مخاطب آثار «تجربی» بسیار محدود شده!/ علاقه‌ام متونی است که جنبه اجرایی دارند تا ادبیات نمایشی

به گزارش خبرنگار ایلنا، «وقتی آنقدری که باید همدیگر را زجر داده‌ایم» یکی از آثار روی صحنه در تهران است که اجرای آن ۲۷ آذرماه آغاز شده و تا ۱۹ دی‌ماه ادامه خواهد داشت. نویسنده این اثر مارتین کریمپ است و خاطره کرد‌کریمی آن را به فارسی ترجمه کرده است. کارگردانی نمایش نیز به عهده مجتبی جدی است و پوریا شکیبایی، نازنین حشمدار، پریسا هاشم‌پور، پریوش حاجی‌قدیری، نیکا زرانی، متین مختومی و علیرضا لطفی‌زاده در آن ایفای نقش می‌کنند.

نمایش «وقتی آنقدری که باید همدیگر را زجر داده‌ایم» درباره دختر خدمتکاری به نام پاملا است. اجرا به شکل پست‌مدرن و با استفاده از ابزارها و وسایل صوتی و تصویری و تجهیزات نورپردازی طراحی شده، که در چند پرده؛ قصه‌هایی مرتبط دارند. تماشاگران در این اجرا به سبک تجربی و نویی مواجهه می‌شوند که با بکارگیری وسایل فنی، می‌توانند جزییات بازی هر بازیگر را با فوکوس‌های دوربین بر مانیتورها ببینند.

از دیگر عوامل این اثر که در سالن استاد انتظامی روی صحنه است، می‌توان به پوریس حاجی‌قدیری طراح صحنه، آیسن آق آتابای طراح لباس و نازنین یارویسی طراح نور اشاره کرد. 

مجتبی جدی کارگردان نمایش «وقتی آنقدری که باید همدیگر را زجر داده‌ایم» در پاسخ به این سوال که چه دغدغه‌ای او را به اجرای این اثر ترغیب کرده است، گفت: این اثر نوشته مارتین کریمپ است که از نویسندگان مورد علاقه خودم محسوب می‌شود. از آنجا که شخصا به فضاهای «تجربی» و «تئاتر پست دراماتیک» علاقه دارم؛ در چند سال گذشته، نمایش‌هایی را چون «سو قصدهایی به زندگی آن زن» نوشته مارتین کریمپ، کار کرده‌ام که در فضای تجربی بوده‌اند. این‌بار هم ترجیح داده‌ام تا مجددا در این فضا کار کنم. 

وی در پاسخ به این سوال که کار کردن روی آثار کدام نویسندگان برایش جالب است، بیان کرد: به صورت کلی، نویسندگانی که در این فضا می‌نویسند را دوست دارم و اولویتم، انتخاب متونی است که بیشتر جنبه اجرایی دارند تا ادبیات نمایشی. 

این کارگردان در ادامه درباره کم و کیف توجه مخاطبان به آثار تجربی و بازخورد آن‌ها به چنین آثاری گفت: مخاطب اجراهای تجربی بسیار محدود است. زیرا کمتر تماشاگری وقت خود را صرف این می‌کند تا ببیند که شما در این اجرا چه پیشنهادی ارائه داده‌اید. اکثر مردم به تئاتر می‌روند که سرگرم شوند و به قول خودشان لذت ببرند. بر همین اساس، در این چند سال که من اجراهایی را به صحنه بردم، مخاطبان محدودی به تماشا آمده‌اند. البته در کل از این موضوع که مخاطب برای سرگرمی به تماشای تئاتر ما نمی‌آید، رضایت دارم.

کارگردان نمایش «وقتی آنقدری که باید همدیگر را زجر داده‌ایم» درباره رضایتش از زمان و مکان اجرای نمایش بیان کرد: خانه هنرمندان، مکانی با نظم است که همیشه سعی داشته به شعور مخاطب احترام بگذارد. در دوره‌هایی بسیار خوب عمل کرده و بر همین اساس اتفاقات مهمی در اینجا رقم خورده است. 

جدی در پاسخ به این سوال که اجرا در سالن استاد انتظامی انتخاب خودش بوده یا خیر، گفت: دلیل انتخاب من برای اجرا در این سالن به رویکرد اجرایی‌ام مرتبط است. زیرا در اجرای ما، سالن اجرا به مثابه کاراکتر عمل می‌کند. در واقع فرم تماشاخانه انتظامی به ما این امکان را می‌دهد که ایده‌های اجرایی در کار را بهتر به مخاطب منتقل کنیم.