گام های لغزان نمایندگان ایران در مسابقات آسیایی

به گزارش ایلنا، نتایج حضور چهار نماینده ایران در دیدارهای هفته اول لیگ نخبگان فوتبال آسیا و لیگ قهرمانان این قاره نتایجی بالنسبه خوب بود اما نمی‌توان آن را ایده‌‌آل هم تلقی کرد.

در هر یک از این دو جام، یک برد و یک باخت به نام ما نوشته شد. استقلال در مصاف با الغرافه به برتری 3 بر صفر رسید اما نتیجه حاصله اصلاً نشانگر کیفیت فنی دو تیم و آینه‌ای از اتفاقات مسابقه نبود و اختلاف بین دو تیم بسیار کمتر از سه گل بود. پرسپولیس در دیدار دیگر لیگ نخبگان در عربستان 1 بر صفر به الاهلی باخت اما اینجا هم نتیجه حاصله برتابنده رویدادهای داخل میدان نبود و حداقل حق یاران کنعانی‌زادگان یک نتیجه مساوی بود.

در لیگ قهرمانان هم که بعد از پیدایش لیگ نخبگان تبدیل به جام دوم قاره شده، سپاهان با یک نمایش ناامیدکننده دیگر با نتیجه 2 بر1 به الوحدات باخت اما تراکتور در یک نیمه اول رؤیایی در خاک قطر و البته با استفاده از کلکسیون اشتباهات مسخره مدافعان تیم الوکره که به پرشورها دائماً پاس گل می‌دادند، به برتری 3 بر صفر رسید که البته وقایع نیمه دوم و میدان‌گیری تقریباً کامل الوکره نشان داد که نتیجه این دیدار هم واقعی نبود و رجحان فنی تراکتوری‌ها بر میزبان قطری اصلاً در حد سه گل نبود و حریف، پایاپای ما بوده و فقط در نیمه اول در حالت خواب می‌دویده است!

حالا که هر چهار نماینده مزبور به صحنه لیگ برتر ایران بازگشته و در هفته پنجم این مسابقات به بخت‌آزمایی پرداخته‌اند، جا دارد کادر فنی آنها داشته‌ها و نداشته‌های تیم‌شان را به وقت و با واقع‌بینی بسنجند و به فکر رفع کمبودهای خود باشند که اصلاً هم کم نیست. تیم جواد نکونام به سبب استمرار سیاست‌های دفاعی او، تیمی نیست که آینده‌ای در لیگ نخبگان که سرشار از تیم‌های باکیفیت تهاجمی است، داشته باشد و تیم خوان کارلوس گاریدو اگرچه تهاجمی است و استون اورونوف ازبکستانی را دارد که شاید از تمامی مهاجمان فوتبال ایران بهتر باشد اما هنوز از مشکل گلزنی رنج می‌برد و تغییرات بیش از حد در ترکیب سپاهان و پایین آمدن عنصر تجربه و کمبود هماهنگی گروهی به قاتل این تیم در لیگ‌های آسیایی تبدیل شده و اگرچه تیم دراگان اسکوچیچ از ادغامی معقول‌تر از نیروهای میانسال و جوان بهره می‌گیرد اما در لیگ قاره‌ای در اندازه‌هایی نشان نمی‌دهد که مدعی واقعی مقام قهرمانی باشد.

بازی‌های فشرده این چهار تیم طی دو ماه و نیم پیش رو که محصول شرکت همزمان‌شان در لیگ‌های داخلی و آسیایی است، آنها را فرسوده‌تر خواهد کرد و همین مسأله این خطر را عمده‌تر و بسیار محتمل‌تر می‌سازد که شاید در اواسط آذرماه در پایان مرحله گروهی حتی یک نماینده هم در مرحله حذفی نداشته باشیم.