"منطقه ویژه اقتصادیِ دارویی" بیخِ گوشِ پایتخت/تبدیل به کارگر ارزان در خدمتِ نظام نئولیبرالیستی خواهیم شد

به گزارش خبرنگار ایلنا، در روزهای گذشته استاندار البرز از به ثبت رسیدن یک منطقه ویژه اقتصادیِ دارویی در ساوجبلاغ خبر داد. شهرک دارویی «برکت» شهرستان ساوجبلاغ به عنوان نخستین منطقه ویژه اقتصادی دارویی کشور به ثبت رسید و پیش‌بینی می‌شود تا نیمه دوم سال ۱۳۹۷ نخستین واحد تولیدی در این شهرک فعال شود.

فرامرز توفیقی (رئیس کمیته مزد کانون عالی شوراها) در ارتباط با استقرار یک منطقه ویژه اقتصادی دارویی، آن هم بیخ گوش پایتخت، می‌گوید: منطقه ویژه اقتصادی برای کارگران، معنای خوبی ندارد؛ لذا ایجاد یک منطقه ویژه اقتصادیِ دارویی، کنار پایتخت به هیچ وجه اتفاق میمون و مبارکی نیست.

توفیقی می‌افزاید: این روزها با توجه به ورشکستگی صنایع مختلف در حوزه‌های پوشاک، کفش، پارچه‌بافی و ریسندگی، لوازم خانگی و بسیاری صنایع دیگر، یکی از معدود صنایعی که هنوز سرِپاست و اشتغال‌زایی دارد و سهم کارگران آن بالاست، صنایع دارویی‌ست. حالا اگر این صنعت دارو و درمان را منطقه ویژه اقتصادی اعلام کنیم آن هم با خصیصه‌های خاصی که دارد  ازجمله این که نزدیک تهران است و در منطقه غرب تهران هم هست که اکثر قریب به اتفاقِ شرکت‌های دارویی ایران هم در همین منطقه قرار دارند، بیم و خطر، جدی می‌شود.

بیمِ خارج شدن کارگران صنایع دارویی از شمول قانون کار، جدی‌ست

این فعال کارگری به دلایل نگرانی‌ها می‌پردازد: علاوه بر اینکه کارگران این شرکت دارویی به تبعِ قرار گرفتن در منطقه ویژه اقتصادی از شمول قانون کار خارج می‌شوند، بیم آن می‌رود که شرکت‌های دارویی واقع در آن منطقه نیز، در منطقه ویژه اقتصادی مِلک و زمین بخرند، در آن تاسیسات بنا کنند و شرکت‌های خود را به منطقه ویژه منتقل کنند. وقتی این اتفاق بیفتد، کارگران بسیاری در صنایع دارویی از شمول قانون کار خارج می‌شوند.

به گفته‌ی توفیقی، خروج از شمول قانون کار که ترفندی آزموده شده است، فعالان کارگری را به شدت نگران می‌کند چراکه کارگرِ منطقه ویژه از همه‌ی حقوق قانونی مندرج در قانون کار، محروم می‌شوند.

وی با تاکید بر اینکه «روابطِ کار» در مناطق ویژه و آزاد اقتصادی به هیچ وجه معنا ندارد، می‌افزاید: بسیاری از شرکت‌های دارویی کشور تمایل به همکاری با شرکت‌های بین‌المللی دارند؛ این شرکت‌ها میل دارند با شرکای تجاری خود، تولید قراردادی و مشترک داشته باشند یا ارتباطات تجاری خود را گسترش دهند و اینجاست که تبدیل شدن به منطقه آزاد و ویژه، نگران‌کننده‌تر هم می‌شود.

یک‌آن به خودمان می آییم و می‌بینیم شده‌ایم کارگر ارزان در خدمتِ نظام نئولیبرالیستی!

او به دلایل این نگرانی می‌پردازد: یک آن به خودمان می‌آییم و می‌بینیم شده‌ایم کارگر ارزان، در خدمتِ نظام نئولیبرالیستی و به بازارهای تجارت آزاد در قالب شرکت‌های فراملیتی پیوسته‌ایم؛ آن وقت اوضاع کارگران صنایع داروییِ ما مثل کارگرانِ ویتنام و اندونزی و سریلانکا می‌شود که هیچ حمایتی شامل حال‌شان نیست و با کمترین قیمت، نیروی کار خود را به غول‌های تجاریِ چندمیلیتی می‌فروشند.

توفیقی ادامه می‌دهد: نباید اجازه دهیم که کارگر ایرانی به «کارگر ارزان‌قیمت» برای خارجی‌ها بدل شود؛ اگر شرکت‌های دارویی چندملیتی به مناطق ویژه دارویی نفوذ کنند، هم استقلال دارویی ما را سلب می‌کنند و هم کارگر ارزان به دست می‌آورند و هم قانون کار ما را نابود می‌کنند.

به همین راحتی، مقررات‌زدایی از بازار کار صورت نگیرد

توفیقی هشدار می‌دهد: باتوجه به این مفروضات، بهتر است با دقت بیشتری به بحث منطقه ویژه نگاه شود و به همین راحتی، «مقررات‌زدایی از بازار کار» صورت نگیرد.

او ادامه می‌دهد: این دقت به خصوص در بخش صنایع دارویی باید بیشتر جدی گرفته شود؛ چراکه این مساله، هم با یکی از پراشتغال‌ترین صنعت کشور ارتباط مستقیم دارد و هم این شاخه از صنعت یعنی صنایع دارویی، یک شاخه حیاتی و بسیار مهم است. همه می‌دانیم که یکسری صنایع  «استراتژیک» هستند؛ صنایع دارویی به اندازه صنایع غذایی استراتژیک و مهم است و لذا می‌طلبد که در سیاست‌گذاری‌های مرتبط با آن، باریک بینی و دقت خاص، لحاظ شود.

وی در پایان تاکید می‌کند: اگر همین امروز دقت کافی نداشته باشیم، عوارض این تصمیمات فردا گریبانمان را خواهد گرفت و آن وقت دیگر برای بازگشت و جبران اشتباهات، دیر است.