با تداوم جنگ در غزه رخ داد؛
پایانِ حمایت اتحادیه‌های کارگری آمریکا از رژیم صهیونیستی با بروز شکاف میان کارگران
نیویورک تایمز با اشاره به شکاف‌های فکری در جنبش کارگری آمریکا نوشته است که این روزها جوانان در اتحادیه‌های کارگری و صنفی آمریکا مثل گذشته درباره اسرائیل فکر نمی‌کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز، بسیاری از اتحادیه‌های کارگری در آمریکا که تحت تاثیر تبلیغات دولت این کشور اقدام به حمایت از حملات رژیم صهیونیستی کرده بودند، این حمایت را پس از آغاز جنگ به مرور پس گرفتند.
این رویکرد منعکس‌کننده یک تغییر نسلی گسترده در اتحادیه‌های کارگری آمریکاست که سال‌ها دچار محافظه‌کاری شده بودند.
نیویورک تایمز با اشاره به شکاف‌های فکری در جنبش کارگری آمریکا پس از روانه شدن بخش قابل توجهی از نیروهای متخصص دانشگاهی به واحدهای تولیدی و گسترش اصناف و اتحادیه‌ها در حوزه‌های خدماتی، گزارش داده است که این روزها جوانان در اتحادیه‌های کارگری و صنفی آمریکا مثل گذشته درباره اسرائیل فکر نمی‌کنند.
براندون مانسیلا در اطلاعیه‌ای در پایگاه خبری اتحادیه کارگران خودروساز آمریکا با عنوان «ما چرا اینجاییم؟» از تجمع همراهان خود در این اتحادیه با حضور صدها نفر در حمایت از آتش بس در غزه حمایت کرد. این کارگران که اتحادیه آنها پیش از این از حامیان اسرائیل بوده است، هفته گذشته در تحصنی روی پله‌های کتابخانه ملی آمریکا نیویورک جمع شده بودند و در سرمای زیر صفر این فصل، از صلح برای فلسطین دفاع کرده و ارتش رژیم اشغالگر فلسطین را به باد انتقاد گرفتند.
آنها با پلاکاردهایی با عنوان «آتش‌بس؛ اکنون و برای همیشه» در تجمع حضور یافته بودند. آنان با جمع آوری طومار ۳۰۰ هزار نفره از اتحادیه کارگران خودروساز کل آمریکا، رویکرد این تشکل بزرگ به اسرائیل را پس از چندین دهه تغییر دادند.
یکی از فعالان کارگری جوان در این تجمع می‌گوید: برای چندین دهه، برجسته‌ترین اتحادیه‌های آمریکایی در صنایع مختلف از خودروسازی تا تولید لوازم الکترونیکی عمدتاً از اقدامات اسرائیل حمایت می‌کردند. با این حال، امروز، در بحبوحه ظهور مجدد جنبش کارگری جوان در آمریکا، برخی از فعالان، اتحادیه‌های خود را ترغیب می‌کنند که خواستار آتش‌بس فوری در غزه شوند و موفق هم شده‌اند تا نسل جدید کارگران این کشور را با خود همراه سازند.
با این حال؛ بسیاری از اتحادیه‌ها بر سر اینکه چه موضعی اتخاذ کنند یا اصلاً موضعی اتخاذ کنند یا خیر، با یکدیگر اختلاف نظر دارند. این به آن معناست که یک شکاف نسلی در ایالت متحده به وجود آمده که عمدتاً سویه‌های آن ضد جنگ بوده و به توازن قوا به نفع جوانان می‌چربد.
معدود رهبران کارگری کهنسال و قدیمی آمریکا که معمولاً محافظه کار بوده و با دولت زد و بند دارند، همچنان از جنگ اسرائیل علیه حماس حمایت کرده و حملات حماس در ۷ اکتبر را محکوم کردند. آنها از دیدگاه‌های نسل جوان‌تری از سازمان‌دهندگان که در برخی موارد با موجودیت اسرائیل به‌عنوان یک کشور یهودی مخالف هستند، ناامید شده و فعالان پرتعداد جوان را از ارزش‌های آمریکایی سنتی منحرف می‌دانند!
استوارت آپلبام (رئیس کمیته کار یهودیان و رئیس اتحادیه خرده‌فروشی، عمده‌فروشی و فروشگاه‌های بزرگ) می‌گوید: تغییری در جامعه رخ داده است و این در جنبش کارگری منعکس شده است.
رابطه سنتی نزدیک جنبش کارگری آمریکا با رژیم صهیونیستی و دولت یهودی حاکم بر آن ناشی از دهه‌ها حمایت سرسخت رهبران کارگری نفوذی اسرائیل -که دارای تابعیت دوگانه بودند-، از این دولت بوده است. در سال ۱۹۱۷، فدراسیون کار آمریکا قطعنامه‌ای در حمایت از اعلامیه بالفور، که خواستار ایجاد یک کشور یهودی در فلسطین بود، تصویب کرد و در طول دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ اتحادیه‌ها، میلیون‌ها دلار به «هیستادروت» یعنی اتحادیه کارگری ملی اسرائیل اهدا کردند.
پس از تأسیس دولت اسرائیل در سال ۱۹۴۸، اتحادیه‌های صنفی کارفرمایی و کارگری آمریکایی با استفاده از پول صندوق‌های اعتصاب و بازنشستگی و سایر صندوق‌های صنفی و کارفرمایی شروع به سرمایه‌گذاری در برنامه اوراق قرضه رژیم صهیونیستی کردند. برخی نیز برای ساخت استادیوم‌ها و خانه‌های کودکان در سرزمین‌های اشغالی برای یهودیان کمک مالی کردند. بر اساس تحقیقات آرشیوی جف شوهرکه (مورخ کارگری در دانشگاه امپایر استیت آمریکا) تا سال ۱۹۹۴، حدود ۱۷۰۰ اتحادیه کارگری آمریکایی، یک میلیارد دلار در این اوراق سرمایه‌گذاری کرده بودند!
جف شوهرکه گفت: از بسیاری جهات، شما می‌توانید استدلال کنید که اتحادیه‌های ایالات متحده به ساختن کشور اسرائیل کمک کردند. اما امروز جوانان طبقه کارگر آمریکا رویکرد دیگری به رژیم صهیونیست دارند که دیگر تحت تاثیر تبلیغات و توصیه‌های دولت‌های ایالتی نیست.
از زمان آغاز حملات هوایی رژیم صهیونیستی به غزه، بحث‌ها در مورد جنگ، شکاف‌های عمیق‌تری را در اتحادیه‌ها ایجاد کرده و پیامدهای سیاسی را برای آنان فراهم آورده است. هنگامی که اتحادیه‌های متعددی در آمریکا برخلاف خواسته رسانه‌ها و جوّ عمومی حملات حماس در ۷ اکتبر را محکوم نکردند، برخی انتقادات رسانه‌های همسو با رژیم صهیونیستی به تشکل‌ها شروع شد که اوج آن، جایی بود که انجمن نویسندگان جوان آمریکا با بیش از ۳۰۰ عضو نخبه به محکومیت این اقدام فلسطینیان نپرداختند. در ادامه، استارباکس و اتحادیه نوپای آن در کنار اتحادیه آمازون به دلیل سکوت در این رابطه مورد تهدید قرار گرفتند.
کریس اسمالز (رئیس اتحادیه کارگری آمازون) یک پست حامی فلسطین را بازنشر کرد که مورد حملات شدیدی واقع شد. او شعار «از نهر تا بحر؛ از رودخانه تا دریا» -که یک شعار ملی‌گرایانه قدیمی فلسطینی است که متضمن نابودی دولت یهودی اسرائیل است- را منتشر کرده بود که با انتقاد رسانه‌ها از جمله نیویورکر مواجه شد.
هنگامی که یک بیانیه پیشنهادی برای آتش بس در اوایل نوامبر در انجمن وکلای حقوقی آمریکا منتشر شد، اتحادیه فلزکار و مکانیک آمریکا که بیش از ۳۰۰۰ حامی دارد، یک بحث داخلی داغ را در ضرورت دفاع از آتش بس و حمایت از پایان جنگ آغاز کردند.
انجمن وکلای آمریکا نیز همزمان در حمایت از آتش بس در غزه پیش‌قراول شد و این امر حملات برخی افراد نزدیک به دولت بایدن را موجب شد.
اتحادیه کارکنان بخش مخابرات و ارتباطات آمریکا نیز با ۲۶ هزار عضو جزو گروه‌هایی بود که در تجمعات و بیانیه‌هایی خواهان آتش بس شده و حمایت از اسرائیل را محکوم کرد. مگان توهی (یکی از رهبران این گروه) گفت: ما از تشکل‌ها می‌خواهیم از ما حمایت و خواهان آن هستیم که استقلال بخش روزنامه‌نگاری و خبرنگاری نیز در آمریکا حفظ شود و اصحاب رسانه نیز در آتش جنگ افروزی ندمیده و با انتقاد از مواضع اتحادیه‌ها، ما را تضعیف نکنند.
برخی کارکنان صنعت رسانه‌ای آمریکا نیز همزمان با حمله به مواضع دولت نتانیاهو از همکاران خود خواستند که به کشتن خبرنگاران در سرزمین‌های اشغالی اعتراض کنند.
در برخی از اتحادیه‌های نوپا در شرکت‌های ارتباطاتی و اینترنتی که رابطه مالی گسترده‌ای با دولت اسرائیل دارند، ترس در مورد موضع گیری وجود دارد و عمدتاً سکوت در آنها حکمفرماست. اتحادیه کارگران آلفابت، در شرکت مادر تخصصی گوگل، ۱۵۰۰ عضو دارد. این اتحادیه نگران اخراج کارکنان این شرکت به خاطر موضع‌گیری علیه دولت صهیونیست است؛ زیرا قبلا این اتحادیه در پروژه نیم‌باس به قرارداد با ارتش اسرائیل اعتراض کرده که باعث اخراج چند کارمند از شرکت شد.
با این وجود نسل جدید اتحادیه‌ها بر این باور هستند که دولت آمریکا به‌جای حمایت از جنگ علیه فلسطین، باید منابع خود را در زمین بیمه درمانی و ایجاد رفاه برای کارگران متمرکز کند.
پیتر لینگسو (فعال کارگری سی‌ساله آمریکایی) معتقد است که روند فاصله‌گیری کارگران و اتحادیه‌های کارگری آمریکایی از رژیم صهیونیستی دقیقا بعد از مذاکرات صلح اسلو در سال ۱۹۹۰ شروع شده است.
رندی وینگارتن، ۶۶ ساله (رئیس فدراسیون معلمان آمریکا) از حامیان دیرینه اسرائیل است. او پس از شروع جنگ به سرزمین‌های اشغالی رفت تا بتواند گروگان‌های در دست حماس را آزاد کند، اما در بازگشت ده‌ها معلم آمریکایی در تجمعی در اعتراض به‌عدم توجه وی به مطالبات خود معلمان آمریکا، اقدامات وی را محکوم کردند.
