نگذاریم غریبه‌ها برای جنگی دیگر تحریکمان کنند/داستان استثنایی ستاره آبادان

 به گزارش خبرنگار ایلنا، حبیب احمدزاده (نویسنده و فیلمساز) در آستانه هفته دفاع مقدس با انتشار یادداشتی به بازگویی یک خاطره ناگفته پرداخت:

رابطه‌ی همچو منی با دریا و رودخانه‌ی مرزی، رابطه‌‌ای‌ست بس عجیب که تاکنون فرصت کافی پیدا نکرده‌ام به‌درستی ابعاد آن را در خود شناسایی کنم. شاید این ارتباط همه‌ی ما خوزستانیان و جنوبیان دریانشین باشد؛ و هرکس به‌نوعی از این بیکران آب ارتزاق و شاید سدجوع می‌‌کند و هرکس با قصه‌ی خاص که از آن گریزی نداشته است. شاید درست 54 سال پیش، کمی پایین‌تر از آخرین مصب دریایی خلیج‌فارس، در شهر آبادان و در کنار رودخانه‌ی مرزی بین ایران و عراق من به‌ دنیا آمدم؛ رودخانه‌ای با عرضی متغیر بین 400 تا 700 متر که عراقی‌های آن‌سوی، شط‌العرب و ما ایرانی‌های این‌سوی، اروند می‌خوانیمش.

هشت سال، فردی به نام صدام جنگی به‌بهانه‌ی این‌که چرا ایرانی‌ها این رودخانه را اروند می‌خوانند؛ به‌راه انداخت و در تمام این مدت آب این رودخانه‌ی شیرین، بی‌توجه به نام‌گذاریِ عربی یا فارسی‌اش، و یا کمترین سود برای هردو کناره به راهِ خود ادامه داد و بیهوده‌تر از قبل  به دریای شور می‌ریخت. من در کوچه‌ای در کناره‌ی این رودخانه به‌دنیا آمدم که اگر تنها هزار متر آن‌سوتر زاده می‌شدم، اکنون نه برای هم‌وطنان ایرانی بلکه برای هم‌وطنان عراقی‌ام این مقاله را می‌نوشتم. در 15 سالگی متوجه شدم که این نام‌گذاری‌ها باعث چه جنگ‌هایی در جهان شده؛ خلیج‌فارس، خلیج‌عربی، کشمیر هند، کشمیر پاکستان و…

در 15 سالگی و در شروع جنگ، کشتی پدرم در رودخانه‌ی اروند ناپدید شد و تا 30 سال هرگز اثری از آن یافت نشد. در خانواده‌ی ما یک مفقودالاثر همیشگی وجود داشت و آن هم کشتی «ستاره‌ی آبادان» بود. پدرم که به ناخدا حیدر مشهور بود، تا پیری‌اش هنوز چشم امیدی به پیدا شدن کشتی‌اش داشت، انگار که از ترس فرزندی را در میانه‌ی آتش و خون وجنگ، رها کرده و این کابوس بی‌خبری هرگز رهایش نکرد.

            عکس گرفته شده با سونار از کشتی ستاره آبادان در عمق رودخانه اروند رود

من مدالی برای او نداشتم، ولی آن‌قدر غیرت فرزندی در من باقی بود که از بصره تا دهانه‌ی رودخانه‌ی مرزی را با غواص بارها بگردم تا بالاخره کشتی‌اش را آرام ولی زخم خورده چونان آن کودک مهاجرسوری غرق شده این بار در میانه‌ی رودخانه و در میان دوشهر آبادان و خرمشهر پیدا کنم. لحظه عجیبی بود که آن غواص به زیر آب رفته دستش را به آرم برجسته کشتی زده و سه بار به علامت تأیید طنابش را کشید که بزرگترین نشان آن یوسف گمگشته برای پدر همین برجستگی آرم بود. پس عکسی با سونار از آن گرفته و در بستر بیماری در بوشهر برایش بردم. لبخندی زد.لبخندی برای ثبت ابدیت در زندگانی فرزندش، شش ماه بعد عکس کشتی‌اش بر مزار او برجسته حک گردید با آرامشی که در دلش از پیدا شدن کشتی داشت ولی به‌هرحال کشتی ستاره آبادان هنوزدر میانه‌ی رودخانه آرمیده بود.

سال بعد، در سی‌امین سالگرد جنگ، به‌یادبود کشتیِ ناکام پدر و همه‌ی کشتی‌ها و آرزوهای ناکامِ آدم‌ها و مردمان دو سمت رودخانه، کودکان عراقی و ایرانی دو سمت رودخانه را به جشنی بزرگ دعوت کردیم؛ با حاج سعید سیاح طاهری که بعدها در مقابله با داعش به شهادت رسید، جشنی بر روی رودخانه و درست بر عرشه‌ی یک کشتی زیبا. وقتی در میان هلهله و شادیِ کودکانِ دو سمت رودخانه وهمه شرکت کنندگان و هنرمندان سینما، جانبازان و اسرای جنگ و خانواده‌های شهدا و مفقودان همگی فارغ از نام  و از هر دو کشور، کشتی دوستی همچون کشتی نوح از فراز کشتی پدرم می‌گذشت، هیچ‌کس جز حاج سعید عزیزم نمی‌دانست که چگونه در آن قعر رودخانه، ستاره آبادان، همچون ققنوسی و یا بهتر بگویم یوسف، از چاه سر به درآورده و بی‌کینه‌ای از برادرانش بهتر از گذشته به راهش ادامه می‌دهد و این دفعه بجای کالا، همه انسانیت را همراه می‌برد.

                                    جشن کشتی دوستی بین بچه‌های ایرانی و عراقی دوسمت رودخانه

اکنون یاد گرفته‌ام که چگونه می‌توان داستان هزاران باره غرق کشتی ستاره آبادان را به یک داستان استثنایی و جادویی تبدیل کرد. اکنون یاد گرفته‌ام همانطورکه ما ایرانیان فارس زبان به این مایع حیات بخش «آب» و عرب زبانان به عربی «ماء» می‌نامندش و انگلیس زبانان «واتر» ش می‌گویند، من نیز می‌توانم به رودخانه‌ی مرزی شهرم قاطعانه و همیشگی «اروندرود» بگویم و دوست عربم در آن‌سوی رودخانه «شط‌العرب». و هرکدام نیز با جدیت به این اسم‌ها عشق بورزیم، ولی آنقدر از آن جنگ خونبار درس آموخته باشیم که بار دیگر  به مانند بچه‌ها نگذاریم غریبه‌ها تحریک‌مان کنند  تا بر سراین کلمات دعوا کنیم. من که یاد گرفتم، امیدوارم  صدام‌ها نیز این را یاد بگیرند.