درمان پارکینسون و کنترل علائم آن

کد خبر : ۱۳۳۹۶۰۷

لینک کوتاه کپی شد.

درمان پارکینسون با توجه به وضعیت فرد درگیر (مانند سن، نوع علائم، شدت علائم، میزان پیشرفت بیماری هنگام مراجعه به پزشک و …) میتواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما روند کلی درمان پارکینسون شامل کنترل علائم با استفاده از داروها، درمانهای شناختی، فیزیوتراپی و … است. ما در اینجا اقدامات رایجی که در مورد درمان پارکینسون صورت میگیرد را مورد بحث قرار میدهیم. البته اول بیایید با خود بیماری پارکینسون آشنا شویم تا نحوه درمان آن بهتر درک شود.

پارکینسون چیست؟

پارکینسون نوعی اختلال نورودژنراتیو در مغز است. نورودژنراتیو یعنی اینکه سلولهای عصبی دچار زوال و تخریب میشوند درنتیجه با توجه به شدت و محل این تخریب فرد در تحرک، احساسات، قدرت شناختی، هماهنگی اعضای بدن در حرکت و … دچار مشکل میگردد.

این بیماری غالبا در افراد بالای 60 سال رخ میدهد و میزان شیوع آن حدود یک درصد میباشد. مشاهدات نشان می دهد که مردان بیشتر از زنان به پارکینسون مبتلا می گردند. هر چند که عامل اصلی پارکینسون شناخته نشده است اما محققین اختلالات ژنتیکی را در 10 درصد از افراد مبتلا دخیل می دانند.

همچنین قرار گرفتن در معرض انواعی از آفت کش ها، علف کش ها و زندگی کردن در نزدیکی کارخانه های صنعتی با بروز این بیماری مرتبط دانسته شده است.

شایعترین علائم بیماری پارکینسون کدامند؟

لرزش: در تعداد زیادی از افراد مبتلا لرزش در پاها، دست ها، فک یا سر و بازوها مشاهده میگردد. لرزش در شروع معمولا یکطرفه است و با پیشرفت بیماری هر دو طرف بدن را درگیر میکند. با وجود اینکه لرزش از علائم بارز و اولیه پارکینسون محسوب میشود اما در برخی از افراد مبتلا به پارکینسون وجود ندارد و نبود آن وجود بیماری را رد نمیکند.

سفتی عضلانی: هنگامی که عضله برای مدتی منقبض میشود حالت گرفتگی پیدا میکند، برای مثال بلند شدن از صندلی برای بیمار مشکل می شود و نیاز به کمک دارد.

کندی: کندی در حرکت و عکس العمل به موقع.

اختلال در تعادل و هماهنگی: این علامت معمولا در مراحل پیشرفته بیماری ظاهر میشود. حرکاتی مانند چرخیدن و به عقب برگشتن برای فرد مشکل میگردد و با کوچکترین فشار تعادل خود را ازدست می دهد.

درمان پارکینسون و کنترل علائم آن

به غیر از چهار علامت برجسته که در بالا ذکر شد معمولا بیماران مبتلا به پارکینسون یک یا چند علامت زیر را نیز نشان میدهند:

یبوست، مشکل در بلع، مشکلات گوارشی، ترشح آب دهان
اختلالات مرتبط با خواب
اختلال خلقی و افسردگی
افت فشار خون
از دست دادن عملکرد شناختی (اختلال حافظه، عدم تمرکز، مشکل در برنامه ریزی و …)

روند درمان پارکینسون

واقعیت این است که هنوز هیچ داروی برای درمان پارکینسون بصورت کامل وجود ندارد، اما اقداماتی مانند تجویز برخی داروها، جراحی، درمان های روانشناختی و … میتوانند در کنترل و کاهش علائم بیماری موثر باشند.

درمان داروئی

مهم ترین دارو در درمان پارکینسون لوودوپا است. این دارو در مغز تبدیل به دوپامین می شود تا سیگنالهای عصبی را تقویت کند، اما خود لوودوپا می تواند عوارض مختلفی داشته باشد که برای کنترل آن معمولا دارویی با نام کاربی دوپا تجویز میشود.

از دیگر داروهایی که در درمان پارکینسون استفاده می شود میتوان به آنتی کولینرژیک ها و آمانتادین اشاره کرد که برای کنترل لرزش و حرکات غیر ارادی بیمار بکار می روند. برای بیمارانی که زودتر به پزشک مراجعه کرده اند و علائم آنها هنوز خفیف است ممکن است سلژیلین داروی انتخابی باشد.

اکثر داروهایی که برای درمان پارکینسون تجویز می گردند قادرند علائم این بیماری را برای 3 تا 6 سال به خوبی کنترل کنند اما پس از این مدت و با پیشرفت بیماری پاسخ بیمار به دارو کمتر میگردد.

درمانهای غیر دارویی

تحریک عمقی مغز

تحریک عمقی مغز برای درمان پارکینسون معمولا در بیمارانی استفاده میشود که به داروها پاسخ نمی دهند. در این روش با عمل جراحی الکترودهایی در مغز قرار داده میشود، این الکترودها به یک منبع الکتریکی کوچک متصل هستند که میتوانند نواحی خاصی از مغز را تحریک کنند.

این روش درمانی میتواند بسیاری از علائم حرکتی بیماری پارکینسون (مانند لرزش، کندی حرکت و سفتی) را متوقف کند.

درمان پارکینسون با rtms

rtms به عنوان یک روش غیر تهاجمی برای درمان پارکینسون پیشنهاد شده است که نیاز به جراحی ندارد. در این درمان مغز بیمار در معرض شدت خاصی از میدان مغناطیسی قرار میگیرد. پالس های تکراری الکترومغناطیسی میتوانند نواحی قشری مغز را تحریک نمایند و در درمان اختلالات افسردگی و حرکتی موثر باشند.

نقش فیزیوتراپی و ورزش در درمان پارکینسون

بطور کلی درمان پارکینسون نیازمند مدیریت بین رشته ای است، به این معنی که متخصصین مختلفی در درمان این بیماری دخیل هستند. فیزیوتراپی ساختار یافته می تواند عملکرد حرکتی بیمار را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد، همچنین برنامه های ورزشی کنترل شده متناسب با وضعیت فرد تا حدی توان حرکتی بیمار را بازیابی میکنند.