فوتبال روی ریل جام جهانی ؛ با دستان خالی به سوی جاکارتا!

ورزش کشور امسال یکی از دشوارترین و پرکارترین سالهای خود را پیش رو دارد.

بعد از المپیک ریو تقریبا ورزش ایران وارد یک دوره آرام و خاموش شد و علیرغم اینکه چرخ ورزش هیچگاه از حرکت نمی ایستد اما ورزش ما بعد از المپیک و بازیهای آسیایی به یک خواب خرگوشی می رود چه اینکه در پناه چند مدالی که ورزشکاران کسب می کنند متولیان ورزش و فدراسیونها نفس راحتی می کشند .

امسال اما چرت برخی ها پاره خواهد شد چرا که میدان عمل فرا رسیده و باید با مدال و سکوی آسیایی آنچه طی 4 سال گذشته (از اینچون تا جاکارتا) خوردند و پس ندادند را رو کنند!(بعضی ها)

برای حضور در جام جهانی فوتبال و در حالی که تمامی ارکان و نیرو و انرژی و بودجه های چند ده میلیاردی فوتبال معطوف تیم ملی فوتبال است و هنوزهم جنگ و دعوای کارلوس کروش با مربیان باشگاهی و مخالفان و حتی ارکان فدراسیون فوتبال حل نشده اما فوتبال تا حدودی هدف و مقصد خود را می داند و در مسیر درست خود حرکت می کند.

اما واقعا برخی حرکات و گفته های و موضع گیری های کروش این روزها آزار دهنده تر از هر زمان دیگری شده است.

پرخاشگری های کروش به مربیان فوتبال و متولیان فدراسیون به قدری زننده شده که صدای نمایمدگان مجلس هم در آمده و قرار است در تذکری به وزیر ورزش از وی بخواهند که یا جلوکروش را بگیرند و یا ...

البته دور از عقل و منطق است که در این فرصت باقی مانده همانند جام جهانی 98 بخواهیم سرمربی تیم ملی فوتبال را تغییر دهیم و کی روش باید بعد از 7 سال حضور در ایران و بخدمت گرفتن تمامی ابزار و امکانات هنرش را نشان دهد و به انتظار علاقمندان به فوتبال جهت حضور در مرحله دوم جام جهانی پایان دهد ولی رفتار و گفتار این مرد کج خلق پرتغالی بایستی تغییر یابد.

کی روش چنان عنان فدراسیون فوتبال را بدست گرفته که مدیران فوتبال ما جرات و فرصت نمی کنند به تیمهای امید- جوانان – نوجوانان و بانوان و فوتسال و فوتبال ساحلی فکر کنند.

الان هنوز تکلیف حضور یا عدم حضور تیم فوتبال امید در بازیهای آسیایی جاکارتا در پرده ایی از ابهام قرار دارد . اصلا تیمی نداریم و معلوم نیست که با این شرایط ایران در جاکارتا تیم فوتبال خواهد داشت یا خیر!

فوتبالی که در همه ادوار بازیهای آسیایی گل سرسبد کاروان ایران بوده و ایران یکی از پرافتخارترین تیم ها در تمامی ادوار بازیهای آسیایی است الان تیمی برای جاکارتا ندارد.

فوتبال ما از 2002 پوسان به اینطرف هرگز روی سکو را ندیده که این یک خلا بزرگ برای کاروان ورزشی ایران است.

اتفاقا موضوع دومی که مد نظر ماست همین بازیهای آسیایی جاکارتای اندونزی است که آبانماه برگزار می شود.

جدای از اینکه فوتبال ایران برای اولین بار غایب بازیهای آسیایی خواهد بود در بسیاری از رشته ها اوضاع قمر در عقرب است.

رشته های مدال آوری که باید ما را برای دفاع از عنوان چهارمی بازیهای اسیایی گوانگژو رهنمون کند چندان حال و روز بهتری از فوتبال ندارند.

در اینچوان به نسبت گوانگژو که برای اولین بار جهارم شدیم یک پله نزول کردیم در حالی که هدف گذاری بعد از اینچوان برای سومی در جاکارتا بود.

اما با اوضاعی که فعلا از ورزش می بینیم اگر همان پنجمی اینچوان را حفظ کنیم خیلی هنر کرده ایم.

متاسفانه بعد از یک موفقیت خوب در همان ایستگاه توقف می کنیم در حالیکه رقبا با سرعت برق و باد حرکت می کنند. در گوانگژو که ازبکستان و قزاقستان و مالزی را پشت سر گذاشتیم و بعد از ابرقدرتهای جهانی مثل چین- ژاپن و کره چهارم شدیم رییس جمهور وقت گفتند باید در جاکارتا مکان دوم و سوم برسیم که البته آن بنده خدا خیلی خوشبینانه نگاه می کرد و تصورش این بود که ورزش را می توان با شعار به جلو برد(مثل قولی که در همایش تجلیل از قهرمانان در سال 90 داد و گفت همه کاروان با خانواده ها و خبرنگاران و ...با  چارتر به مکه اعزام خواهند شد!).

بگذریم...

کشتی که تقریبا بیشترین مدالها را در بازیهای آسیایی کسب می کند الان خالی از قهرمانان و ستاره هاست چون رسول خادم مثل کی روش از پشتوانه سازی کاملا کشتی را خالی کرد و یک تیم پرستاره را در همه میادین شرکت داد و امروز اعضای آن تیم یا رفته اند و یا بازنشسته شده اند و یا مصدوم و تمام شده هستند.

تکواندو نیز بدتر از کشتی است. اصلا تکواندو هم از درون تهی شده و هم از بیرون و اصرار بر حفظ پولادگر کار را به جایی کشانده که تمام بزرگان مثل مهماندوست و ساعی و ...از خانه خود فراری هستند.

در ووشو و کاراته اوضاع خوبی داریم چون دو مدیر جوان و خوش فکر (علینژاد و فرجی) بدون حاشیه امور را به پیش می برند.

تیروکمان و تیراندازی هم اوضاع خوبی نداریم چرا که هردو رشته درگیر مشکلات مدیریتی هستند و بازهم اصرار بر ادامه حضور مدیرانی که به هر دلیل حضورشان با موانع قانونی مواجه است باعث شده این دو رشته راکد و ساکن باشند.

حال و روز بوکس را که می بینیم. در رشته های تیمی هندبال معلوم نیست بتواند حضور داشته باشد ، بسکتبال با وجود تغییرات مثبت هنوز آهنگ قهرمانی را بدست نیاورده ، والیبال گل سرسبد ما در رشته های تیمی است ، کبدی برای قهرمانی در هردو رده بانوان و آقایان اسب خود را زین کرده و همچنان تنها رشته ایی است که می توان به دو سکوی تیمی آن حساب کرد، دوومیدانی حال و روزش در بازیهای داخل سالن آسیا خوب بود ولی سالنی با میدانی تفاوت بسیاری است با این وجود می توان روی مدالهای دوومیدانی حساب باز کرد.

همه اینها را گفتیم تا خدمت متولیان ورزش و کمیته ملی المپیک عرض کنیم که آن جوش و خروشی که برای سال بازیهای آسیایی لازم است را در بدنه وزارت و فدراسیونهای ورزشی نمی بینیم.

در کمیته ملی المپیک نوعی غفلت و خوشبینی مفرط می بینیم گو اینکه ریاست کمیته فکر می کنند بازیهای آسیایی همانند جشنواره موسیقی و فیلم فجر است که در یک ماه سروته آن را با انتخاب برترین ها هم می آورند!

در مورد پارآسیایی البته اوضاع 180 درجه با آسیایی متفاوت است که در گزارش های بعدی به آنها هم اشاره خواهیم کرد.

*سیدرضافیض آبادی