استاد بازنشسته روابط بین‌الملل دانشگاه وبستر در گفت‌وگو با ایلنا:
دولت مادورو و مخالفان باید به نوعی معاهده دست یابند/ دلیل اصلی بی‌نتیجه ماندن مذاکرات اسلو اختلاف در جبهه مخالفان بود
استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه وبستر گفت: تحریم‌های آمریکا این تاثیر را گذاشته که بخش‌های افراطی مخالفان گمان می‌کنند که می‌توانند بدون مصالحه دولت را کنار بگذارند.
به گزارش ایلنا، پروفسور «دنیل سی. هلینگر» استاد بازنشسته علوم سیاسی و روابط بین‌الملل در دانشگاه وبستر است. حوزه کاری وی متمرکز بر آمریکای لاتین است. از جمله آثار تالیفی او می‌توان به «نگهبانی امنیت جهانی؛ ونزوئلا»، «سیاست تطبیقی آمریکای لاتین» و «دموکراسی بولیواری در ونزوئلا مشارکت، سیاست و فرهنگ» اشاره کرد.
پروفسور دنیل سی. هلینگر با اشاره به مذاکرات میان نمایندگان دولت ونزوئلا و مخالفان درباره امکان ادغام اپوزوسیون در مکانیسم‌های سیاسی این کشور به خبرنگار ایلنا گفت: نهایتا، اگر قرار بر بازگشت به قانون اساسی باشد، این ادغام بالاخره روی خواهد داد. نویدبخش‌ترین راه‌حل (یا راهی که احتمال بیشتری داشته باشد) این است میان دو طرف نوعی معاهده شکل گیرد. اما این ممکن است راهی باشد برای مصالحه میان نخبگان سیاسی و بر توافق بر سر خروج از بحران فعلی، کنترل فساد، همچنین حفظ ثبات اقتصادی، توزیع عادلانه ثروت در بخش‌های فقیرتر جامعه و مهم‌تر از همه آینده سیاسی در رابطه با سرمایه‌گذاری خارجی در حوزه نفت و معدن تاثیر چندانی نمی‌گذارد.
وی در رابطه با شکست مذاکرات نروژ میان نمایندگان دولت «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهوری ونزوئلا، و مخالفان گفت: دلیل اصلی بی‌نتیجه ماندن مذاکرات صلح، اختلاف در جبهه مخالفان بود. این در حالی است که آمریکا فشار زیادی برای سرنگونی دولت مادورو وارد می‌کند. این راه‌حل آنها با تغییر نظام ممکن می‌شود و هر پوپولیستی را که بر سر کار می‌آید در ید قدرت آمریکا نگاه می‌دارد.
این استاد بازنشسته روابط بین‌الملل در ادامه افزود: اما باید این را هم اضافه کنم که دولت مادورو نیز هنوز آمادگی کامل برای مذاکرات را ندارد، چراکه این به معنای آن است که باید کنترل کاملش بر سازوکار دولت را به خطر بیندازد.
این تحلیل‌گر مسائل آمریکای لاتین در رابطه با اثر تحریم‌های آمریکا علیه ونزوئلا بر تغییر وضعیت سیاسی این کشور گفت: متاسفانه تحریم‌های آمریکا این تاثیر را گذاشته است. همین امر سبب می‌شود که بخش‌های افراطی مخالفان گمان می‌کنند که می‌توانند بدون مصالحه دولت را کنار بگذارند. این همچنین سبب شد که مادورو بتواند تمام مشکلات اقتصادی کشور را بر گردن آمریکا بیندازد. اگر قحطی کشور را فرا بگیرد، به گمانم ماحصلی جز نومیدی نخواهد داشت و این می‌تواند وضعیت فعلی را به جهت‌های گوناگونی بکشاند.
دنیل سی. هلینگر در ادامه در رابطه با علت و ریشه بحران بدهی‌ها در ونزوئلا گفت: ریشه این قضیه بازمی‌گردد به تصمیم «هوگو چاوز» رئیس‌جمهوری پیشین این کشور، مبنی بر قرض گرفتن پول برای ادامه برنامه توسعه «درون‌زاد». این اقدام سبب شد کشور هرچه بیشتر در باتلاق بدهی‌ها فرو رود، حتی زمانی‌که قیمت نفت بالای ۱۰۰ دلار بود. این مشابه همان کاری بود که «کارلوس آندرس پرز»، رئیس‌جمهوری وقت ونزوئلا، در دوران رونق قیمت نفت سازمان کشورهای تولیدکننده نفت (اوپک) و شکست برنامه‌های توسعه‌اش انجام داد. این کار شرایط را بدتر کرد، چراکه پولی را که بنا بود برای زمان افت قیمت نفت کنار گذاشته شود از میان برد و سبب شد که پترولئوس دی ونزوئلا (شرکت نفت ونزوئلا) سرمایه خود را از دست بدهد. در نتیجه، پترولئوس دی ونزوئلا برای عملیات نفتی خود پول بیشتری قرض کرد، حتی برای پروژه‌هایی که ارتباطی با مقوله نفت نداشت. با افت قیمت نفت در دوران مادورو این امر بدتر هم شد و حالا، با در نظر گرفتن تحریم‌های آمریکا، کشور ناگزیر شده به وجوه قرضی چین و روسیه روی بیاورد.
