چرا با دست خودمان حیات را به خطر می‌اندازیم

ایلنا؛ همه باید نگاهی سیستمی به کل جهان هستی داشته باشیم، همانطور که بدن ما به صورت سیستمی کار می کند جهان نیز یک اکوسیستم بزرگ محسوب می شود که همه اجزای آن در یک نظام تعادلی در کنار یکدیگر جای گرفته اند. بنابراین این واقعیت وجود دارد، همانطور که اگر یکی از اعضای بدن دچار مشکلی شود می تواند تمام زندگی انسان را مختل کند، در جهان نیز هر گونه و جانوری که دچار مخاطره شود می تواند باعث بیشتر یا کمتر شدن مخاطراتی برای نوع بشر شود.

اگر بخواهیم در بحث تنوع زیستی به نگاه یکپارچه جهانی برسیم، مشاهده می‌کنیم که این سیستم یکپارچه هرچه در حالت تعادل بیشتری باشد بهتر عمل خواهد کرد، در این شرایط می‌توان از موهبت‌های این سیستم برای نوع بشر بهره برد مانند آرزوی همیشگی انسان‌ها در کشف اکسیر زندگی و افزایش طول عمر که به واقع با ساخت موادی چون آنتی بیوتیک‌ها این آرزو به حقیقت رسیده و امید به زندگی را در تمام جهان بالا برده است.

نکته حائز اهمیت آن است که با بالا رفتن امید و میل به زندگی جمعیت جهان نیز رو به تزاید رفته و باعث شده تا نیاز به غذا در جای جای این کره خاکی افزایش یابد، مسئله‌ای که برای تأمین آن باید منابع جهان را تخریب و جنگل‌ها و مراتع را خشک کرد و روز به روز در پاسخ به نیازهای بشر شهرسازی را گسترش دهیم. به واقع بزرگترین عاملی که در اکوسیستم جهانی اختلال وارد می کند خود بشر تلقی می شود ، جالب است که خودمان با دست خودمان حیات خودمان را به خطر می اندازیم و متوجه این داستان نیستیم.

در این شرایط جای شکر دارد که در برهه ای از زمان دریافتیم که انسان باید در محیط زیست به صورت سیال عمل کرده و با مسائل و مشکلات کنار بیاید، او نمی‌تواند همه مشکلات را حل کرده و شرایط را به نفع خودش ایجاد کند، چراکه در غیر این صورت قطعا مخاطرات بسیار زیادی آینده مان را تهدید می کند. شاید ما با کشف آنتی بیوتیک تصور کردیم که بسیاری از موجودات زنده را برای طول عمر بیشتر خودمان از بین بردیم، اما می‌بینیم که آنها هم برای بقای خودشان روی موجودات دیگر کار کردند و با موتاسیون های به وجود آمده در حال حاضر خیلی از بیماری ها ممکن است به صورت نوپدید و بازپدید به سراغمان بیایند. این جاست که می‌بینیم ما نوع بشر با تمام تفکرات و ایده‌هایی که داشتیم در مقابل بسیاری از این تغییرات چقدر ضعیف هستیم و در بسیاری از مواقع نمی‌توانیم کاری برای خودمان انجام دهیم.

پس بهتر است از همین امروز به این بیندیشیم که برای بقا و سلامت خود و خانواده مان، جهان را به صورت یک اکوسیستم دیده و هرکدام‌مان را قسمتی از این اکوسیستم بدانیم، دست از خودخواهی هایمان برداشته و برای منافع بشر تمام اکوسیستم جهانی را به خطر نیندازیم، این اقدام می تواند با ایجاد آلودگی، تغییر کاربری اراضی، خشک کردن جنگل ها، تعارض به حریم رودخانه و ... اتفاق بیفتد.

بیایید به این باور دست یابیم که طبیعت به همه ما ثابت کرده است که هر از گاهی به راحتی می تواند حقش را از بشر پس گرفته و ما را به مخاطره بیاندازد.

پیام محبی / دامپزشک