فاطیما بهارمست: مخاطب میلیونی صداوسیما دیگر بازنگشت

به گزارش خبرنگار ایلنا، فاطیما بهارمست 22 سال دارد و 15 سال پیش در کودکی برای اولین بار در برنامه عمو پورنگ به مجری‌گری پرداخت و با ادامه اجرا در برنامه‌های دیگر تلویزیون با شش سال سن به عنوان کوچک‌ترین مجری تلویزیون شناخته شد و در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی نیز ایفای نقش کرد. اما پس از 15 سال از اولین تجربه مجری‌گری، او این روزها به عنوان یک بازیگر تئاتر شناخته می‌شود که در آخرین تجربه بازیگری‌اش در این حوزه، با نمایش «در» به کارگردانی شهاب مهربان روی صحنه است.

بهارمست که این روزها با نمایش «در» روی صحنه است، این نمایش را دومین همکاری خود با شهاب مهربان به عنوان کارگردان خواند و گفت: «در» یک کار گروهی است که بازیگرها در نهایت در یک کل تعریف می‌شوند و قبل از این هم در سال 95 یکبار اجرا رفته بود. من در این نمایش نقش «سپیده» و تنها زن نمایش را بازی می‌کنم که شروع کار و شکل‌گیری درام با شخصیت من است. به خاطر نمایشنامه، اواسط کار، اثر شکل دیگری به خود می‌گیرد و معمایی می‌شود. درنهایت همه کاراکترها باهم قصه را جلو می‌برند.

این بازیگر درباره فعالیت تئاتری خود گفت: من تئاتر می‌خوانم و به شدت دنبال تجربه‌های جدید در تئاتر هستم. اول از همه برایم نمایشنامه و فرم اجرایی مهم است به خاطر اینکه به‌ صورت حرفه‌ای تئاتر می‌خوانم و امر تجربه در تئاتر برایم خیلی مهم است و اینکه بدانم چه چیزی در ذهن کارگردان می‌گذرد. به همین دلیل بعد از اینکه متن را می‌خوانم حتما باید با کارگردان صحبتی داشته باشم تا ببینم کاری که قرار است در آن باشم چه چیز جدیدی می‌تواند برایم داشته باشد و این مساله در انتخاب‌هایی که داشته‌ام مشهود است. البته «در» خیلی فرم اجرایی عجیب و غریبی ندارد بیشتر در زمره کارهای رئالیستی قرار می‌گیرد اما جذابیتش برایم قصه‌اش و تعلیق‌های متعدد آن است که شهاب مهربان آن را به کاری پُر گره تبدیل و این برایم خیلی جذاب بود. همان دو سال پیش هم که اولین بار این اثر را اجرا کردیم از همان مرحله نگارش و بازنویسی متن همه بازیگران کنار کارگردان بودیم و در ریز همه چیز شرکت داشتیم. امسال هم که بازتولید آن اجراست.

بهارمست، درباره چشم‌انداز فعالیت بازیگری‌اش و اینکه هنوز خیلی‌ها او را با تجربه مجری‌گری‌اش در کودکی و به ویژه در کنار «عمو پورنگ» به یاد دارند، گفت: دلیل مهم اینکه هنوز من را با آن بازیگری و مجری‌گری‌ها به یاد می‌آورند این است که در آن دوره‌ای که من اجرا و کار می‌کردم مخاطب تلویزیون بسیار زیاد بود و آدم‌ها تلویزیون را دنبال می‌کردند و می‌دیدند و به همین دلیل به شهرت رسیدن و به خاطر سپرده شدن خیلی کار سختی نبود. و خب برنامه‌ای هم که من اجرا می‌کردم برنامه پربیننده‌ای بود و از بچه تا بزرگسال آن را می‌دیدند. با اینکه من بعد از «عمو پورنگ» کلی سریال بازی کردم و در تلویزیون اجراهای دیگری هم داشتم اما هیچ‌کدام به اندازه آن دیده نشد چون مخاطب میلیونی آن موقع تلویزیون دیگر هیچ موقع برنگشت.

او در پاسخ به این سوال که قصد دارد دوباره سراغ تلویزیون برود یا نه؟ گفت: دغدغه دست‌کم پنج، شش سال اخیر من تئاتر است و اولویت اولم است. چون دنیایی رو به من باز شده که دوست دارم آن را تجربه کنم و این دغدغه شامل بازیگری، کارگردانی و اجراست. در بازیگری هم تئاتر یکسری امکان به آدم می‌دهد که خیلی جذاب است؛ اینکه ماه‌ها تمرین و کاری را اجرا می‌کنی و هر شب در اجرا تجربه‌های متفاوت‌تری از روزهای تمرین‌ات کسب می‌کنی. همین که مخاطبت به صورت کاملا مستقیم با تو در ارتباط است و می‌توانی انرژی‌اش را در صحنه تئاتر جذب کنی و حتی با او حرف بزنی اینها برای من خیلی جذاب‌تر از تصویر است. اما به‌هرجهت تجربه بازی در فیلم هم می‌تواند برایم جذاب باشد و افق جدیدی است که خیلی آن را تجربه نکرده‌ام اما تلویزیون دیگر خیلی برایم جذابیت ندارد. به خاطر اینکه من سال‌ها در تلویزیون کار کردم. سال‌هایی که کارهای خیلی خوبی در آن تولید می‌شد. در آن سال‌های طلایی من کار کردم و الان دیگر برایم جذابیتی وجود ندارد که بخواهم به تلویزیون برگردم. به همین دلیل هنوز تئاتر و تجربه‌های جدید در آن برایم جذاب است و اولویتم این مدیوم است. اما اگر این میان نقش خوبی در سینما برایم پیش بیاید دوست دارم تجربه کنم.

بازیگر نمایش «در» در پاسخ به این سوال که آیا به نظر او هنوز تلویزیون می‌تواند سکوی پرش برای یک بازیگر، مجری و... باشد؟ گفت: این نقش در تلویزیون خیلی کمتر شده است؛ تلویزیون امروز محدود به تنها چند برنامه شده که آدم‌ها دنبالش می‌کنند آنهم به دلیل کیفیت قابل قبولی که دارد مثل برنامه‌های شبکه نسیم آنهم به صورت محدود. و خب اگر کسی در این چند برنامه بازی یا اجرا کند یا حتی مهمان باشد مردم او را می‌بینند این دلیلش این است که مردم دارند این برنامه را می‌بینند. اما در مقابل تعداد زیادی سریال ساخته و پخش می‌شود که افراد مختلفی در آنها بازی می‌کنند اما بعد از اتمام سریال، هیچ اتفاقی برایشان نمی‌افتد. در حالی که شاید 10-15 سال پیش اینطور نبود؛ خیلی از بازیگران خوبی که الان داریم اولین تجربه بازی‌شان در آن سال‌ها و در تلویزیون بوده است.

بهارمست ادامه داد: علاوه بر این، نگاهی به تلویزیون می‌شود که انگار مقوله بازیگری تلویزیون از سینما و تئاتر جداست. یعنی آدمی که در تلویزیون کار می‌کند انگار به نوعی از بقیه هنرها کنار گذاشته می‌شود. این خیلی بد است چون به اعتقاد من؛ بازیگر می‌تواند در هر مدیومی بازی کند. فکر می‌کنم با شرایط فعلی که تلویزیون نمی‌تواند کاری برای به شهرت رسیدن آن‌چنانی آدم‌ها کند بهتر است که در آن برای صرفا به شهرت رسیدن کسی کار نکند.

او با اشاره به فضای کلی امروز تئاتر گفت: به نظرم فضای کلی تئاتر دارای چند تقسیم‌بندی است؛ یک تئاتر خیلی حرفه‌ای داریم که آدم‌های بزرگ و پیشکسوت‌های این حوزه در آن کار می‌کنند، بخش دیگری داریم که جوان‌هایی که کیفیت کار خیلی خوبی هم ندارند و چند چهره بفروش سینمایی می‌آورند و کارشان پرفروش می‌شود و بخش دیگری هم تئاتر دانشجویی است که برای من بسیار محترم است. که توسط جوان‌هایی اداره می‌شود که دست به تجربه‌های جدیدی در تئاتر می‌زنند. این بخش برای من خیلی جذاب است. من تئاتر حرفه‌ای کار کرده و می‌کنم اما هر سال سعی می‌کنم حتما یک یا دو کار در جشنواره داشته باشم چون به نظرم این تجربه‌های جدید است که می‌تواند تکلیف سال‌ها بعد تئاتر ایران را مشخص کند. به همین دلیل این بخش از تئاتر خیلی برایم ارزشمندتر و جذاب‌تر است.