم پایین بودن تیراژ کتاب‌ها شاهد نوبت‌های متعدد چاپ بودیم اگر بازهم داستان‌نویسی را جدی بگیریم و به چاپ کتاب در یک تیراژ ۵۰۰تایی قانع نباشیم؛ می‌توانیم به پویایی ادبیات داستانی فارسی امیدوار باشیم. می‌توان با تمرکز مجدد بر نوشتن و خلق داستان‌های جذاب فارسی؛ اعتماد از دست‌رفته‌ی مخاطبان به داستان فارسی را بازگرداند و قسمت بزرگی از این عدم استقبال از داستان‌های داخلی و ایرانی به نویسندگانی مثل خودم برمی‌گردد.
رضایی‌زاده همچنین دربارهی تاثیر سختگیری سال‌های گذشته بر عدم انگیزه‌ی نویسندگان و از دست رفتن اعتماد مخاطب به داستان فارسی اظهار داشت: هرچند که خودم درگیر این بی‌انگیزگی شده بودم اما خیلی با این گزاره موافق نیستم. در اوایل دهه‌ی ۶۰ و اواخر دهه‌ی ۵۰ فشارهایی به مراتب بیشتر وجود داشت و ممیزی‌های سخت‌گیرانه‌تری صورت می‌گرفت، اما نویسندگان آن دوره آثاری را خلق کرده‌اند که بسیار درخشان بوده و هنوز هم برای کوبیدن آثار فعلی از آن‌ها صحبت می‌شود. فشارهای ممیزی و سخت‌گیری‌ها همیشه بوده و این دست نویسنده است که چه سهمی برای این فشارها در نوشتنش در نظر بگیرد و چه سهمی را برای استعداد و انگیزه‌ی نوشتن خودش قائل باشد.
