«کارگران پورسانتی» نیروی کار رایگان برای بیگاری
کارگران پورسانتی بیش از سایر کارگران مورد ظلم و اجحاف واقع می‌شوند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «علی» کارگر یکی از فروشگاه‌های بزرگ لوازم خانگی شهر تهران است؛ قرارداد کار او و چند ده نفر از همکارانش، «پورسانتی» است و این یعنی «بفروشیم درصدی ناچیز از فروش به ما تعلق می‌گیرد، فروش نباشد، حقوق‌مان صفر است....».
بخش بزرگی از کارگران فروش در کشور به خصوص در شهرهای بزرگ، پورسانتی کار میکنند؛ کار پورسانتی قواعد و اصول مشخصی در قانون ندارد اما کارفرمایان به دلبخواه، بخشی از قانون کار را برای این کارگران اعمال و بخشی دیگر را که به نفع کارگر است، حذف میکنند.
علی می‌گوید: ما مشمول ۲.۵ روز مرخصی هستیم البته با رضایت کارفرما اما ساعت کار ما مطابق قانون نیست؛ شش روز در هفته، روزی ۱۲ ساعت کار می‌کنیم؛ از یک طرف برای یک ساعت مرخصی باید فرم پر کنیم و اجازه بگیریم اما از طرف دیگر، جمعه‌کاری، تعطیل‌کاری و اضافه‌کاری شامل حال‌مان نمی‌شود.
یک مشکل بزرگ دیگر، عدم تعلق حداقل دستمزد مصوب شورایعالی کار به این کارگران است؛ بخش قابل توجهی از اینها، کف ثابت حقوق ندارند؛ این کارگر پورسانتی می‌گوید: وقتی اوضاع اقتصاد خراب باشد و مردم کمتر خرید کنند، ما گرسنه می‌مانیم در حالیکه روزی ۱۲ ساعت سر کار بوده‌ایم و زحمت کشیده‌ایم؛ در سال ۱۴۰۳ ماه‌هایی بود که فروش آنقدر پایین آمد که حقوق ما به ۶، ۷ میلیون تومان رسید؛ کارفرما حاضر نیست حداقل دستمزد و مزایا را به عنوان کف حقوق به رسمیت بشناسد و پورسانت را برای بیشتر از آن اعمال کند.
این کارگر می‌گوید: ما روزی ۱۲ ساعت و هفته‌ای ۶ روز بی‌وقفه کار می‌کنیم، آیا این عادلانه است که در برخی ماه‌ها کمتر از حداقل مزد حقوق بگیریم؟ حداقل مزد برای ۴۴ ساعت کار در هفته است اما ما هفته‌ای ۷۲ ساعت کار می‌کنیم حتی روزهای تعطیل سر کاریم؛ اما دریغ و درد که همان حداقل مزد هم به ما تعلق نمی‌گیرد!
«کارفرما در مورد همه چیزِ ما حساس است، از سروضع گرفته تا ساعت ناهاری»؛ علی با بیان این جمله اضافه می‌کند که آنچه برای کارفرما اهمیت دارد، اول مشتری، دوم مشتری و آخر هم مشتری‌ست؛ نیروی انسانی اصلاً به حساب نمی‌آید، فقط در نقش پیچ و مهره است: «اگر بیشتر از ۴۵ دقیقه برای ناهار برویم به ما گیر می‌دهند؛ اگر تاخیر داشته باشیم از حقوق‌مان کم میکنند و اگر از سر و ضع‌مان خوش‌شان نیاید اول کم‌لطفی و بعد اخراج فرامی‌رسد».
این کارگران زمانی برای بودن کنار خانواده، استراحت، تفریح یا پرداختن به سایر مشغولیات روزمره ندارند با این حال، حقوق‌شان از دستمزد وزارت کار هم کمتر است؛ زندگی با روزی ۷۲ ساعت کار و یک حقوق بسیار کم، زندگی سختی‌ست که کارگران فروش یا کارگران پورسانتی مجبور به تجربه‌ی آن هستند.
