برگزاری اولین رویداد سالانه کنشگری در ایران

به گزارش ایلنا، در اولین پنل این رویداد که به تجربه‌های کشنگری اختصاص داشت حامد بیدی، مدیرعامل کارزار با لیلی ارشد، کنشگر حوزه زنان و مدیرعامل موسسه خانه خورشید، اسماعیل آذری‌نژاد، کنشگر کتابخوانی برای کودکان روستایی، محمد درویش، پژوهشگر محیط زیست و مجتبی گهستونی، کنشگر میراث فرهنگی به گفتگو پرداخت.

لیلی ارشد در این پنل درباره اینکه چگونه به عنوان کنشگر مدنی آغاز به کار کرد، گفت: از زمانیکه دانشجو بودم به خوشبختی جمعی معتقد بودم. فکر می‌کنم اگر حال همه خوب باشد حال من هم خوب است. بنابراین تلاش کردم که گام‌هایی هرچند کوچک بردارم که شرایط را برای دیگران بهتر کنم.

او درباره اینکه محیط دانشگاه باعث شد این نوع تفکر در او شکل بگیرد، گفت: شرایط دانشگاه‌ها تغییر کرده است. آن شرایط باعث می‌شد که دانشجوها افق داشته باشند اما حالا اینطور نیست.

ارشد در این رویداد درباره اثربخشی کنشگری مدنی گفت: در سال‌هایی فعالیتم در دروازه غار ۶۰۰ پرونده برای زنانی که اعتیاد دارند یا خودفروشی می‌کردند تشکیل دادیم و آن‌ها توانستند با ترک اعتیاد حالا زندگی بهتری داشته باشند.

این کنشگر حوزه زنان با اشاره به اینکه از ابتدای فعالیتش معتقد به توانمندسازی بوده، اضافه کرد: ما تلاش کردیم که زن‌هایی را که گرفتار اعتیاد بودند نسبت به شرایط خودشان توانمندتر کنیم تا شهروند بهتری باشند و بتوانند سالم زندگی کنند. ما در خانه خورشید به زنان حرفه‌های مختلف آموزش دادیم و حتی برای بهبود زندگیشان دو کلینیک دندانپزشکی داریم که در آنجا دندانپزشکان داوطلب با ما کار می‌کنند.

او در تشریح فعالیت‌های خانه خورشید گفت: چهار گشت امدادرسانی داریم که هر روز با یک کوله‌پشتی به پارک‌ها و کوچه پس‌کوچه‌ها می‌روند و به افرادی که به هر دلیل آنجا هستند خدمات ارائه می‌کنند.

ارشد در پاسخ به اینکه چه کنیم جو یاس و انفعال را از بین ببریم، گفت: ایجاد امید در جوان‌ها نیاز به مجموعه‌ای از اتفاق دارد. نمی‌توان یک نسخه نهایی داد. ابتدا باید نیازهای اولیه انسان‌ها برطرف شود. باید ببینیم که چه کرده‌ایم که جوان‌ها به ظرفیت‌ها و مهارت‌های خود پی ببرند. انسان‌ها تا زمانیکه خودشان را نشناسند و با ابعاد زندگی و عواطفشان آشنا نشوند نمی‌توانند کار داوطلبانه کنند و به هم نوعان خود کمک کنند و به محیط زیست عشق بورزند.

کسی که کار داوطلبانه می‌کند آدم ثروتمندی است

محمد درویش، کنشگر و پژوهشگر محیط زیست در شروع صحبت‌های خود در این پنل در پاسخ به این پرسش که آیا کنشگران باید در کمیته‌ها و شوراهای دولتی و حاکمیتی هم شرکت کنند، گفت: من در شروع کارم دیدم که دولتمردان ما چقدر از نگاه زیست‌محیطی دورند و بنابراین تصمیم گرفتم کارم را به عنوان فعال محیط زیست آغاز کنم. این چرخه هیچگاه به نتیجه نمی‌رسد مگر اینکه در هر دو طرف آگاهی‌ها افزایش پیدا کند. مشکل اینجاست که ما نتوانستیم نسلی را پرورش دهیم که نگرانی‌های محیط زیستی را درک کند. با این همه سطح آگاهی و حساسیت مردم نسبت به گذشته افزایش پیدا کرده است.

او درباره اهمیت کار داوطلبانه هم یادآور شد: کسی که به فهم لزوم انجام کار داوطلبانه می‌رسد آدم ثروتمندی است. کسی که می‌داند برای اینکه منزل تو نورافشان باشد باید کوچه را نورافشان کرد. ما باید به سمت شادی جمعی حرکت کنیم و شرطش این است که بی‌منت برای طبیعت و آدم‌ها گام‌های داوطلبانه و موثر برداریم. این می‌تواند به ما حسی بدهد که از آن به عنوان رضایت یاد می‌کنیم.

او در ادامه اضافه کرد: ما باید کاری را انجام دهیم که به آن باور داریم. نمی‌توانیم اگر در جنبش نفی دخانیات شرکت می‌کنیم خودمان درگیر دخانیات باشیم. ما نمی‌توانیم به مردم بگوییم از خودرو شخصی کمتر استفاده کنند یا از پروتئین‌های حیوانی کمتر استفاده کنند وقتی خودمان نمی‌توانیم این کارها را بکنیم. رفتار یک کنشگر خیلی مهم‌تر از حرف‌هایی است که می‌زند.

درویش به کنشگران جوان توصیه کرد: دانش خود را در حوزه مورد علاقه‌اشان توسعه بدهند. از مردم طلبکار نباشند و تلاش کنند به مردم چیزی یاد بدهند بدون اینکه چیزی از مردم بخواهند. کنشگران باید بدون چشم‌داشت زبان روادارانه داشته باشند.

این فعال محیط زیست درباره ناامیدی از کنشگری هم گفت: چند اتفاق باید بیافتد که پرچم امید در احتزاز بماند. بخشی به رفتار ما کنشگران برمی‌گردد. بخشی به حکومت و دولت که باید پاسخگو باشد و بخشی دیگر به حد واسط‌ها برمی‌گردد مانند سایت کارزار. مثلا کارزار می‌تواند آماری از پاسخگویی مسئولان ارائه کند تا مشخص شود کدام مطالبات موفق بوده یا کدام مسئولان پاسخگو بوده‌اند.

او با اشاره به اینکه حکومت‌ها می‌توانند با پاسخگو بودن امید را در دل جوانان زنده نگه دارند، اضافه کرد: کنشگران باید به یاد داشته باشند که جنس فعالیت آن‌ها باید مطالبه‌گری باشد. مطالبه‌گری زمانی پاسخ می‌دهد که دانش لازم را در آن حوزه داشته باشیم.

درویش در نهایت چند توصیه کنشگران ارائه کرد و گفت: توصیه من این است که راهی پیدا کنیم برای کار کردن به جای اینکه راهی پیدا کنیم برای گیر دادن. کنشگر محیط زیست زمانی می‌تواند کار کند که تجربه داشته باشد و این تجربه از سفر و مطالعه و شنیدن می‌تواند کسب کند.

با خانه‌نشینی نمی‌شود در خدمت مردم بود

در این پنل همچنین اسماعیل آذری‌نژاد، کنشگر کتابخوانی برای کودکان روستایی هم شرکت داشت. او درباره اینکه چطور فعالیتش را آغاز کرد گفت: من حوزه را تمام کرده بودم و دیدم کتاب روی کودکان خودم بسیار تاثیر دارد و خودم هم از کتاب بسیار تاثر گرفته‌ام. زمانیکه به دلیل مشکل بیماری پدرم آمدم به دهدشت آمدم همان شب لباس طلبگی پوشیدم و مسجدی را انتخاب کردم اما همه پیرمرد بودند. فردا رفتم در پارک روبروی مسجد و با بچه‌ها شروع به خواندن کتاب کردم و از آن

او درباره فعالیت‌ها خود هم گفت: ۱۳ هزار کودک تحت پوشش قصه خوانی هستند و ۵۰ مربی داریم در روستاهای مختلف کار می‌کنند و هفته‌ای حداقل ۲ کتاب به دست بچه‌ها می‌رسانیم. شعار ما این است که بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها را در کمتر از یک ماه به دست بچه‌های کهکلویه و بویراحمد برسانیم.

آذری‌نژاد با اشاره به اینکه می‌گویند پیامبر اسلام طبیب دوره‌گرد بود، اضافه کرد: معتقدم اگر در خانه بنشینیم تا کسی سراغ ما بیاید نمی‌توانیم در خدمت مردم و ایران باشیم. این کار سختی‌هایی دارد اما لذت کار بسیار بیشتر است.

سماجت رمز موفقیت کنشگری

مجتبی گهستونی، فعال حوزه میراث فرهنگی هم در این پنل با اشاره به اینکه معتقد است پلتفرم کارزار یک جریان جدید در کنشگری در ایران ایجاد کرده، گفت: برخی می‌گویند گوش شنوایی نیست. من در طول فعالیتم به فراوانی با این موضوع مواجه شدم. سماجت و اصرار ما به کاری که انجام می‌دهیم می‌تواند تاثیرگذار باشد. بارها شده دلسردی‌های زیادی ایجاد کردند اما باید تلاش کرد. باید بر مطالبه‌گری خودمان اصرار کنیم.

او درباره تاثیرگذاری کنشگری در حوزه میراث فرهنگی گفت: با وجود همه مشکلات توانسته‌ایم مانع بسیاری از تخریب‌ها در این حوزه شویم و یا روند تخریب را کند کنیم. از زمان تشکیل اداره باستان‌شناسی و اداره عتیقه‌شناسی تا امروز خیلی‌ها تلاش کردند که از آثار تاریخی دفاع کنند اما این غیرقابل تحمل است که یک کنشگر مورد اتهام قرار بگیرد یا مورد ضرب و شتم قرار بگیرد یا از ورود به اداره‌های میراث فرهنگی منع شود.