لزوم توجه بیشتر به تعهدات کشور در توافقنامه پاریس

یادداشت- سید مسعود احمدی- کارشناس ارشد انرژی- بر مبنای توافقنامه پاریس کشور ایران برنامه میزان کاهش انتشار دی‌اکسید کربن را به صورت داوطلبانه به میزان 4% صورت غیرمشروط و به شرط لغو تحریم‌ها 12 درصد تعیین کرده است. اما از آنجا در جامعه علمی دنیا اجماع بر سر علت گرمایش زمین وجود ندارد، ضروری است که در تعیین تعهدات کشور در کاهش انتشار دی‌اکسید کربن دقت کافی صورت گیرد تا محدودیتی برای صنعت نفت و گاز کشور به وجود نیاید.

در جریان بیست و یکمین جلسه کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۵، موافقت‌نامه‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح دنیا شکل گرفت. مبنای اصلی این سند کنترل روند گرم شدن زمین از طریق کاهش تولید گاز دی اکسید کربن حاصل از مصرف منابع فسیلی مانند نفت، گاز و زغال‌سنگ توسط کشورهای امضاکننده آن است. به همین منظور آذر ماه سال 95 مجلس موافقت نامه پاریس را تصویب کرد که به موجب آن از کشورهای عضو خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتی گراد تلاش کنند جمهوری اسلامی ایران نیز با ارائه برنامه مشارکت ملی مدنظر (INDC) خود به دبیرخانه کنفرانس اعلام کرده که به صورت غیر مشروط 4 درصد و به شرط لغو تحریم‌ها 12 درصد انتشار دی‌اکسیدکربن خود را کاهش دهد.

کارشناسان عقیده دارند که پیوستن ایران به این توافقنامه بدون بررسی اتفاقات آینده آن می‌تواند محدودیتهای زیادی را برای اقتصاد کشور ایجاد کند. چرا که یکی از بزرگترین منابع تولید دی اکسید کربن سوختهای فسیلی است که انرژی مورد نیاز صنایع، نیروگاه، پتروشیمی، پالایشگاه و هزاران مرکز را تامین می­کنند.

این نگرانی زمانی تشدید می‌شود که هنوز اجماع جهانی برای تاثیر انتشار گاز گلخانه‌ای در گرمایش زمین وجود ندارد. بر اساس تحقیقاتی که در سال 2007 در آمریکا انجام شد، اثبات شد که غلظت دی‌اکسیدکربن و گرمایش ارتباطی با هم ندارند و این موضوع به تایید 31 هزار استاد دانشگاه و دانشمند آمریکایی نیز رسیده است.

از طرف دیگر با استناد به ماده 13 از بند 13 توافق‌نامه پاریس مسیر مذاکرات به سمت محدود کردن استفاده از منابع نفت و گاز است و به همین دلیل اجرای تعهدات توافق‌نامه پاریس مغایر با مسیر پیشرفت کشور و تحقق اقتصاد مقاومتی ارزیابی می‌شود. چرا که این منابع برای کشور به منزله موتور محرک اقتصاد و وجه تمایز و برتری ایران در سالهای آتی محسوب می‌شود.

بنابر این با توجه به بازگشت دوباره این موافقت نامه به مجلس شورای اسلامی لازم است که پیش از نهایی سازی تعهدات کشور در توافقنامه پاریس، نتایج پذیرش تعهدات و محدودیتهای مورد نظر در این توافق بر مبنایی درست و منطقی نهایی شود تا صنعت نفت و گاز کشور با توقف و یا کندی توسعه روبرو نشود.